Μετά τον Στέφανο Καπίνο, τον Χάρη Μαυρία κι ο Λάζαρος Λάμπρου ετοιμάζεται να φέρει λεφτά στα ταμεία του Παναθηναϊκού. Σίγουρα αν η ομάδα έπαιζε Τσάμπιονς Λιγκ ή είχε καλύτερα αποτελέσματα στην Ευρώπη το κασέ των παικτών θα ήταν αυξημένο, ας μην ξεχνάμε ότι οι δύο πρώτοι έφεραν 6.000.000 ευρώ, ποσό ελάχιστο μπροστά στο ταλέντο και τις προδιαγραφές τους (ασχέτως αν σήμερα είναι στα αζήτητα).
Οι ξένοι στην Ελλάδα μόνο τον Παναθηναϊκό έχουν σε υπόληψη εκτός κι αν υπάρχει άλλος σύλλογος που πούλησε παίκτες του φυτωρίου δίχως αυτοί να έχουν παίξει ούτε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό παιχνίδι προηγουμένως. Ειδικά οι Ιταλοί ψηφίζουν πράσινο με κλειστά μάτια ακόμα κι αν οι παίκτες που έχουν βάλει στο μικροσκόπιο έχουν αγωνιστεί μόνο σε πρωταθλήματα των μικρών ηλικιών.
Κάπως έτσι ο Λάζαρος Λάμπρου ακολουθεί τα χνάρια Λάμπρου Χούτου, Στέφανου Βακουφτσή που την δεκαετία του ’90 μετακόμισαν στο κάλτσιο για λογαριασμό, Ρόμα-Φιορεντίνα. Προ εβδομάδων ο Γιάννης Αλαφούζος άφησε να φανεί η ενόχλησή του για το ότι ο εκπρόσωπος του μικρού παρουσιαζόταν αρνητικός στο ενδεχόμενο υπογραφής συμβολαίου με το τριφύλλι, καταλάβαινες ότι το μέλλον του παιδιού είναι μακριά από το Κορωπί. Ο Λάμπρου -εικάζουν αρκετοί -είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που ξεπήδησε από τα σπλάχνα του ΠΑΟ την τελευταία δεκαετία κι αν κάτι ενοχλεί τον κόσμο με την διαφαινόμενη μετακόμισή του στην Ιταλία είναι ότι η διαπραγματευτική του ικανότητα υπήρξε μεγαλύτερη από αυτή του συλλόγου.
Ο 18χρονος εδώ και μήνες έδειχνε απρόθυμος να υπογράψει συμβόλαιο, παρότι Φύσσας-Βόκολος του πιπιλούσαν το μυαλό καθημερινώς, εν τέλει πετυχαίνει αυτό που επιθυμούσε εξαρχής (;) Αποχωρεί δίνοντας την ευκαιρία στο σωματείο που τον ανέδειξε να καρπωθεί 350.000 ευρώ. Με μια πρώτη ματιά φαίνεται πως ένας πρωτάρης έφηβος επέβαλε στην διοίκηση την απόφασή του δίχως να «μασήσει» από το επίμονο «ψηστήρι» ανθρώπων που τα γήπεδα και την πιάτσα τα γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά. Ίσως έπαιξε ρόλο στην απόφαση για τον ξενιτεμό και το αγωνιστικό. Η φετινή μετριότητα του ΠΑΟ κι οι εισηγήσεις του κόουτς για πολλούς μεσοεπιθετικούς τον Ιανουάριο ενδεχομένος να φρέναρε τον παίκτη του οποίου ούτε που πέρασε από το μυαλό η ιδέα ν’ αποτελέσει μέλος της αγωνιστικής αναγέννησης ανάμεσα σε παικταράδες (Μπεργκ-Λέτο) που ανάμεσά τους θα μάθαινε πολλά.
Διαβάζαμε χθες στα social media ανάμεικτα σχόλια από τους οπαδούς, άλλοι τα είχαν (κυρίως) με τον Λάμπρο Χούτο που «φούσκωσε» τα μυαλά του ταλαντούχου φορ, άλλοι τα έβαζαν με τον Αλαφούζο που δεν ανέβασε την προσφορά του προτιμώντας προηγουμένως να επενδύσει σε άγνωστους, στρουμπουλούς Βραζιλιάνους (Μαμούτε).
Το φοβερό είναι πως είτε ένας σύλλογος πάει στα βράχια αγωνιστικά, είτε σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, οι διοικήσεις είναι πάντα εκτεθειμένες μιας και η διαπραγματευτική τους ικανότητα μειώνεται και στη μια περίπτωση και στην άλλη. Στο πρώτο ενδεχόμενο ένας παίκτης μπορεί να θέλει να φύγει βλέποντας ότι το καράβι μπάταρε και δεν υπάρχει προοπτική βελτίωσης, συνεπώς περισσότερων εσόδων που θα γεμίσουν τα ταμεία και θα φουσκώσουν τον τραπεζικό του λογαριασμό. Από την άλλη οι θρίαμβοι μεγαλώνουν το κόστος συντήρησης της ομάδας: πάνω στο μεθύσι των νικών ευλόγως ένας ποδοσφαιριστής σκέφτεται ότι τον παίρνει να ζητήσει περισσότερα χρήματα.
Στην κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, χωρίς δικό του γήπεδο, τσακισμένος απ’ την εσωστρέφεια και την ανικανότητα να πατάξει την εγκληματική οργάνωση που 1/5 του αιώνα τον ρημάζει οικονομικά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ν’ αρνηθεί προτάσεις ατζέντηδων που τουλάχιστον υπόσχονται κάποια κέρδη. Οι ομάδες γενικώς πρέπει να πουλάνε μα τα πιο σημαντικό είναι να κερδίζουν. Αν ο ΠΑΟ πάρει του χρόνου +50 γκολ από Μπεργκ, Λέτο, Μαμούτε, Καλτσά, Εβανζελίστα, Βλαχοδήμο, Βιγιαφάνες κανείς δεν θα νοσταλγήσει τον πιτσιρικά. Αν ο μικρός «βγάλει μάτια» στην Ιταλία η διοίκηση θα κληθεί να απαντήσει γιατί δεν τον κοστολόγησε καλύτερα, αφήνοντάς τον να φύγει για μόλις 350 χιλιάρικα.
