Η «τέχνη» του…γενικού συντονιστή κίνησης στο παρκέ αποθεώθηκε στον Παναθηναϊκό από τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα πολύ πριν προβάρουν το τριφύλλι οι επόμενοι «προφήτες», Δημήτρης Διαμαντίδης, Σάρας Γιασικεβίτσιους. Ο «Ντέκι» (που σήμερα κλείνει τα 43 του) ήταν Ο ΠΡΩΤΟΣ εξού κι η παντοτινή καψούρα του παναθηναϊκού οργανισμού με την πάρτη του. Χωρίς να διαθέτει αθλητική κορμοστασιά, ψηλό άλμα και ταχύτητα εξωπραγματική, ο «Μποντ» απέδειξε πως η δύναμη του νου υπερβαίνει εκείνη του κορμιού. Στα ντουζένια του απέπνεε τέτοια υπεροχή που ήταν αδύνατον να μην υποκλιθείς. Τέτοιο star quality δεν ξαναπέρασε απ’ το Μαρούσι. Κατά καιρούς απολαύσαμε παικτάρες με απίστευτη κατάρτιση (όπως ο μέγας «Σίσκα»), λάμψη από το ΝΒΑ (σαν τον ασύγκριτο Ντομινίκ, τον αστραφτερό Laker, Μπάιρον Σκοτ, τον «πολύ» Ντίνο Ράτζα) κανείς όμως δεν ανέπτυξε την σχέση λατρείας που είχε ο Σέρβος με την εξέδρα (ο μόνος που πλησίασε κάπως ήταν ο Γιασικεβίτσιους).
Οι οπαδοί π.χ «λιώνουν» για τον Δημήτρη Διαμαντίδη μα ο Καστοριανός απείχε πάντα από πομπώδεις δηλώσεις και κινήσεις, δεν διανοούμαστε ότι θα μπορούσε να «τις παίξει» στο ΣΕΦ ή να επιστρέψει οργισμένος μπουκάλι στην αφιονισμένη εξέδρα (συνέβη κάποτε κόντρα στον Ολυμπιακό, στη Γλυφάδα με τον πύρινο κόσμο να μένει άναυδος). Το αίσθημα υπεροχής με το οποίο πότιζε τους συμπαίκτες σε παιχνίδια που έκριναν τίτλους δεν περιγράφεται, δίπλα του σταρ μετατρέπονταν σε ρολίστες! Τόσο έξυπνος που έκανε άλλα «τζιμάνια» να δείχνουν…χαζά! Ηγέτης του κορυφαίου Παναθηναϊκού που παρουσιάστηκε τον 20ο αιώνα (με Κάτας, Ρέμπρατσα, Αλβέρτη), ασύγκριτος στο μισό γήπεδο, σεμιναριακό ξεμαρκάρισμα, «δηλητηριώδης» εκτέλεση, χέρι που νόμιζες δεν λάθευε ποτέ όταν η μπάλα «έκαιγε», πανεπιστήμιο της θέσης του all around, αφού το ύψους 205 εκατοστών κορμί του κάλυπτε άνετα τις θέσεις 1-4!
«Χειρούργος» στα τελευταία λεπτά ενός κλειστού παιχνιδιού, σπουδαίος μέσα από την ικανότητα του να παίρνει σωστές αποφάσεις υπό καθεστώς μεγίστης πίεσης. Αγαπήθηκε όπου κι αν αγωνίστηκε μα στην Αθήνα έζησε τις κορυφαίες του glory days, οι υποδοχές λατρείας που του επιφυλάχθηκαν όταν πάτησε Πατήσια, ΟΑΚΑ με Μπάρτσα, Ρόμα θα μας ανατριχιάζουν ακόμα και την προσεχή εκατονταετία! Όσο τον προπονούσε ο Ομπράντοβιτς μόνο στο ΝΒΑ μπορούσες να βρεις ανώτερο σε προσωπική φάση και καταστάσεις ένας μ’ έναν. Μας αποχαιρέτησε με δύο ευρωπαϊκούς τίτλους εκ των οποίων εκείνος της Μπολόνια μετρούσε για πέντε (όλοι θυμόμαστε τους λόγους)! «Επικηρυγμένος» από κάθε άμυνα στην Ευρώπη κι αυθεντίες του χώρου (Γκέρσον, Μεσίνα, Ίβκοβιτς) τους οποίους είχε πιάσει «πελάτες».
Άνθρωπος μποέμ, με Σφακιανάκη-Ρέμο ν’ αντηχούν στη διαπασών στα αποδυτήρια, «αλητείες» με τον κολλητό Κουτλουάι, τσάρκες με την Ιβάνα στα ρεπό (τότε που η Κηφισιά στη θέα της μελαχρινής καλλονής στεκόταν …σούζα), απίστευτα καλοκαίρια με την εθνική, οι φάπες που έριξε σ΄ έναν «τάπα» στο Φάληρο, το σόου στο ΣΕΦ στον 5ο τελικό, το φίλημα του τριφυλλιού μετά από δύσκολα καλάθια, η δικαιολογία στους οργανωμένους για την φυγή στη Βαρκελώνη («φεύγω γιατί βαρέθηκα να τσακώνομαι μονάχος με τους Ολυμπιακούς»), το σαρδόνιο χαμόγελο στην ερώτηση «θα γυρίσεις;» όταν στα Πατήσια αποθεωνόταν 40 λεπτά κι ας μας «πλήγωνε» ως παίκτης της Μπάρτσα. Ο Ντέγιαν υπήρξε μια από τις ωραιότερες ιστορίες που γνώρισε το ελληνικό κι ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πλάβι «κωλοπαιδαράς» μα και κοσμοπολίτης (Αθηναίος, Ρωμαίος, Καταλανός, Μαδριλένος), ο ορισμός του αθλητή που «γράφει» ανεξίτηλα στον παντοτινά ελιτίστικο παναθηναϊκό ψυχισμό.
