Υποχρεωμένος να κοιτάξει μπροστά

Αν κάποιος θέλει να χαρακτηρίσει τη φετινή χρονιά για τον Παναθηναϊκό, πιστέψτε με μπορεί να βρει πολλά επίθετα. Προβληματική να την πει; Άτυχη; Αποτυχημένη; Όπως και να την αποκαλέσει, πάντως, μέσα θα πέσει.

Διότι τη φετινή σεζόν, απ όλα είχε ο μπαξές. Και ατυχίες και κακές επιλογές και λάθος χειρισμούς και νοοτροπία (σε πάρα πολλά θέματα), επομένως ουδεμία έκπληξη αποτελεί η κατάληξή της. Το 3-0 που έκανε ο Ολυμπιακός στους τελικούς, υπό άλλες συνθήκες θα είχε προκαλέσει ρήγμα τεραστίων διαστάσεων στο πράσινο «στρατόπεδο» και δη στον κόσμο του.

Από την άποψη ότι για τον Παναθηναϊκό αυτές είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις. Και εντάξει, να μην πάρει το πρωτάθλημα, είναι κάτι που το έχει ξαναζήσει. Σπάνιο μεν, μια και κόντρα στον Ολυμπιακό μετράει 34 έναντι μόλις 11, αλλά είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί. Να ολοκληρώσει όμως τελικούς χωρίς νίκη; Ε αυτό κι αν είναι πρωτοφανές.

Ακόμη κι έτσι όμως, δεν άνοιξε… μύτη που λέμε. Αυτό δείχνει πόσο ο κόσμος είχε αποδεχτεί τη μοίρα του, οπότε η εξέλιξη των τελικών ήταν κάτι που δεν τους σόκαρε. Είναι αυτό που λέμε, φαινόταν η πορεία που θα διαγραφεί από χιλιόμετρα. Όμως, το να καθόμαστε να γράφουμε… επικήδειους και να αναλύουμε ξανά και ξανά τι πήγε στραβά δεν έχει νόημα.

Η χρονιά πάει τελείωσε, όπως τελείωσε, το θέμα είναι οι άνθρωποι της ομάδας να κοιτάξουν μπροστά και να μην επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος. Διότι το χειρότερο δεν είναι να κάνεις λάθη, αλλά να μη μαθαίνεις από αυτά.

Οπότε ας περιμένουμε να δούμε πώς θα κινηθούν οι διοικούντες την ΚΑΕ, που έχουν και το… μαχαίρι και το καρπούζι για να φέρουν τον Παναθηναϊκό ξανά, εκεί που ανήκει. Και δεν είναι απαραίτητο να εκτιναχθεί το μπάτζετ στα ύψη, όπως γινόταν τις εποχές των παχιών αγελάδων. Σαφές πλάνο, χρειάζεται, μελετημένες κινήσεις, κινήσεις ουσίας και όχι εντυπωσιασμού και όλα θα γίνουν.

Ρούλα Στεφανάκη Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει, λέει o λαός και η Ρούλα πιστεύει ότι της ταιριάζει γάντι. Η δημοσιογραφία δεν ήταν στα σχέδιά της, ούτε γεννήθηκε με το όνειρο να γίνει δημοσιογράφος. Ααα… να τα λέμε! Στα σχέδιά της ήταν να σπουδάσει και βλέπουμε. Όπως και έγινε. Πέρασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας (ουδεμία σχέση με τη δημοσιογραφία φυσικά) πήρε και βεβαίωση ότι μπορούσε να διδάξει, όμως το συγκεκριμένο χαρτί, καταχωνιάστηκε κάπου στο αρχείο της, διότι πολύ απλά βρέθηκε στο δρόμο της το Sportime! Το μεγάλο της σχολειό της δημοσιογραφίας. Μια δεκαετία στο Sportime έκανε ρεπορτάζ μπάσκετ, ώσπου πιστεύει… το έμαθε πια το «παλιό-επάγγελμα». Στη συνέχεια εργάστηκε στο Derby, όπου βίωσε μια ακόμη ξεχωριστή εμπειρία, σύντομη μεν, αλλά πολύ ιδιαίτερη με εξαιρετικούς συναδέλφους με κάποιους εκ των οποίων εχει τη χαρά να ξανασυνεργαστεί (βλ. Γιάννη Αβραμίδη), εδώ στο Panathinaikos24. Και βέβαια δεν ξεχνάει το πέρασμά της και από το Onsports, από το οποίο επίσης έχει πολύ όμορφες στιγμές να θυμάται..