Είναι οι Κυριακές στης Λεωφόρου τα στενά…
Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για το μεγαλύτερο κίνητρο που μπορεί να βρει ο κόσμος και να συνεχίσει να πηγαίνει στο γήπεδο. Που δεν είναι άλλο από την αγάπη για τον σύλλογο που λάτρεψες να περνάς μαζί του τα Σαββατοκύριακα…
Σχεδόν μια εβδομάδα μετά τον αποκλεισμό από τον Ατρόμητο, έχοντας περάσει ο Παναθηναϊκός από τα Γιάννενα κι έχοντας μπροστά του το ματς με τον ΠΑΟΚ, ψάχνεις να βρεις από πού θα πιαστείς. Ποιο είναι το αληθινό κίνητρο για να σηκωθείς από το σπίτι σου και αντί για βόλτα να πας στη Λεωφόρο και να δεις ποδόσφαιρο. Σε τι προσδοκάς, όταν δεν υπάρχουν στόχοι από Φλεβάρη μήνα.
Ένα κίνητρο θα μπορούσε να είναι ο Λέτο. Να είσαι εκεί στο πρώτο του παιχνίδι στην επιστροφή του. Να τον χειροκροτήσεις, να τον αποθεώσεις, όπως έκανες και στο τελευταίο του παιχνίδι το 2012. Ένα ακόμα είναι η πρόοδος της ίδιας της ομάδας. Τι έχει στο μυαλό του ο Στραματσόνι να δημιουργήσει, τι δείχνουν οι νέοι παίκτες, πόσο θα ταιριάξουν τα νέα αμυντικά δίδυμα, ποιος θα γίνει ο… αντί Καρέλης, κατά πόσο ο Μέστο θα συνεχίσει να δείχνει την ίδια αξιοθαύμαστη σταθερότητα, αν ο Βιγιαφάνιες θα είναι ο ίδιος με εκείνον του Παναιτωλικού κι αν ο Βλαχοδήμος θα γίνει πάλι ο ίδιος με αυτόν που έπαιζε στην Ξάνθη και πήρε τη μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Όλα αυτά μπορούμε να τα βλέπουμε και να τα συζητάμε στο γήπεδο. Μπορούμε, όμως, να τα βλέπουμε και να τα συζητάμε και στο καφενείο ή στο σπίτι μας, που θα μαζευτούμε με τους φίλους μας.
Ας μην γελιόμαστε: αληθινά ποδοσφαιρικό κριτήριο για να πας να δεις τον Παναθηναϊκό που είναι εκτός στόχων, δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το συναίσθημα. Η αγάπη για τον σύλλογο. Η στήριξη που μπορείς να του δώσεις μόνο εσύ για να μείνει όρθιος, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο δεν υπάρχει. Σύλλογοι χωρίς την στήριξη και την αγάπη του κόσμου τους, είναι καταδικασμένοι στην αποτυχία. Αυτή είναι η μαγεία του ίδιου του αθλητισμού, όχι μονάχα του ποδοσφαίρου.
Όταν όλα έχουν τελειώσει, όταν δεν έχεις να διεκδικήσεις απολύτως τίποτα, αρκεί μία σπιθαμή να σε κάνει να διατηρείς το ενδιαφέρον σου για την ομάδα και να σου γεννιέται και πάλι η ελπίδα, έστω και για την επόμενη χρονιά. Αρκεί και μόνο να σου θυμίσουν πως «σήμερα είναι Κυριακή». Και σαν τις Κυριακές στης Λεωφόρου τα στενά δεν συναντάς πουθενά αλλού…
ΥΓ: Ο Καλογερόπουλος είναι ο διαιτητής που πέρσι στο Καραϊσκάκη έδωσε ανύπαρκτο φάουλ υπέρ του Ολυμπιακού και απ’ αυτό το φάουλ ήρθε το γκολ του Αυλωνίτη, απ’ το οποίο έχασε ο Παναθηναϊκός. Είναι ο ίδιος που στις καθυστερήσεις του αγώνα είδε χέρι του Πέτριτς σε στρώσιμο του Κροάτη στον Ατζαγκούν, που έβγαινε τετ α τετ με την ισοφάριση.
Είναι ο ίδιος που στο 69’ του ίδιου αγώνα αγνόησε επιδεικτικά κροτίδα που έσκασε δίπλα στον Στιλ, δίχως να διακόψει ούτε δευτερόλεπτο το ματς. Λίγες μέρες μετά «επιβραβεύτηκε» και έγινε διεθνής. 1,5 χρόνο μετά θέλουν να μας πείσουν πως ο Καλογερόπουλος είχε στο στόχαστρο τον Ολυμπιακό…
Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να σε πείσει στις 12 το μεσημέρι πως είναι νύχτα…
