Ο Αργύρης Πεδουλάκης αυτή τη χρονική στιγμή ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσε να κάνει η διοίκηση αν κι η αποστολή του στους τελικούς δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με ότι μας παρουσίασε προ διετίας.
Διαμαντίδης-Φώτσης μεγάλωσαν, Καλάθης-Γκιστ είναι ντεφορμέ, ο Ραντούλιτσα- μάλλον -ξενερωμένος μετά την απόλυση Σάλε (ίσως να μην είναι τυχαίο που προσέλαβε μάνατζερ με «άκρες» στο ΝΒΑ), ο Βλάντο νοκ-άουτ, ο Παππάς σε φάση επανένταξης και τρεις Αμερικανοί που προσπαθούν να βρουν ρόλους. Το βέβαιο είναι πως με αυτόν στην άκρη του πάγκου ο Ολυμπιακός θα διαβαστεί καλά κι η ομάδα θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί τα δυνατά της χαρτιά (τις συνεργασίες κάπτεν/Νικ με τον Γκιστ, την απομόνωση στην επίθεση Ουίλιαμς, Ραντούλιτσα που μπορούν να κάνουν μεγάλες ζημιές).
Το ρόστερ -πλην Γκιστ- δεν έχει άλλο έμπειρο, αθλητικό ψηλό, ο Χάντερ το παλεύει, μα το παλικάρι είναι εκτός κλίματος όσον αφορά τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού, πολλές φορές βρίσκεται σε λάθος θέσεις, δεν καλύπτει ογκολογικά το καλάθι, ούτε τρομάζει όταν κάνει άλματα. Πρώτο μέλημα του κόουτς είναι να μιλήσει στο νου των αθλητών του, φέτος ήταν η πρώτη φορά που διαβάσαμε για «περίεργες» καταστάσεις στα αποδυτήρια (παρεξηγήσεις με Παππά, Φώτση, διαχωρισμοί αθλητών σε «δικούς μας» και άλλους), κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί τα «χρυσά χρόνια», ενώ δεν θυμόμαστε κάτι ανάλογο επί Πεδουλάκη,Ιβάνοβιτς. Καλές οι δάφνες από τον τρόπο παιχνιδιού που διδάσκεις, από τις νίκες και τους τίτλους που φέρνεις, αλλά παίζει μεγάλο ρόλο στο συνολικό «πακέτο» ενός προπονητή το πόσο καλός μάνατζερ είναι και τι βγάζει από τους αθλητές.
Ο «Αρτζι» γύρισε σε μέρες που το τριφύλλι έχει εκτροχιαστεί από τους στρατηγικούς του στόχους. Η ομάδα που πρώτο της μέλημα εδώ και χρόνια λέει πως είναι το «μεγάλωμα» των μικρών, πήγε για τρίτη συνεχόμενη σεζόν σε αλλαγή κόουτς την άνοιξη! Στο παρελθόν η ΚΑΕ εξέφραζε την ανοχή της σε περιπτώσεις «ξηρασίας» αρκεί να πετύχαινε το πλάνο ελληνοποίησης, όμως στην πορεία οι στόχοι άλλαξαν, η συμμετοχή στο φάιναλ φορ κι η άρση του 7ου έκαναν παρέλαση καθημερινά στα πρωτοσέλιδα και κάμποσοι δεν άντεξαν τις αυξημένες προσδοκίες. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αύξησε το μπάτζετ (φέτος με την τριπλέτα, πέρσι με τον κλασάτο Γκάνι Λαουάλ που αντιμετωπίστηκε από τον Ιβάνοβιτς λες κι ήταν ο Γιώργος Διαμαντάκος) μα το πλάνο ανάπτυξης παραπέμφθηκε για το μέλλον και το μυαλό αρκετών «χάλασε».
Το υλικό του Παναθηναϊκού υπερέχει από το αντίστοιχο των λιμανίσιων αλλά ουδείς στοιχηματίζει ότι το πρωτάθλημα θα επιστρέψει στο Μαρούσι. Οι προπονητές αντιμετωπίζουν πια παίκτες με «ιδιαίτερη» ψυχολογία που είχαν συνηθίσει για μήνες σε μη δυνατές τακτικές παρεμβάσεις σε «κλειστά» παιχνίδια. Το τελευταίο αλλάζει με Πεδουλάκη στο τιμόνι όσο κι αν το φορτίο που αναλαμβάνει είναι άβολο αφού θα διαχειριστεί ρόστερ που αποκλείεται να επέλεγε αν ο ίδιος είχε το κουμάντο εξαρχής.
Οι αθλητές που προπονεί έχουν μεγαλύτερο ταλέντο από τα παιδιά που συγκροτούσαν το έμψυχο δυναμικό προ τριετίας γι αυτό αποκλείεται να ξαναδούμε ροτέισον 7-8 παικτών (ήταν μια από τις κατηγορίες που τον συνόδευαν όταν η διοίκηση τον απέλυσε). Αναμένουμε εκτός από την έμφαση που θα δοθεί στην άμυνα και κάποια επιθετικά τρικ ώστε ν’ απελευθερωθούν τα «πολυβόλα». Το σίγουρο είναι πως πρώτη φορά εδώ και δύο χρόνια μπαίνεις στους τελικούς με π-ρ-ο-π-ο-ν-η-τ-ή κι όχι πειράματα τύπου Αλβέρτη, Μανωλόπουλου, Πρίφτη. Ο Πεδουλάκης ξαναπήρε την ευκαιρία γιατί αποχώρησε σαν φίλος την πρώτη φορά, όταν στο απόλυτα πετυχημένο πέρασμα του από τον πράσινο πάγκο το τριφύλλι επέδειξε μια σταθερότητα που μπορεί μεν να μην ήταν ελκυστική αλλά έφερε κούπες με απόλυτα κυριαρχικό τρόπο που δεν περίμενες βάσει ρόστερ και μάλιστα κόντρα σε πρωταθλητές Ευρώπης τον οποίων η «μύτη» κόπηκε σύριζα!
Το ρόστερ είναι καλής ποιότητας (μόνο ο αντι-Λάσμε λείπει) ασχέτως αν συνετρίβη υπό το βάρος των υψηλών απαιτήσεων που κατέκλυσαν εφημερίδες, σάιτ, social media για κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου. Η κατραπακιά από τους αθλητικούς και σε τοπ φόρμα Βάσκους έπεσε βαρβάτη κι ως συνήθως στην Ελλάδα άρχισε ο διαγωνισμός της υπερβολής! Ο Παναθηναϊκός μετά την αποχώρηση του Μεγάλου «φωνάζει» πως ΠΡΕΠΕΙ να μπει σε «πρόγραμμα Σπόρτιγκ 2003-2006» όταν η διοίκηση έριξε το μπάτζετ, χαμήλωσε τους τόνους για πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρωλίγκα και ο προπονητής μπήκε σε διαδικασία ζύμωσης θέλοντας να σφυρηλατήσει όχι μόνο το σώμα αλλά και το πνεύμα των νέων φυντανιών (Χατζηβρέττα, Τσαρτσαρή, Διαμαντίδη, Μπατίστ) που λίγο καιρό μετά αποτέλεσαν το βαρύ σασί του συλλόγου που «τρομοκράτησε» την γηραιά ήπειρο.
