Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε καθαρά από μια ομάδα που είναι πιο αθλητική και δεμένη, με ξεκάθαρους ρόλους, μ’ εμπειρότερο προπονητή που επιπλέον είχε το «συν» της έδρας. Η τελική διαφορά υπέρ της Λαμποράλ είναι τιμητική για το τριφύλλι που ξέχασε να κατέβει στο γήπεδο. Ε και; Άλλο πράγμα να λέμε πως οι αντίπαλοι είναι πιο στρωμένοι (δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό) και διαφορετικό να προδικάζουμε ότι θα πάρουν άνευ περαιτέρω αγώνων το εισιτήριο για το Βερολίνο. Κατά την ταπεινή μας άποψη ο ΠΑΟ έχει ελπίδες ακόμα κι αν βρεθεί πίσω με 0-2!
Σήμερα θα θυμηθούμε ιστορίες από προημιτελικούς με αντιπάλους Σιένα (2009), Μπαρτσελόνα (2011). Μην πει κάποιος ότι τότε προπονούσε ο Μεγάλος, ότι το ρόστερ ήταν πανάκριβο κι οι προσωπικότητες περίσσευαν γιατί θα σας θυμίσουμε ότι μετά το 1-1 των Ιταλών στο ΟΑΚΑ και το αντάμωμα με τους Καταλανούς -πριν το τουρνουά της Βαρκελώνης- ΟΥΔΕΙΣ έδινε τύχη στο τριφύλλι. Μάλιστα το 2009 ο «Πρωταθλητής» είχε πρωτοσέλιδο μια …μακαρονάδα μπολονέζ, «παρακαλώντας» να μην χάσει το τριφύλλι το ραντεβού στο Βερολίνο. Που να ‘ξεραν τι έμελλε να πάθουν οι κακόμοιροι…
Το 2011 με τον Τύπο να βομβαρδίζει καθημερινώς τους αναγνώστες με πληροφορίες που ήθελαν τον Ομπράντοβιτς να ψάχνει γκαρντ για να στελεχώσει Διαμαντίδη, Καλάθη, Τέπιτς (τον Δημήτρη δηλαδή) ο Σέρβος το σήκωσε με βασικό Βουγιούκα, εντυπωσιάζοντας τους πάντες στα προημιτελικά που κανονικά έπρεπε να λήξουν με…0-3! Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην ένιωσε έκπληξη με την σκληράδα που έβγαλε το τριφύλλι, χάνοντας άδικα τον πρώτο αγώνα όπου οι περισσότεροι ένιωσαν πως χάθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία για break. Εκείνη η Μπαρτσελόνα για μήνες αναφερόταν ως η δυνατότερη ομάδα της ηπείρου, μάλιστα το καλοκαίρι τα παιδιά του Πασκουάλ είχαν εξαπλώσει τη φήμη τους μέχρι τη… Γη του Πυρός νικώντας σε φιλικό προετοιμασίας τους Λέικερς (92-88)! Το είχε ξανακάνει η Μπαρτσελόνα, το 2006, όταν νίκησε τους Σίξερς στη Βαρκελώνη με 104-99, ενώ οι «μπλαουγκράνα» το 2009 παραλίγο να νικήσουν και μέσα στο Στέιπλς Σέντερ τους Λέικερς (108-104)!
Μετά το τέλος του πρώτου αγώνα ο Κόμπε Μπράιαντ έσπευσε να διαφωνήσει δημόσια με την τοποθέτηση του Φιλ Τζάκσον ότι η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να σταθεί στο αμερικάνικο επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Ο «black mamba» μιλώντας για την άμυνα της αντιπάλου (0/14 τρίποντα είχαν σ’ εκείνη την αναμέτρηση οι παγκόσμιοι πρωταθλητές) και την εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, έφτασε να ξεστομίσει ότι είναι λίγες οι ομάδες του ΝΒΑ που μπορούν να παίξουν τόσο οργανωμένα.
Η κυριαρχία της Μπαρτσελόνα του 2011 στηριζόταν στην ταχύτητα και τους αυτοματισμούς, η ασταμάτητη κίνηση μακριά από την μπάλα χαλούσε την ισορροπία της αντίπαλης άμυνας και αν δεν ήσουν συγκεντρωμένος επί 24 δευτερόλεπτα το κάρφωμα ήταν στον δρόμο κι ερχόταν (με Λόρμπεκ, Μάικλ, Μόρις, Ν΄ Γκονγκ να κόβουν στη ρακέτα περιμένοντας πάσες από Λάκοβιτς, Ναβάρο, Ρούμπιο, Σάδα), αποτέλεσμα της επιθυμίας του Τσάβι Πασκουάλ να δουλεύει με απείραχτο κορμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την ομάδα του 2010 ο κόουτς κράτησε τους 11 από τους 12 παίκτες που είχε, μόνο ο Τρίας είχε αποχωρήσει, ενώ στην πορεία τραυματίστηκε ο Πιτ Μάικλ. Για να κοντράρεις τη Μπαρτσελόνα εκείνη την εποχή έπρεπε να βρεις παίκτη να ρίξεις στον «εγκέφαλο» Ναβάρο ώστε να ξοδέψει ενέργεια και να ξεκινά όσο γίνεται πιο μακριά το τρέξιμο του στον αιφνιδιασμό. Ο Ομπράντοβις «έκρυβε» όλη τη σεζόν το Νικ Καλάθη που αποτέλεσε τον «πολιορκητικό κριό» του κόουτς. Ο τρόπος που έκλειναν οι κοντοί πάνω σε «La bomba»-Λάκοβιτς, για να πάρουν μπάλα οι σταρ μακριά από τα σημεία που στόχευαν και να ξοδέψουν ενέργεια ήταν για σεμινάριο και οι Ισπανοί τα …είδαν όλα.
To 2009 η πληρέστερη ομάδα στην σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ αμφισβητούνταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ μέχρι τον Φλεβάρη, κάνοντας ντέρμπι ματσάκια με το Μαρούσι, γνωρίζοντας την ήττα απ’ τον Πανελλήνιο του Γκόλεματς, έχοντας σοβαρά θέματα ενσωμάτωσης Νίκολας-Γιασικεβίτσιους (που ήταν για…σουτ πλην όμως άλλαξε τη γνώμη του προπονητή μ’ όσα έκανε στο Βερολίνο). Είχε ασκηθεί δριμεία τακτική στον κόουτς γιατί την ώρα που οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης χρησιμοποιούσαν έξι και περισσότερους αλλοδαπούς, το τριφύλλι είχε φτάσει να στηρίζεται σε τέσσερις, τους εξής δύο, Μπατίστ, Πέκοβιτς, αφού Σάρας, Ντρου προσπαθούσαν να μάθουν «μπάσκετ Ομπράντοβιτς», ενώ Κέτσμαν, Σερμαντίνι χρησιμοποιούνταν μόνο στα εσωτερικά διπλά.
Στο «σταύρωμα» με τη Σιένα του Πιανιτζάνι πολλοί μούδιασαν, αφού οι Ιταλοί (τρόπος του λέγειν) χρησιμοποιούσαν δέκα (!) ξένους, τους Αμερικανούς Μακ Ιντάιρ, Στόουνρουκ, Φίνλεϊ, τους Λιθουανούς Καουκένας, Λαβρίνοβιτς, τους ιταλοποιημένους Εζέ (Νιγηριανός), Ρες (Αμερικανός), τον Αφρικανό, Σάτο και τους κατόχους κοινοτικών διαβατηρίων (αλλά Αμερικανούς), Ντόμερκατ, Μακ Ντόναλντ. Ο ΠΑΟ προετοιμάστηκε για «πόλεμο» απέναντι σ’ ένα… άρμα μάχης που έπαιζε πολύ σκληρή άμυνα θυμίζοντας Pistons τη δεκαετία του 1990 (μιλάμε για ξυλίκι, όχι αστεία) κι όλα αυτά με Διαμαντίδη ανέτοιμο και Τσαρτσαρή μισοτελειωμένο λόγω συνεχόμενων τραυματισμών. Όταν η Σιένα έκανε το break αρκετοί ξεκίνησαν τους «επικήδειους». Λογάριαζαν χωρίς τον Σπανούλη αλλά και τον «Τσάρτσα» που βγαίνοντας από τη ναφθαλίνη έκανε θραύση στα επιθετικά ριμπάουντ. Ο Ομπράντοβιτς είχε νικήσει τον συνάδελφό του κατά κράτος, ο ΠΑΟ έλεγξε τον ρυθμό, έκοψε την εκδήλωση πρωτεύοντος ή δευτερεύοντος αιφνιδιασμού, πήρε τα ριμπάουντ εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του Λαβρίνοβιτς να αντιμετωπίσει βαρύ σέντερ όπως ο «Πέκο» που πήγε πάνω του κι έκανε πάρτι.
Σ’ εκείνα τα παιχνίδια είχαμε δει τον πιο συγκεντρωμένο Παναθηναϊκό και μάλιστα με τριπλέτα Σπανούλη-Σάρας-Νίκολας πολύ ώρα στο παρκέ που δεν τους τους έλεγες και μετρ της άμυνας. Η προσαρμογή των παικτών στην εξουδετέρωση του παικταρά Μακ Ιντάιρ ήταν φοβερή, με τον Ζοτς να κόβει τα drives των περιφερειακών φέρνοντας τα «τεσσάρια» του (Φώτση, Τσαρτσαρή) προς τα μέσα αφήνοντας επίτηδες τα μακρινά σουτ σε Στόουνρουκ, Λαβρίνοβιτς. Αμφότεροι τα «έσπασαν», η Σιένα αποσυντονίστηκε κι έτσι ήρθαν δύο μεγαλειώδη «διπλά» που οδήγησαν στο 5ο!
Έχουμε την εντύπωση πως κόντρα στην εξαιρετική (αλλά με μικρό ειδικό βάρος) Λαμποράλ, αρκεί ένα!
