Απ’ τη χθεσινή (μια ακόμα) εξαιρετική εμφάνιση του Ελιοτ Ουίλιαμς μας έμεινε η φάση στο τέλος του 2ου δεκαλέπτου όταν ανάμεσα σε Μαυροκεφαλίδη, Καλαμπόκη πετυχαίνει γκολ-φάουλ την ώρα που στο ριπλέι φαντάζει σαν να «μένει» στον αέρα.
Με τέτοιο ιστορικό τραυματισμών (εξάρθρωση στο δεξί γόνατο το 2010, νυστέρι στο αριστερό το 2011, εξάρθρωση ώμου και αχίλλειος το 2012) αξίζουν συγχαρητήρια σ΄ αυτόν που επέμεινε στην απόκτησή του αφού το ρίσκο φάνταζε μεγάλο. Τον βλέπεις διαρκώς να επιτίθεται πάνω σε άμυνες χωρίς να επιλέγει τη «βολική» λύση του μακρινού σουτ (εκεί που το «ξύλο» και τα σπρωξίματα είναι λιγότερα) κι αναρωτιέσαι τι θα έκανε αν δεν είχε χτυπηθεί από τόσες ατυχίες στο παρελθόν στα πόδια.
Πριν τον Έλιοτ το προπονητικό τιμ εξέταζε τις περιπτώσεις Τουρέ Μάρι Τζόναθαν Γκίμπσον, Τζόρνταν Φάρμαρ, όλοι «πολυβόλα», με μικρότερο ιατρικό ιστορικό, παρόλα αυτά ο Τζόρτζεβιτς επέλεξε τον 26χρονο με την φοβερή επαφή με το καλάθι, αν και τον Γενάρη (μετά τις ήττες από Αστέρα, Κούμπαν, Ολυμπιακό) προτεραιότητα υπήρχε σε αγορά ψηλού που θα ξεκούραζε τον Γκιστ και θα μακιγιάριζε τις αδυναμίες των Σέρβων.
Για χάρη του Ουίλιαμς ο κόουτς «πάρκαρε» στην εξέδρα τον Παππά, μείωσε τον χρόνο συμμετοχής του Γιάνκοβιτς στην Ευρωλίγκα (μιλάμε για δύο αθλητές πάνω στους οποίους η διοίκηση στηρίζει πολλά για την εξέλιξη της νέας γενιάς των γηγενών παικτών) και πήρε σουτ από τα χέρια του Φελντέιν ο οποίος ήταν ο MVP του Παναθηναϊκού ως τον Φλεβάρη.
Αφού όλοι κατανοήσαμε πόσο καθοριστικός είναι ο «νέος» επιθετικά, αναμένουμε να δούμε τι σόι άμυνα θα παίξει στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας όπου η πίεση αυξάνεται και περιθώριο λαθών δεν υπάρχει. Στο «χημείο» της D-League αγνοούν την άμυνα κι ίσως ο Αμερικανός εκπλαγεί μ’ αυτά που θα συναντήσει στη φάση των «8», όπου οι αγώνες θυμίζουν …πολεμικές συρράξεις.
Θετικό ότι η ενέργεια του τρέχει απ’ τα μπατζάκια, η πρώτη ύλη υπάρχει, καλείται ο προπονητής να την μετατρέψει σε κηροζίνη που θα δώσει ώθηση στο τριφύλλι οι επιτελείς του οποίου προβληματίζονται από το ντεφορμάρισμα Καλάθη, Ραντούλιτσα. Με τον Χάντερ ακόμα άγουρο σε συνθήκες do or die αγώνων, τους Χέινς, Ουίλιαμς να μοιάζουν στο πως «συνδέονται» με το καλάθι αλλά αμφότερους να συνοδεύονται από “αμυντικές αμφιβολίες” είναι πασιφανές γιατί άπαντες στον Εξάστερο θέλουν να έρθει η Λαμποράλ στη συνέχεια, ακόμα και με μειονέκτημα έδρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι κυπελλούχοι έχουν την πρόκριση στο τσεπάκι.
Ας μην λησμονούμε ότι μιλάμε για σύνολο με ρούκι κόουτς, που δουλεύει άλλη ομάδα για την Α1 κι άλλη για την Ευρώπη, με μόλις δύο μήνες κοινών προπονήσεων προκειμένου να μπουν οι καινούργιοι στο κλίμα και να δέσουν με τους παλιούς. Βλέπουμε πλέον τον Παναθηναϊκό ν’ ασχολείται με την βελτίωση της επιθετικής του λειτουργίας: τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, δημιουργία από πολλούς παίκτες στις σετ επιθέσεις, μεγαλύτερη απειλή από την περιφέρεια, ποικιλία κινήσεων κοντά και μακριά από το καλάθι. Ασφαλώς υπάρχουν και τα «μείον». Πλην του Γκιστ δεν υπάρχει άλλος «δυνατός» ριμπάουντερ, οι διαφορές που παίρνει η ομάδα εξανεμίζονται, πράγματα που χρήζουν βελτίωσης τώρα που μπαίνουμε στην τελική ευθεία.
Σαφώς και το ρόστερ δεν συγκρίνεται μ’ αυτό που άρχισε τη σεζόν (ο Χέινς είναι αναβάθμιση σε σχέση με τον άτυχο Μποχωρίδη και τον εκτός πλάνων Παππά, ο Ουίλιαμς σούπερ σε σχέση με τον Πάβλοβιτς) αλλά τώρα πια με διαδοχικά ντέρμπι ν’ ακολουθούν θα κριθεί το σύνολο και ο καλός βαθμός θα μπει αν οι αθλητές μπορέσουν να προσφέρουν εκεί που υπάρχει φανερό έλλειμμα (εξασφάλιση ριμπάουντ, αντιμετώπιση του πικ εν ρολ).
