Η ιστορία βρίσκει τον τρόπο να επαναλαμβάνεται για να μας δείξει ότι μερικοί άνθρωποι είναι πιο σπουδαίοι απ΄ όσο οι ίδιοι νομίζουν. Η Ευρωλίγκα κι ο Παναθηναϊκός τιμούν (για μια ακόμα φορά, θ΄ ακολουθήσουν αρκετές ακόμα) σε λίγες ώρες τον σπουδαιότερο αθλητή που ανέδειξε ο σύλλογος σ’ όλη του την ιστορία.
Αν δεις μέσα στα μάτια του Δημήτρη Διαμαντίδη εκτός από αυτό το ανατριχιαστικά παγωμένο βλέμμα (σήμα κατατεθέν του όταν τα πάντα γύρω «φλέγονταν») θα διακρίνεις και την ικανοποίηση ότι …κάτι κατάφερε τελικά φτάνοντας στον τερματισμό μιας λαμπρής διαδρομής. Έτσι γίνεται πάντα με τους χαρισματικούς σ’ οποιαδήποτε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Στο τέλος ΠΑΝΤΑ τα καταφέρνουν κι όταν φτάνει η ώρα να παραδώσουν σκυτάλη στην επόμενη γενιά δεν είναι πρέπον να λυπάσαι. Να τους θαυμάζεις πρέπει για το κουράγιο, τη δύναμη, τον μόχθο που κατέθεσαν για χρόνια, στοιχεία ικανά να τους μετατρέψουν σε κορυφαία πρότυπα. Για το κουράγιο τους να συνεχίζουν πάντα μαχόμενοι για το βέλτιστο, περπατώντας από εδώ έως την αιωνιότητα, στον ατέλειωτο χρόνο που θα ορίσει η Ιστορία.
Ο Διαμαντίδης θα είναι αντικείμενο μελέτης και την επόμενη…χιλιετηρίδα! Ο Καστοριανός έχει τη ζωή, την επιτυχία που χαρακτηρίζουν την ύπαρξη φαινομένων τα οποία παρουσιάζονται μια φορά στα 100 χρόνια (και αν)! Αυτά που έκανε δεν τα έκανε άλλος, εκστόμισε λόγια που δεν είχε πει άλλος, περπάτησε σε λεωφόρους δόξας που γίγαντες του αθλήματος (με πολλαπλάσιο ταλέντο απ’ το δικό του) ούτε καν ονειρεύτηκαν. Μια ζωή σαν παραμύθι, μόνο που ακόμα και στα πιο ρομαντικά απ’ αυτά πάντα παρουσιάζεται ένας δράκος. Στο παραμύθι του «3–D» το καλοκαίρι θα εμφανιστεί (με την ετικέτα της τιμητικής απόσυρσης) ο δικός του!
Το μέγεθος του κορυφαίου
Με δύο τρόπους μετριέται το μέγεθος του καλύτερου. Με τον αριθμό των κατορθωμάτων του και με το μέγεθος του αντίκτυπου της παρουσίας του στο ίδιο το σπορ. Από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς δεν υπήρξε στην Ελλάδα μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας από τον Διαμαντίδη που μπορούσε να κάνει τα πάντα στο γήπεδο στο υψηλότερο επίπεδο. Εκείνο που γιγάντωσε τον μύθο του ήταν η αύρα του νικητή, ο αθλητής κατέκτησε ότι κι αν διεκδίκησε. Ποιος τον θυμάται να χάνει κρίσιμο παιχνίδι ή να λαθεύει σε «χειρουργική» απόφαση που έκρινε ντέρμπι; Ο αντίκρυπός του στον παναθηναϊκό οργανισμό ανεκτίμητος. Σ’ αυτόν, τον Ομπράντοβιτς και τα λεφτά των Γιαννακόπουλων οφείλεται η παγκόσμια εξάπλωση του brand name του συλλόγου παγκοσμίως, ο ίδιος έγινε σημείο αναφοράς για την εξέλιξη του σπορ. Τα επόμενα χρόνια θ’ ακούμε από τους ειδικούς να αποκαλούν «νέο Διαμαντίδη» κάθε ανατέλλοντα αστέρα της Α1. Μόνο που τέτοιος δύσκολα θα ξαναυπάρξει. Γιατί όπως είχε πει κάποτε κι ο ΜΕΓΑΣ Σαρούνας Γιασικεβίτσιους… «καταρχάς είναι ο Δημήτρης και μετά εμείς οι υπόλοιποι».
Οι συγκρίσεις δεν στέκουν
Αμέτρητες συζητήσεις έχουν ανοίξει για το αν ο κάπτεν αποτελεί διαφορετική βερσιόν του Νίκου Γκάλη, κουβέντες που -κατά την ταπεινή μας άποψη -δεν βγάζουν κάπου κι αδικούν αμφοτέρους. Ο «γκάνγκστερ» ήταν απίστευτος σκόρερ, ευφυής αλλά ΜΟΝΟ σούτινγκ γκαρντ, εντελώς παθητικός στην άμυνα που -εκτός των ασίστ- δεν πρόσφερε σε άλλο τομέα της στατιστικής. Ο Γκάλης ήταν μια ανεπανάληπτη καλαθομηχανή αλλά ο Δημήτρης -σε πιο απαιτητικό στυλ μπάσκετ -έκανε τους συμπαίκτες του καλύτερους προσφέροντας σκοράρισμα, χαμαλίκι, ασιστ, ριμπάουντ, αλλοιωμένα σουτ, αυξομείωση του ρυθμού ανάλογα τι σύμφερε τους προπονητές του, «κλείδωμα» στην άμυνα μικρόσωμων γκαρντ έως βοήθειες σε «τέρατα» τύπου Σχορτσιανίτη. Για το Νικ έπαιζε όλη η ομάδα, ο αρχηγός αγωνιζόταν για όλους τους άλλους και στο τέλος έκανε και πλάκα λέγοντας ότι δεν ταιριάζει στο στυλ του ΝΒΑ. Που το 2009 (όταν ηγούνταν του πιο ισχυρού Παναθηναϊκού της ιστορίας, παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του) βασικοί πέρα από τον Ατλαντικό ήταν κάτι Ούντριχ, Ντράγκιτς, Γιάρις, Ούκιτς!!! Ασε μας ρε Δημητράκη με το δούλεμα, μπουχτίσαμε τόσα χρόνια…
