Η 11η Απριλίου θα μας γεννά πάντα τις ομορφότερες αναμνήσεις αφού το πρώτο ευρωπαϊκό στο Παρίσι έβαλε τα θεμέλια της χρυσής εποχής του Παναθηναϊκού που παγιώθηκε την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Εκατομμύρια λέξεις έχουν γραφτεί για τις απίστευτες εμφανίσεις του Ντομινίκ, τις κόντρες του με τον Μάλκοβιτς, τις τάπες του Βράνκοβιτς αλλά το «αλατοπίπερο» εκείνου του μήνα έγκειται στο πως προσεγγίστηκε απ’ τους αντιπάλους.
Ο αστικός μύθος λέει πως ο Θόδωρος Νικολαϊδης (διευθυντής του «ΦΩΤΟΣ») μιλώντας στους συντάκτες και τα στελέχη της εφημερίδας του τόνιζε διαρκώς πως βίωνε την χειρότερη άνοιξη της ζωής του. Τα κατορθώματα του τριφυλλιού εκείνες τις μέρες (στις 3 Απρίλη «διπλό» στο Αμστερνταμ, 11 του μήνα άρση κούπας στο Παρίσι, μια μέρα νωρίτερα νίκη-τίτλου στο ντέρμπι με την ΑΕΚ) έδωσαν ακόμα πιο δραματικό τόνο στην καθημερινότητα των Ολυμπιακών που πανηγύρισαν με θέρμη την μεγαλύτερη επιτυχία της… ιστορίας τους, δηλαδή τη μη πρόκριση του τριφυλλιού ΚΑΙ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Το… επικό πρωτοσέλιδο («3-0 αντί 7-0») του «Ευαγγελίου» ξεπούλησε (!) σε χρόνο dt σε Αθήνα-επαρχία, τις προηγούμενες μέρες ακόμα κι οι πιο πιστοί αναγνώστες του αρνούνταν να πλησιάσουν τα περίπτερα αφού η επιτυχία του Παναθηναϊκού ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να χωνέψουν με τίποτα.
Λίγα 24ώρα μετά τον άθλο του τριφυλλιού ο Παναγιώτης Φασούλας κλήθηκε να σχολιάσει το πράσινο κατόρθωμα κι αρκέστηκε σε μία μνημειώδη ατάκα («αυτές τις μέρες μόνο οι Παναθηναϊκοί μπορούν να μιλούν»).
Το «ΦΩΣ», στο μεταξύ, είχε καταντήσει βερσιόν της El Mundo Deportivo, φιλοξενώντας καθημερινώς πρωτοσέλιδες αναφορές σχετικά με τα παράπονά των Ισπανών για την τελευταία φάση και για την επιστολή συγγνώμης της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας προς τη Μπάρτσα, έγγραφο που μέχρι σήμερα αγνοούμε την τύχη του!
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νίκος Παπαδογιάννης, που αρθρογραφούσε στην εφημερίδα, τόλμησε να γράψει ένα κείμενο υπεράσπισης των πρωταθλητών Ευρώπης κι η απόλυσή του κοινοποιήθηκε μέσα σε λίγες ώρες.
Η τρομερή κίνηση των Γιαννακόπουλων να φέρουν στην Αθήνα τον μέγα Γουίλκινς είχε μουδιάσει τους απέναντι οι οποίοι έψαχναν εναγωνίως να βρουν επικοινωνιακό αντίβαρο στον ερχομό του μεγάλου σταρ. Οι Παναθηναϊκοί κρατούσαν το στομάχι τους από τα γέλια διαβάζοντας στο «ΦΩΣ» εκείνο το καλοκαίρι αναφορές για το παιχνίδι της εθνικής μας εναντίον της Dream Team 2 στο Μουντομπάσκετ του Καναδά, το καλοκαίρι του 1994, όπου (και καλά) ο Γιώργος Σιγάλας είχε περάσει… χειροπέδες στον «Ζόιντ»!
Η «γαλανόλευκη» ήταν η μόνη ομάδα που κράτησε τους Αμερικανούς κάτω από τους 100 πόντους και μάλιστα παίζοντας μαζί τους στον ημιτελικό, όπου έγραψε ιστορία η προσπέρασή μας στο σκορ με 14-17 (με δύο λέι απ του Παναγιώτη Γιαννάκη κι ένα απίστευτο καλάθι του Θύμιου Μπακατσιά με αλλαγή χεριού στον αέρα), η τρέλα του Σακίλ Ο΄ Νιλ για τον Παναγιώτη Φασούλα κι η ανάθεση του μαρκαρίσματος του «Σακ» στον Χρηστάρα Τσέκο, τον σέντερ του ΠΑΟΚ, μια απ’ τις πιο cult μορφές στην ιστορία της Α1.
Το story του «Ράμπο» αποτέλεσε έμπνευση για τον συντάκτη σε μια προσπάθεια ανόρθωσης ηθικού του πύρινου κόσμου που έκανε «μαύρο» καλοκαίρι στο άκουσμα της μεταγραφής κι άρχισε να… ξεθαρρεύει το φθινόπωρο (εξού και το γελοίο σύνθημα για τον Ντομινίκ και το… πικ-νικ).
Ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να βρει χημεία, δεν «τραβούσε», συνετρίβη από Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, ηττήθηκε από Μπενφίκα (!)-Ορτέζ (!) και κάμποσοι άρχισαν να βγάζουν γλώσσα. Τι κι αν τους την είχε κόψει ο «Νικ» στο ΟΑΚΑ, στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και τον προημιτελικό κυπέλλου, όταν Σιγάλες/Γαλακτεροί δεν προλάβαιναν να δουν ούτε τις… κάλτσες του!
Οι κακές σχέσεις του αθλητή με τον προπονητή του συν κάποια προσωπικά προβλήματα έκαναν τον Αμερικανό να την κοπανήσει από την Αθήνα εν μέσω τελικών Α1. Την αναμπουμπούλα εκμεταλλεύτηκαν οι απέναντι φτάνοντας στο «παραμυθάκι» του 73-38, αποτυχία που κλόνισε τους οργανωμένους οι οποίοι άλειψαν με βούτυρο το ψωμί των Ολυμπιακών βγάζοντας ανακοίνωση στην οποία ανέφεραν πως η απώλεια του εγχώριου τίτλου με αυτό τον ατιμωτικό τρόπο ουσιαστικά έσβηνε (!!!) την επιτυχία του Παρισιού. Με διαφορά η πιο «άκυρη» παρέμβαση του οπαδικού κινήματος!
Ότι κι αν έγραψε το τέλος της σεζόν, ο κοσμοπολίτης Γουίλκινς έγινε ο πρώτος σούπερ σταρ που χάρισε ευρωπαϊκό τρόπαιο στον Σύλλογο σε ομαδικό σπορ, εκείνη η επιτυχία υπήρξε ορόσημο ανοίγοντας τον δρόμο στις διακρίσεις που ακολούθησαν.
Μπορεί το κλέος του Ντομινίκ να μην έφτασε το αντίστοιχο του Διαμαντίδη, του Ομπράντοβιτς, όμως (αλίμονο) δικαιούται με το παραπάνω μια θέση στο πάνθεον των αθλητών που τίμησαν με την παρουσία τους τον σύλλογο.
Κυρίως γιατί ακόμα κι όταν δεν αγωνιζόταν μας έκανε να ευθυμούμε μ’ όσα «εφεύρισκαν» οι άλλοι για να τον «κονταίνουν»…
