Η περίπτωση του Νίκου Παππά ανησυχεί τον κόσμο. Ο νεαρός γκαρντ χωρίς ακόμα να έχει καταφέρει κάτι σπουδαίο απολαμβάνει την ανεβασμένη δημοτικότητά του στους οπαδούς (που ήδη τον έκαναν σύνθημα), με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να τον έχει κατατάξει καιρό τώρα στα αγαπημένα του παιδιά, εξού κι η πρόωρη ανανέωση του συμβολαίου του πέρσι.
Παρότι ο πρώην γκαρντ του Πανιωνίου δεν τα πήγαινε καλά με τον Πεδουλάκη (πάντα με τους προπονητές του αντιμετώπισε «θέματα»), τραυματίστηκε επί Ιβάνοβιτς και «κόπηκε» από τον Τζόρτζεβιτς, μεγάλη μερίδα Παναθηναϊκών βλέπουν στο πρόσωπό του τον επόμενο ηγέτη.
Ίσως παίζουν ρόλο τα όργια που έκανε πέρσι με τον Ολυμπιακό στο κύπελλο, τον Αστέρα στο Βελιγράδι, τη Ρεάλ στην Αθήνα. Είναι σημαντικό επίσης που ο αθλητής τυγχάνει οπαδός της ομάδας, εδώ τον Γκαγκαλούδη είχαν κάνει Θεό οι οπαδοί το 2004 κι ας ήταν ο Γιάννης (με το 1/3 του ταλέντου του Νίκου για να είμαστε ειλικρινείς) ο 12ος παίκτης στο rotation του Ομπράντοβιτς.
Το καλοκαίρι ο «Σάλε» θα μπει σε βαθιές σκέψεις για το πως θα μοιραστεί ο χρόνος στην περιφέρεια του χρόνου. Καλάθης, Μποχωρίδης, Φελντέιν θα είναι στο Μαρούσι τη νέα σεζόν, ενώ υπάρχει αισιοδοξία πως θα παραμείνει ο Ουίλιαμς. Με τον Παππά 100% υγιή, είναι φυσικό ο παίκτης να περιμένει «χοντρά» λεπτά συμμετοχής μιας και τόσους μήνες έχει πάρει ελάχιστη μυρωδιά από αγώνες κι είναι θηρίο στο κλουβί.
Η παραπάνω πεντάδα ανεβάζει την ποιότητα του ρόστερ ακόμα κι αν ο Νικόλας ούτε κατά διάνοια μπορεί να λογαριάζεται ως αντι-Διαμαντίδης. Το «συν» με τον 25χρονο είναι ότι κολλά αγωνιστικά με τους υπόλοιπους γκαρντ (ειδικά τον Καλάθη) δίνοντας στον προπονητή πολλαπλές επιλογές σχημάτων και συνδυασμών, αφού εκτός απ’ την εκτέλεση μπορεί ν’ αναλάβει (υπό προϋποθέσεις) και το κουβάλημα της μπάλας.
Οι φίλαθλοι παρουσιάζονται «παγωμένοι» με την εξέλιξη της περίπτωσής του του αφού γνωρίζουν πως σε λίγο καιρό ο Βασίλης Σπανούλης σταματά το μπάσκετ κι ο Νικ αποτελεί ότι πιο κοντινό υπάρχει στην Α1 στο στυλ του Λαρισαίου. Ο Παππάς κατέχει την ιδιοσυγκρασία να είναι παραγωγικός όσα λεπτά κι αν πατήσει παρκέ, η σύνδεσή του με την κερκίδα είναι εντυπωσιακή, αφού διαθέτει στόφα σκόρερ, έστω κι αν στον Παναθηναϊκό πολλάκις κλήθηκε ν’ αποτελέσει την 4η-5η επιλογή στο επιθετικό κομμάτι.
Χωρίς να είναι μονοκόμματος στις κινήσεις του (κάθε άλλο) υστερεί στην αμυντική προσπάθεια, τομέας που πιότερο απαιτεί θέληση. Κορμί γερό διαθέτει, γρήγορα πόδια επίσης, ο καιρός στο γυμναστήριο θα τον βοηθήσει να επανακτήσει την φυσική του δύναμη ώστε μελλοντικά να τοποθετεί το κορμί του με τέτοιο τρόπο που θα του επιτρέπει να κερδίζει χώρο για να εκτελέσει καλύτερα ή να πάρει φάουλ, ο Ουίλιαμς π.χ αυτό το κάνει τέλεια.
Όλα είναι ζήτημα μυαλού, πραγματικά θα είναι τεράστιο κρίμα για το ελληνικό μπάσκετ αν αυτό το παλικάρι καταλήξει στα αζήτητα. Οι ευκαιρίες που σου δίνουν οι ομάδες πρωταθλητισμού δεν είναι πολλές. Αυτό που μας βάζει σε σκέψεις είναι κατά πόσο ο αθλητής έχει κατανοήσει το μέγεθος της ευκαιρίας που έχει στα χέρια του και των προοπτικών που του ανοίγονται εφόσον βάλει κάτω το κεφάλι και δουλέψει ανοίγοντας το στοματάκι του μόνο για να φάει.
Ουδείς ξέρει τι έχει γίνει με τον προπονητή του, αν και αξίζουν μπράβο στην ομάδα που το θέμα δεν διέρρευσε ακολουθώντας την πεπατημένη του παρελθόντος όταν ο Ζέλικο είχε «θέματα» με Αλβέρτη, Ρέμπρατσα, Σάρας. Παρότι «σκοτωμένοι» κάποια στιγμή με τον κόουτς, άπαντες στα κρίσιμα βγήκαν μπροστά, ηγήθηκαν, πήραν τίτλους, κερδίζοντας την εκτίμηση του Μεγάλου και την λατρεία διοικούντων, οπαδών.
