Ο Ντέηβιντ Μπλατ είχε πει για το Ντρου Νίκολας: «Όταν τον μαρκάρεις το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα μαντίλι για να σου δέσουν τα μάτια». Ο απόφοιτος του Μέριλαντ (που σήμερα κλείνει τα 35) θεωρούμε πως είναι ο αθλητής που πάνω του αποτυπώθηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο το στίγμα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Καμία σχέση με Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Μπατίστ που τέθηκαν στις προσταγές του κόουτς όντας ακόμα «άγουροι» αθλητικά, του λόγου του ήρθε στα μέρη μας όντας ήδη σεσημασμένος σκόρερ.
Όταν στις 24 Ιουνίου 2008 ο Παναθηναϊκός ανακοίνωνε την απόκτησή του άπαντες έκαναν λόγο για αθλητή που θα μπορούσε να κάνει σμπαράλια οποιαδήποτε άμυνα αφού ως τότε έβγαζε το ψωμί του ΜΟΝΟ με το σουτ! Ούτε ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί ότι λίγους μήνες μετά, στην τελευταία φάση της Ευρωλίγκας ο προπονητής θα επέλεγε αυτόν να μαρκάρει τον Ραμούνας Σισκάουσκας «σνομπάροντας» τ’ άλλα αμυντικά «όπλα» που διέθετε (Διαμαντίδη, Χατζηβρέττα).
Ο Νίκολας άργησε να ενταχθεί στο νέο του επαγγελματικό περιβάλλον που του ζητούσε να εκμεταλλευτεί τα σβέλτα πόδια του όχι μόνο για να εκτελέσει μετά από ντρίμπλα ή έξοδο από σκριν αλλά και να «κλειδώνει» τους αντιπάλους. Μέχρι τον Μάρτη του 2009 ο Αμερικανός γνώρισε τεράστια αμφισβήτηση, τα ποσοστά του ήταν τα χειρότερα μεταξύ όλων των γκαρντ που συμμετείχαν στην Ευρωλίγκα κι η πληρέστερη ομάδα της σεζόν κινδύνευε με καταποντισμό πληρώνοντας την αργοπορία ένταξης στα θέλω του προπονητή των σταρ, κυρίως της αφεντιάς του και του Σάρας. Μοιάζει απίστευτο αλλά εκείνη η ΥΠΕΡΟΜΑΔΑ στα ματσάκια της Α1 είχε κάνει τέσσερις (!) ήττες σε σύνολο 26 αγωνιστικών (με θύτες Ολυμπιακό, Μαρούσι, ΠΑΟΚ, Πανελλήνιο), αναλαμβάνοντας χρέη «κυνηγού» στην κανονική διάρκεια της σεζόν Μπουρούσηδων, Γκριρ και Χαλπερίν.
Ο Νίκολας άργησε να καταλάβει το ρόλο του, η ομάδα ήταν μπερδεμένη και αγωνία άρχισε να καλλιεργείται για τις δυνατότητες ενός ρόστερ αξίας 30.000.000 ευρώ που οι περισσότεροι στοιχημάτιζαν πως θα έπαιρνε το τριπλ-κράουν… αήττητο! Μέχρι τον Δεκέμβρη ο Αμερικανός αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν, ο εκνευρισμός άρχισε να καταβάλλει την ομάδα και μάλιστα στον προημιτελικό κυπέλλου με τον… Πανελλήνιο -στο ΟΑΚΑ- ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε αποβληθεί με ντισκαλιφιέ για κοκορομαχία με τον Γκόλεματς, δείγμα ότι οι «πράσινοι» ήταν… τσίτα αφού ΚΑΙ στην Ευρωλίγκα η ομάδα παραπατούσε (τερμάτισε 3η στην πρώτη φάση πίσω από Μπαρτσελόνα, Σιένα, χάνοντας δύο φορές με κάτω τα χέρια απ’ τους Καταλανούς)!
Το κουμπί για τον αθλητή γύρισε για τα καλά την άνοιξη του 2009, όταν ο Παναθηναϊκός σάρωσε τη Μάλαγα (παρέμενε αήττητη σπίτι της απ’ τον Δεκέμβρη του 2006) με τον Αμερικανό να τα «στάζει» από παντού, μεταξύ άλλων κι ένα τρίποντο από τα… εννιά μέτρα που έγραψε το τελικό 69-81! Ο «mr 11» δήλωνε έξω απ’ τα αποδυτήρια πως «κλείδωσα για τα καλά το παρελθόν πίσω μου» κι ο Παναθηναϊκός (που ο Ομπράντοβιτς έλεγε πως είναι αδύνατον να πάει φάιναλ –φορ μετά τη νίκη με +22 επί της Πρόκομ) έβαλε 5η!
Ο Ντρου παίρνοντας τη σκυτάλη απ’ το Γιάκα Λάκοβιτς έγινε ένας από τους συνεπέστερους «φονιάδες» του Ολυμπιακού, ήταν κομβικός στους τίτλους της τριετίας 2009-11, ειδικά σ’ αυτούς της τελευταίας του σεζόν όταν ανέλαβε περισσότερες ευθύνες λόγω αποχώρησης Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους. Υπό την καθοδήγηση του Ομπράντοβιτς ακούμπησε το «ιδανικό» σ’ όλους τους τομείς του παιχνιδιού αφού μέσα στις τέσσερις γραμμές μπορούσε να κάνει τα πάντα και στο υψηλότατο επίπεδο. Και σκόρερ και αμυντικός και ηγέτης (ειδικά το 2011 με τους μικρούς Καλάθη, Τέπιτς να έχουν ανάγκη καθοδήγησης) της συνεπέστερης ομάδας όλων των εποχών στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Πνεύμα και νοοτροπία νικητή, πρόσωπο αγγελικό μα ένστικτο δολοφόνου, αν δεν έπεφτε πάνω σε Διαμαντίδη-Σάρας-Σπανούλη-Μπατίστ θα ήταν- χωρίς δεύτερη σκέψη- ο μεγαλύτερος σταρ αν και σ’ όλους τους προαναφερθέντες αποτέλεσε το ιδανικό alter ego, ο «σύρτης» που πρόσφερε ισορροπία, αφού κατέβαζε μπάλα σαν πόιντ, εκτελούσε σαν σούτινγκ γκαρντ κι έπαιζε άμυνα σε ψηλότερους και πιο «χτιστούς» αντιπάλους σαν κλασάτος ολ αράουντ αθλητής.
Το καλοκαίρι του 2010 –με την οικονομική κρίση να κάνει αισθητή την παρουσία της- η διοίκηση είπε στον Ομπράντοβιτς πως θα πορευτεί: «Βολέψου με Τέπιτς-Βουγιούκα -με τον πρώτο αδύναμο να ποστάρει ακόμα και πλέι-μέικερ, τον δεύτερο να μην πηδά εφημερίδα- και προχώρα».
Ο κόουτς έκανε τη μεγαλύτερη μαγκιά, αφού του επιβλήθηκε ο τρόπος που θα «ζήσει», εκείνος με τη σειρά του διάλεξε πώς θα «πεθάνει». Αναβαπτισμένοι ρόλοι σε Διαμαντίδη, Νίκολας, Μπατίστ, «σειρές» μαθημένες να ζουν με το μαχαίρι στα δόντια, όπως ακριβώς εκείνος! Εκείνη η χρονιά αποτέλεσε τον «τελευταίο χορό» για τον Ντρου με τα παιχνίδια στη Βαρκελώνη, με την Μπαρτσελόνα, με τον Ολυμπιακό να ενισχύουν την υστεροφημία του.
Παρότι ήταν συμπληρωματικός σε ρόστερ που έβριθε από παικταράδες έγινε σημείο αναφοράς για την εξέλιξη του σπορ. Ο «νέος Νίκολας» λένε στην εξέδρα βλέποντας κατά καιρούς γκαρντ να σκοράρουν ακατάπαυστα (όχι όμως κι όταν η μπάλα ζυγίζει 300 κιλά!) Αθλητές σαν κι αυτόν, όμως, βγαίνουν μια φορά στις τόσες…
