Τρίτη συνεχόμενη χρονιά η ΚΑΕ ψάχνει (αναλώσιμο) προπονητή, δείγμα ότι το πλάνο που εκπονείται κάθε καλοκαίρι πάσχει από βάσεις. Το 2012 η ιδιοκτησία επικοινώνησε στον κόσμο πως οι εποχές των παχιών αγελάδων ολοκληρώθηκαν και μπροστά στο πλάνο ελληνοποίησης που τέθηκε επί τάπητος «δεν τρέχει τίποτα να χαθούν μερικοί τίτλοι». Επιλέχθηκε το επικοινωνιακό άνοιγμα στους οπαδούς για να στηρίξουν την καινούργια προσπάθεια, παρότι η στάση τους παρέμενε αδιαπραγμάτευτα ενωτική για το πιο ένδοξο τμήμα του Ομίλου.
Το περίεργο είναι πως έκτοτε η διοίκηση δεν δείχνει υπομονή (παρότι η ίδια το συνιστούσε σε φιλάθλους, media) να στηρίξει το πλάνο. Το ν’ απαλλαχθείς από «βαριά» συμβόλαια και να παραδώσεις άγουρους (στην υπερβολική πίεση) αθλητές στα χέρια ενός προπονητή σημαίνει πως επενδύεις με ορίζοντα το μέλλον ώστε να διπλασιάσεις την αξία του ρόστερ. Το project άρχισε να τσουλά (Μπράμος, Γκιστ, Ματσιούλις, Λάσμε έλαμψαν επί Πεδουλάκη, Χαραλαμπόπουλος, Παππάς ξεκίνησαν σούπερ επί Ιβάνοβιτς), αλλά στην πορεία οι τόνοι ανέβηκαν, αρκετοί ξεκίνησαν να μιλούν για το 7ο και μόνιμο νταμπλ, ώσπου δημιουργήθηκε σύγχυση.
Φέτος με ρούκι προπονητή και παιδιά πρωτόβγαλτα (Φελντέιν, Ουίλιαμς, Χάντερ) στον «πόλεμο» της Ευρωλίγκας όλοι φορτώθηκαν με προσδοκίες στις οποίες δεν είναι ακόμα έτοιμοι ν’ ανταποκριθούν. Από χθες βλέπουμε το έργο σε επανάληψη. Οι μισοί είναι «άχρηστοι», ο προπονητής αστείος και το καλοκαίρι πάμε σε ανοικοδόμηση επειδή αποκλείστηκες από μια ΚΑΛΥΤΕΡΗ Ο-Μ-Α-Δ-Α που προνόησε να έχει τα γρανάζια της σε άριστη κατάσταση τώρα που η σεζόν μπαίνει στην τελική της ευθεία. Δεν συμμεριζόμαστε τις αφοριστικές απόψεις που κυριαρχούν στα social media για την αξία Καλάθη, Φελντέιν, Γκιστ, που όντως έκαναν άθλια σειρά, πλην όμως ως τον Γενάρη σε κρατούσαν ΜΟΝΟΙ στο παιχνίδι της πρόκρισης χτυπώντας «35άρια»!
Για να μην ξεχνιόμαστε. Το να πηγαίνεις κάθε χρόνο σε λογική «χτισίματος», θέλοντας να δώσεις χρόνο στους πιτσιρικάδες, σημαίνει ότι θα κερδίσεις τον ΠΑΟΚ στο σουτ στο ΟΑΚΑ, θα σου βάλει δύσκολα εκτός έδρας το… Λαύριο, θα ηττάσαι στο Μαρούσι απ’ τον Ερυθρό Αστέρα, θα φτύνεις αίμα να κερδίζεις σπίτι σου κάποια Νταρουσάφακα, θα τρως ένα μεγαλοπρεπέστατο 3-0 από ένα χωριό της Ισπανίας που έπαιζε δίχως τρεις βασικούς. Το μόνο εύκολο είναι να λες ότι θα σηκώσεις Ευρωλίγκα με κάπτεν Χαραλαμπόπουλο, το δύσκολο είναι να δείξεις εμπιστοσύνη στη στρατηγική που έχεις χαράξει.
Με το διαρκές «πήγαινε- έλα» αθλητών/προπονητών προσπαθούμε να καταλάβουμε πως οριοθετείται στην ΚΑΕ η “επιτυχία”. Βλέπαμε ως τα προημιτελικά τον Φελντέιν να βγάζει μάτια, τον Καλάθη να παίρνει μόνος του στις πλάτες την ομάδα, τον Γκιστ να ίπταται, τον Ουίλιαμς να τα χώνει από παντού και στην Α1 Παπαγιάννη, «Χαραλαμπό» να «μεγαλώνουν», για να μην αναφέρουμε την χθεσινή καταπληκτική εμφάνιση του Βλάντο που πολύ χαρήκαμε! Έφτανε ο αποκλεισμός για να ξεκινήσουν πάλι αναθέματα/μηδενισμοί λες κι είναι εύκολο όχι για τον ρούκι Τζόρτζεβιτς αλλά και για «περπατημένους» προπονητές να χτίσουν από το μηδέν Φλεβάρη μήνα, να μοιράσουν ρόλους και να θέσουν εκ νέου βάσεις συνεργαζόμενοι με τρεις φρέσκους αθλητές, προπονώντας άλλη ομάδα στην Α1 κι άλλη στην Ευρωλίγκα!
Δηλαδή δεν ήξεραν στην ΚΑΕ πως με δύο πιο αλτικούς ψηλούς το καλοκαίρι θα «προστάτευαν» καλύτερα στον Ραντούλιτσα, ανεβάζοντας τις ελπίδες για συμμετοχή στο φάιναλ-φορ; Φυσικά και το γνώριζαν! Τους ρόλους Χέινς-Ουίλιαμς θα επωμίζονταν Μποχωρίδης, Παππάς, Βλάντο, «Χαραλαμπό», επιλέχθηκε επίσης να μην κοπεί ο δρόμος καθιέρωσης του Παπαγιάννη, το σχέδιο έδειχνε ελπιδοφόρο. Διαλέγοντας να δουλέψεις με Έλληνες (κάποιους από αυτούς ακόμα στην εφηβεία) «φώναζες» ότι επέλεγες δρόμο υπομονής/επιμονής μέχρι οι παραπάνω να διαβούν την είσοδο με επιγραφή «αθλητές Ευρωλίγκας».
Ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης βλέπουμε έναν-έναν τους μικρούς κι ενθουσιαζόμαστε από τις προοπτικές που διαθέτουν ώστε στο άμεσο μέλλον να πρωταγωνιστήσουν. Η συμμετοχή σε τέτοια προγράμματα σε βοηθά ν’ αναπτυχθείς μέσα από την καθημερινή τριβή με τους κορυφαίους, μόνο που αυτό δεν γίνεται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Ο Παναθηναϊκός -κατά την ταπεινή μας άποψη- αποτελείται από ΤΑΛΕΝΤΑΡΕΣ που όμως για ν’ αναπτυχθούν απαιτείται ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ κι όχι σπασμωδικές κινήσεις με αλλαγή προπόνησης κάθε τρεις και λίγο.
Αυτό διακυβεύεται απ’ την εποχή Ιβάνοβιτς κι έπειτα, όχι τόσοι οι τίτλοι. Το γεγονός ότι η ομάδα παραμένει ανταγωνιστική στην Ευρωλίγκα (ακόμα κι αν δεν πηγαίνει στην τελική φάση), εξακολουθεί να παίζει στα γονατάκια της, Μαντζάρηδες, Αγραβάνηδες, «φράουλες», σαρώνοντας τους εγχώριους τίτλους θα έπρεπε να λειτουργεί ως αποσυμπιεστικός παράγοντας την ώρα που ο σύλλογος (χωρίς τόσο παχύ πορτοφόλι πια) αναζητά τεχνογνωσία για να «παράγει». Πολύ πιο σύνθετο έργο από την «χρυσή» εποχή Ζοτς. Αλλωστε τότε για να διατηρείς στον πάγκο σου τον κορυφαίο δεν απαιτούνταν σπέσιαλ πλάνο, πολλά ευρώ ήθελες ώστε να του δώσεις τα κλειδιά και μετά ν’ απολαμβάνεις τους βλάκες που μυξόκλαιγαν επειδή δεν έπαιρναν τους τίτλους ο Λιν ο Γκριρ, ο Τσίλντρες, ο Σέρβος Μπακατσιάς κι ο Αστραπόγιαννος ο οποίος έμαθε να ποστάρει στα μπασκετικά του γεράματα!
Ο Τζόρτζεβιτς πλήρωσε την ανύπαρκτη προπονητική του επιρροή στα προημιτελικά, έπαιξε τεράστιο ρόλο σ’ αυτό το περιορισμένο χρονικό διάστημα το οποίο δούλευε η ομάδα «μαζί» αφού οι ενισχύσεις ήρθαν αργά. Το επίπεδο συνοχής του ΠΑΟ ήταν χαμηλότατο απέναντι σε σύνολο που ξέρναγε «φωτιά κι ατσάλι» ενώ το χείριστο ήταν πως τα κοντοπίθαρα Αμερικανάκια της Λαμποράλ βρήκαν και τα έκαναν μιας κι οι δικοί μας special defenders (Καλάθης, Γκιστ, Διαμαντίδης) είτε παρουσιάστηκαν ξέπνοοι, είτε δεν ταίριαξαν σωματοδομικά μαζί τους. Ο Σάλε εμπλούτισε το βιογραφικό του δουλεύοντας σ’ ένα μυθικό σύλλογο κι απολύθηκε γιατί κατά την διάρκεια της σεζόν οι στόχοι άλλαξαν, από το «χτίζουμε», πήγαμε στο «διεκδικούμε», κάτι ανάλογο συνέβη με Πεδουλάκη, Ιβάνοβιτς. Μόνο που το καλοκαίρι άπαντες ήξεραν πως είχε τεθεί μέγιστο στοίχημα όταν ο προπονητής επέλεγε ν’ ακολουθήσει το «μέγεθος» (δίμετρα γκαρντ και στη θέση «5» τρείς seven footers) σ’ εποχές που κυριαρχούν downsizing/ταχύτητα. Τζόγος τεράστιος που δεν βγήκε και τώρα… ξανά απ’ την αρχή!
