O Aπόστολος Βέλλιος κι ο Μιχάλης Μανιάς είναι οι «ελληνικοί» στόχοι που ακούγονται όσον αφορά την κάλυψη μιας θέσης στράικερ για την επόμενης σεζόν. Με τον Μαμούτε να κουνά μαντήλι σύντομα (θα τον θυμόμαστε πάντα για τα κιλά του, τη χαμένη ευκαιρία στο Καραϊσκάκη και την επική δήλωση ότι φέρνει σε…Σισέ), τον Πέτριτς να σταματά τo ποδόσφαιρο και τον Μπεργκ μόνο σίγουρο να μην είναι για του χρόνου (ειδικα αν διαπρέψει στο Euro) αναζητούνται παρτενέρ του Σεμπάστιαν Λέτο.
Μετά τις ενισχύσεις του Ιανουαρίου η ομάδα ανέβασε τον μ.ο ποιότητας της, πλέον χρειάζεται ενέσεις ώστε να ανέβει κι άλλα επίπεδα, το ιδιαίτερο της περίπτωσης είναι πως θα χρειαστεί εξονυχιστικό σκανάρισμα και σωστές επιλογές στις θέσεις «6»/«9» (ειδικά αν «χαιρετήσει» ο Μάρκους) που είναι πια οι κομβικότερες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Ο Βέλλιος ακούγεται για τον Παναθηναϊκό εδώ και μια τριετία, η θητεία του στην Πρέμιερ Λιγκ τον βοήθησε αρκετά σε σημείο να κάνει πλάκα στη Σούπερ Λίγκα ακόμα και χωρίς να διαθέτει στα νώτα του χαφάρες που θα τον βγάζουν συχνά σε θέση βολής. Ο Μανιάς (που σε στυλ θυμίζει Αντώνη Πετρόπουλο) είχε ακουστεί για το τριφύλλι το καλοκαίρι του 2013, έχοντας κάνει καταπληκτική σεζόν στη Β΄ εθνική με τον Απόλλωνα, σκοράροντας 18 φορές.
Αμφότεροι σαν λύσεις πάγκου δείχνουν ΟΚ αν κι οι απαιτήσεις από τους στράικερ έχουν ανέβει πολύ. Σήμερα συνήθως ο επιθετικός είναι ένας κι απομονωμένος μέσα στο «κουτί». Έτσι εκτός από το να σκοράρει επιβάλλεται να μπορεί να παίζει με πλάτη, να τραβιέται εκτός περιοχής, να βγαίνει στην πλάτη του αντίπαλου αμυντικού διδύμου. Ο Νίκος Καρέλης π.χ -που έλυσε το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του από τα 24- παρότι δεν φημιζόταν για την τεχνική του, χωρίς να έχει καμιά φοβερή υποδοχή μπάλας, είχε τον τρόπο ν’ αντικαθιστά τον Μπεργκ αλλά και να παίζει αρμονικά μαζί του χάρις τη δύναμή του, το αδιάκοπο τρέξιμο και το πέταγμα του, απαραίτητο στοιχείο για να ξερμακάρεται από τους στόπερ.
Όταν ο σέντερ φορ δεν έχει ταχύτητα πρέπει η υπόλοιπη ομάδα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε με το παιχνίδι της να φέρνει τη μπάλα στην περιοχή. Βέβαια αν έχεις στο κέντρο κλώνους Μπορέλι, Μίκλαντ, Πάολο Σόουζα, το μόνο που σε απασχολεί είναι οι μπροστινοί να διαθέτουν καλή επαφή με τα δίχτυα, το θέμα του «ταϊσματος» τους το έχεις λύσει. Το τριφύλλι με Ζέκα, Λέτο, «Βίγια», Εβανζελίστα και τους σβέλτους εξτρέμ του, έχει εξαιρετική γραμμή μέσων (για τα δεδομένα του πρωταθλήματος μας), αν βρεθεί αμυντικός χαφ που θα δένει άμυνα-επίθεση μόνο δύσκολη δεν θα είναι η μεταφορά του παιχνιδιού στην περιοχή του αντιπάλου.
Το να λες παίζουμε ποδόσφαιρο κατοχής και σφυροκοπάμε είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να το πετύχεις, για να συμβεί αυτό χρειάζεται η τριάδα στο κέντρο να έχει τουλάχιστον δύο γρήγορους παίκτες που θα κάνουν κλεψίματα και θα μεταφέρουν σβέλτα τη μπάλα προς την αντίπαλη εστία. Αλλιώς να διαθέτεις επιθετική τριπλέτα που θα μετατρέπεται σε χαφ όταν αμύνεσαι κι όταν έχεις κατοχή να διακρίνεται για το εύκολο γκολ, την προσωπική φάση αναγκάζοντας τους αντιπάλους να επικεντρωθεί πάνω τους ανοίγοντας χώρους για τους παίκτες που θ’ ακολουθούν στην επίθεση από τις πίσω γραμμές.
Οι παίκτες του Στραματσόνι ως τώρα βολεύονται με την ικανότητα του Μπεργκ να κυνηγά όλες τις μεταβιβάσεις και την ευχέρειά να σκοράρει από το πουθενά. Έτσι τα στατιστικά των χαφ γεμίζουν ασίστ απ’ τη στιγμή που ο Σουηδός μπορεί να εκμεταλλευτεί κάθε λάθος στην αντίπαλη περιοχή μακιγιάροντας ταυτόχρονα άλλες αδυναμίες της ομαδικής λειτουργίας. Χωρίς τον «μίστερ 9» στο χορτάρι, αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει, ο Πέτριτς είναι για κανένα μισάωρο (και αν), ο Λέτο παλεύει να βρει τον εαυτό του, ο Μαμούτε διακρίνεται περισσότερο στους τσαμπουκάδες. Ο πράσινος οργανισμός έχει ξεχωρίσει Βέλλιο-Μανιά που όμως δεν διακρίνονται για την ταχύτητά τους, ούτε έχουν δοκιμαστεί σ’ επίπεδο πρωταθλητισμού. Το αναφέρουμε επειδή παντού έχει γραφτεί πως σε δύο μήνες το κλαμπ θα προχωρήσει σε μετρημένες μεταγραφικές κινήσεις που στόχο έχουν να μπολιάσουν με πνεύμα νικητή τα αποδυτήρια, ενώ στους στόχους αναζητείται και ιστορικό ηγετικών χαρακτηριστικών.
