Ο Σεμπάστιαν Λέτο αποτελεί μοναδική περίπτωση στα χρονικά: Όταν το καλοκαίρι του 2009 ανακοινώθηκε η απόκτησή του ήταν για τον κόσμο ένας γνωστός-άγνωστος σ’ εποχές που η υπερπληροφόρηση είναι κανόνας, χώρια το γεγονός ότι ένα χρόνο έπαιξε σ’ αυτούς εκεί κάτω.
Στο πρώτο του φιλικό με τους «ερυθρόλευκους», καλοκαίρι του 2008, ο «Πρωταθλητής» επέλεξε να ντύσει το πρωτοσέλιδό του με την φιγούρα του υποστηρίζοντας ότι το Καραϊσκάκη βρήκε νέο βασιλιά. Τελικά η… αυτού εξοχότης μεταβλήθηκε σε «νεροκουβαλητή» Γκαλέτι, Μπελούτσι, Κοβάσεβιτς, Μήτρογλου, Ντιόγο αφού η μπάλα περνούσε περισσότερο απ’ τα πόδια των τελευταίων παρά τα δικά του. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε δεν συμπάθησε ποτέ την ροπή του «Σέμπα» να δοκιμάζει διαρκώς την εξεζητημένη ενέργεια, του έδωσε 24 συμμετοχές στο πρωτάθλημα όπου σκόραρε μόλις ένα γκολ (κόντρα στον Θρασύβουλο).
Μ’ εξαίρεση τα χρόνια που πέρασε στην Παιανία, όλη η υπόλοιπη καριέρα του σταμπαρίστηκε από σοβαρούς τραυματισμούς, τσακωμούς με προπονητές/συμπαίκτες, αδυναμία προσαρμογής. Τον είπαν δύστροπο, εξτρέμ τσακωμένο με το γκολ (αν δεν τραυματιζόταν -επί Φερέιρα- μπορεί να γινόταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του ελληνικού ποδόσφαίρου που θα κέρδιζε πρωτάθλημα ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ), αθλητή που αναλώνεται σε ανούσια τσαλιμάκια και παίζει για την εξέδρα, όμως φορώντας το τριφύλλι ανακαλύψαμε κι άλλα πράγματα: Παρακολουθήσαμε ένα σύγχρονο ποδοσφαιριστή που ξέρει τι θα πει αξιοποίηση του χώρου, που σπάει συχνά την μπάλα με τη μία, που δεν κάνει μόνο τακουνάκια, αλλά παίζει πολύ και κάθετα.
Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι κουβάλαγε μπόλικη δόση τρέλας στο μυαλό, στον Παναθηναϊκό ωρίμασε σε χρόνο ρεκόρ. Μέχρι πρότινος κανείς δεν μπορούσε να ισχυριστεί ότι γνώριζε τον ψυχισμό του, αφού μέσα στα λαμπρά φώτα που τον περιέβαλαν παρέμενε παράξενος, απόμακρος, με ακατανόητη ψυχοσύνθεση, καμιά σχέση με τον κοσμοπολίτικο αέρα που απέπνεαν Ζιλμπέρτο, Σισέ, Μπουμσόνγκ, Γκοβού. Το ωραίο ήταν πως αφού τον συνηθίσαμε και τον αγαπήσαμε στο τέλος κανείς δεν μπορούσε ν’ ανακαλύψει τι διάβολο ποδόσφαιρο παίζει. Είναι δεκάρι; Όχι. Είναι φορ; Ούτε. Είναι αυθεντικός ακραίος; Έχοντας χάσει πια το ξεπέταγμα του, με τίποτα!!! Τι είναι; Ο Λέτο.
Τον χαζεύαμε στα τελευταία του παιχνίδια που δεν περιορίστηκε σε ντρίμπλες και επίδειξη τεχνικής, μα έπαιζε κάθετα, πήρε πρωτοβουλίες, ζήταγε διαρκώς μπάλα κι ας ήταν αγύμναστος για μήνες!!! Η αύρα φόβου που μύρισε στο Φάληρο κάθε φορά που ακουμπούσε μπάλα απέναντι σε Κόστες/Μποτίες τον «έφτιαξε», αλλά ας όψεται η ανετοιμότητά του, η αστοχία του Ταυλαρίδη από το μισό μέτρο, το γκολ-οφσάιντ του Καμπιάσο.
Μπορεί να μην μπορούμε να διακρίνουμε σε ποια ακριβώς θέση γουστάρει να παίζει (στη σημερινή του συνέντευξη στην «Πράσινη» τονίζει πως γουστάρει να βρίσκεται στο πλευρό του Μπεργκ), αλλά μικρό το κακό. Όταν ακουμπά το τόπι, τα βασικά τα κάνει όλα σωστά, συνεπώς who cares; Όντας πλέον δημιουργικός, αλτρουιστής, γνωρίζοντας τέλεια τον πράσινο οργανισμό κι αποτελώντας τον αγαπημένο της εξέδρας, αποτελεί τον εκκολαπτόμενο ηγέτη/κάπτεν για του χρόνου κι ας είπε στους ρεπόρτερ της καλής εφημερίδας ότι ο τίτλος του μπροστάρη αποτελεί προσβολή (!!!) προς του συμπαίκτες του. Απέκτησε και σεμνότητα, βασική προϋπόθεση για να φέρεις το περιβραχιόνιο αυτού του συλλόγου (βλέπε Σαραβάκο, Βαζέχα, Αλβέρτη, Διαμαντίδη, Πανταλέοντα, Ντουμιτρέσκου για ν΄αναφέρουμε τους πιο πρόσφατους).
Ο Αργεντινός με το που βρει τις ανάσες του και βρεθεί στα καλά του, έχει στοιχεία που παραπέμπουν στον Κατσουράνη των glory days (μιλά αρκετά, καθοδηγεί τους συμπαίκτες του), διαθέτει την ευχέρεια στο γκολ του Τζιμπρίλ και ποντάρει στη διάρκεια της παρουσίας του αλά Ζιλμπέρτο. Το κουαρτέτο έδωσε στον σύλλογο το τελευταίο του νταμπλ. Τώρα ο «Στράμα» δεν έχει κανέναν απ’ τους τρεις, βρήκε όμως ένα σούπερ παίκτη που κατά περίσταση μπορεί να γίνει ένας από τους τρεις, όποτε η ανάγκη το απαιτεί! Διόλου άσχημα λαμβάνοντας υπόψη ότι οι οικονομικές απολαβές του Λέτο θυμίζουν…χαρτζιλίκι!
