Περιμένοντας (ακόμα) τον «Ομπράντοβιτς» του ποδοσφαίρου

Πόσες και πόσες φορές τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε βαρεθεί να συζητάμε την αναγκαιότητα να βρεθεί στην ΠΑΕ ένας προπονητής να βάλει τάξη στο τμήμα, όπως ο μέγας Ομπράντοβιτς που μεγαλούργησε διαχειριζόμενος ιδανικά τα χρήματα των Γιαννακόπουλων;

Στο ποδόσφαιρο η γενιά μου έχει ζήσει στιγμές που των άλλων ούτε τα δισέγγονα δεν πρόκειται να βιώσουν, παρόλα αυτά μαράζι το έχουμε να βρούμε ένα καταρτισμένο άνθρωπο που θα «δέσει» με κλαμπ, κόσμο και θ’ αποθεώσει την Θεωρία του Κύκλου: αυτοί στο ποδόσφαιρο ανοίγουν και κλείνουν ωστόσο στο «τριφύλλι» ΠΟΤΕ δεν είδαμε τι μπορούσαν να καταφέρουν άνθρωποι που η εξέδρα εκτίμησε, οι αθλητές σέβονταν κι οι ρεπόρτερ παραδέχονταν.

Το έργο τους έμενε ημιτελές παρότι οι προδιαγραφές ήταν λαμπρές, μην αρχίσουμε να εξιστορούμε πάλι το story Κυράστα, Μαρκαριάν, Αναστασίου. Με αυτούς τους τρεις η διαφορά συγκριτικά με τους άλλους τεχνικούς είχε να κάνει με την αίσθηση που απέπνεαν. Να νιώθεις πως ο κύκλος που είχες ανοίξει πρόσφατα έκλεινε βίαια και να σε πιάνει το παράπονο. Όλοι τους όχι μόνο σμίλεψαν ζηλευτά, δυσκολοκατάβλητα σύνολα, αλλά αναγέννησαν, ανέστησαν παίκτες δίχως να φοβηθούν ούτε στιγμή να λάβουν σκληρές αποφάσεις, ειδικά οι δύο πρώτοι.

Ο Κυράστας δεν δίσταζε να κρατά στον πάγκο τον «μουντιαλικό» Αλιόσα Ασάνοβιτς για να παίζουν ο Μπλέντι Κόλα κι ο Ιγκόρ Σιπνιέφσκι. Ο Σέρχιο μονιμοποίησε Βλάοβιτς, Ολιζαντέμπε όταν είδε ότι ο «κύριος πέντε δις», Μιχάλης Κωνσταντίνου ήθελε ένα στρέμμα γήπεδο για να κοντρολάρει. Ο Αναστασίου αποδείχθηκε γρήγορα master της real politic. Στήριξε το οικοδόμημα στην πιο ζόρικη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του, πρόλαβε φθορές, διατήρησε ψηλά το πράσινο φρόνημα σε μέρες που αμέτρητοι βλάκες μιλούσαν (στα σοβαρά!) ως και για… υποβιβασμό!

Με την εγκληματική οργάνωση να οργιάζει, την διοίκηση τραγικά αδύναμη να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να βρει κατάλληλα στελέχη ο προπονητής αποτελεί το μικρότερο πρόβλημα σε μια χώρα που τίτλους πανηγύρισαν Προτάσοφ, Λεμονήδες, Σεγκούρες: παραμένει ότι πιο αναλώσιμο, θυμίζοντάς μας τους ξένους στις ομάδες μπάσκετ, μπορείς να τους αλλάζεις χωρίς περιορισμό: Παίζεις και δεν κάνεις τίποτα; Στο καλό και να περάσει ο επόμενος! Για τον βουτηγμένο στην εσωστρέφεια Παναθηναϊκό θα ήταν ότι έπρεπε μια νομοθεσία που θα επέτρεπε εκτός από παίκτες να μπορείς ν’ αλλάζεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα και… προπονητές, χωρίς να μπλέκεις με αποζημιώσεις.

Μέχρι να μπει τέλος στην ποδοσφαιρική ασυδοσία (είναι τραγικό να έχουν πάρει πρωτάθλημα από Οκτώβρη Σεμπάδες, Σιόβες κι αυτός ο χοντρομπαλάς ο Πάρντο) ο πράσινος οργανισμός μπορεί μονάχα να ονειρεύεται ένα προπονητή που εκτός όλων των άλλων θα αποτελέσει και πατερναλιστική φιγούρα. Όπως ακριβώς ήταν για τον Εξάστερο ο Ομπράντοβιτς το τρομακτικό επίτευγμα του οποίου επί 13 χρόνια ήταν η ασταμάτητη δημιουργία.

Η υψηλή του αίσθηση επιβεβαιώνεται πως επί ημερών του μόνο το καλοκαίρι του 2012 (με την χώρα να έχει μπει στη δίνη του ΔΝΤ) τέλειωναν όλα τα σημαντικά συμβόλαια. Επίσης πάντα «πρόσεχε» τις ηλικίες των αθλητών του. Δεν του ξέφυγε η ισορροπία ποτέ, όλοι οι σταρ έρχονταν και με λιγότερα χρήματα να παίξουν για πάρτη του, για παράδειγμα ο Σάρας έφαγε-αδιαμαρτύρητα- στην Αθήνα τόσο πάγκο όσο ποτέ στην τεράστια καριέρα του.

Τον καιρό της ακμής του ο Σέρβος δοκίμασε όλα τα συστήματα, ανάλογα των χαρακτηριστικών που συγκέντρωναν οι αθλητές του. Αδιαπραγμάτευτο γ αυτόν ήταν μόνο «ο τρόπος του Παναθηναϊκού» που δεν τον επινόησε, δεν τον βρήκε (υπήρχε απ’ τα χρόνια του Κέφαλου, του Κορωναίου, του Κόντου, του Κοκολάκη, του Στεργάκου, του Ανδρίτσου) μα τον σεβάστηκε και τον πήγε στην επόμενη διάσταση. Τον εμπλούτισε και τον έκανε διεθνώς ανταγωνιστικό, βασισμένος στην επιθετικότητα. Τα μότο «οι αντίπαλοι ήρθαν στο ΟΑΚΑ προετοιμασμένοι ότι θα τους φάμε ζωντανούς… Ας μην τους απογοητεύσουμε». Η επιτομή της ασυμβίβαστης με την ήττα μενταλιτέ. Πόσα χρόνια χρειάζεται να  περιμένουμε να βρούμε κάτι ανάλογο στο ποδόσφαιρο;

Δημήτρης Στρατής Για τον Δημήτρη Στρατή το panathinaikos24 αποτελεί το τρίτο πράσινο μετερίζι στο οποίο θ' ασχολείται με το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή του.
Η διαδρομή ξεκίνησε από το balla.gr, συνεχίστηκε στο leoforos.gr, τώρα όντας ο 13ος (προφανώς σημαδιακό μιας κι ο αριθμός -για προφανείς λόγους- είναι ο αγαπημένος του) συνεργάτης του site θ' ασχολείται (σχεδόν) καθημερινά με τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο! Θεωρεί τη γενιά του προνομιακή αφού έζησε live τα σπουδαιότερα επιτεύγματα των τμημάτων του κλαμπ, πλην Γουέμπλεϊ. Μια ζωή θα τον στοιχειώνει ο χαμένος προημιτελικός με την Πόρτο του Μουρίνιο το 2003 , όταν χάθηκε τελικός-φαντασίωση για όλους τους πράσινους πιστούς απανταχού Γης! Φαντάζεστε τι θα γινόταν σε συναπάντημα ΠΑΟ και...Σέλτικ;