Για τους σαραντάρηδες οι δεκαετίες ‘80-‘90 έκρυβαν πολλές παναθηναϊκές συγκινήσεις που βοήθησαν να «προσηλυτιστούν» χιλιάδες στα πράσινα ιδανικά.
Άνετες νίκες κόντρα στους παραδοσιακούς αντιπάλους, τοπ παίκτες, τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να σκορπά μπόλικο χρήμα στις μεταγραφές, ευρωπαϊκοί θρίαμβοι, 9/9 κερδισμένοι τελικοί κυπέλλου, πρωταθλήματα, δύο (παραλίγο) προκρίσεις στους τελικούς του κυπέλλου πρωταθλητριών, ασύγκριτα ρεκόρ προσέλευσης στο Στάδιο.
Στον κανονικό αθλητισμό όμως είναι φυσιολογικό στην κούπα με την σαμπάνια να χωρούν ενίοτε και μερικές σταγόνες…ξυδιού. Σήμερα θυμόμαστε την –κατά τη γνώμη μας -τραγικότερη στιγμή που βίωσε το τριφύλλι σπίτι του με το πρωτοσέλιδο της «Αθλητικής Ηχούς», σαν σήμερα Μάη του 1987, όταν ο Εθνικός υποχρέωσε την ομάδα των 18 διεθνών (που μήνες νωρίτερα είχε κάνει νταμπλ στο ρελαντί) στη βαρύτερη εντός έδρας ήττα της ιστορίας της (3-6).
Ήταν η μοναδική φορά -ως τη σεζόν 2012-2013 που η συντριβή στη Βέροια (0-3) έκανε την διοίκηση να καρατομήσει Βύντρα, Σπυρόπουλο, Λάζαρο με την σοβαρότατη κατηγορία της ηθελημένης μειωμένης προσωπικής απόδοσης- που είδαμε παίκτη του συλλόγου να «δίνεται» ως αποκλειστικός φταίχτης στο εξαγριωμένο πλήθος, συγκεκριμένα ο τερματοφύλακας, Αντώνης Μήνου τον οποίο η «Ηχώ» μόνο που δεν έβρισε στο πρωτοσέλιδό της με χαρακτηρισμούς πεζοδρομίου.
ΕΞΩ Η ΒΡΩΜΑ -(!!!)- ΠΟΥ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ. Μ’ αυτό τον τίτλο βγήκε στα περίπτερα η «αρχαιοτέρα των Βαλκανίων». Ο ρεπόρτερ του κλαμπ, Βαγγέλης Αλυσανδράτος αναφέρθηκε με βαρύτατες εκφράσεις κατά του διεθνούς πορτιέρο. «Δώρα του Μήνου τα τέσσερα από τα έξι γκολ», «Προκλητικά αδιάφορος», «γκολκίπερ που κοχλάζει στο…μίσος για την ομάδα που του δίνει ψωμί» ήταν τα … ανώδυνα «χτυπήματα» στο πρωτοσέλιδο. Στις μέσα σελίδες το πράγμα χόντραινε ακόμα περισσότερο. Στο άρθρο ο δημοσιογράφος ξιφουλκούσε κατά του ποδοσφαιριστή, κατηγορώντας τον για σκόπιμη διατάραξη της ηρεμίας της ομάδας, για διαρκή ίντριγκα με τον ανταγωνιστή του, Νίκου Σαργκάνη, για υπονόμευση του προπονητή, Βασίλη Δανιήλ στην Παιανία, για κρυφές συνομιλίες με ανταγωνίστρια ομάδα ώστε να πάρει μεταγραφή.
Η αλήθεια είναι πως από το καλοκαίρι του 1985 μέχρι τον χειμώνα του 1988 οι σχέσεις Σαργκάνη-Μήνου δεν ήταν ποτέ αγαστές, το τριφύλλι είχε στη διάθεσή του τους τερματοφύλακες της εθνικής ομάδας κι η κόντρα σε κάθε προπόνηση ήταν έντονη. Ουδείς εκ των δύο είχε σταθερή παρουσία στο βασικό σχήμα, Πάκερτ, Δανιήλ, Μπένγκτσον που κλήθηκαν να τους χρησιμοποιήσουν κατέφυγαν στο rotation ώστε να κρατούν αμφοτέρους «ζεστούς».
Ο Μήνου -παρότι θεωρούνταν κατώτερης κλάσης από το «φάντομ»- ήταν βασικός στον τελικό της «τεσσάρας» μήνες νωρίτερα, αυτόν εμπιστεύτηκε ο Βασίλης Δανιήλ στην πορεία ως τα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ (1987-1988) με χάι-λάιτ καριέρας τα ματς με τη Γιούβε και ναδίρ τα πέντε που μάζεψε στην Ουγγαρία από τη Χόνβεντ. Στη ρεβάνς κλήθηκε να βοηθήσει ο Σαργκάνης κι ο «τσαλακωμένος» (έτσι τον αποκαλούσε ο Νίκος Βαμβακούλας) στάθηκε άψογα κάτω από τα δοκάρια του, βοηθώντας το τριφύλλι να πετύχει την μεγαλύτερη ανατροπή της ιστορίας του. Οι διαταραγμένες σχέσεις των δύο τερματοφυλάκων γέμιζαν τις παρασκηνιακές στήλες των εφημερίδων, όποτε ο ένας είχε κακή απόδοση ολοφάνερα ο παγκίτης το ευχαριστιόταν και τούμπαλιν.
Η σεζόν 1986-1987 ήταν…παρά φύσιν συγκριτικά με την δυναμική της ομάδας, ο Τόμισλαβ Ίβιτς απολύθηκε μέσα σε…35 μέρες με την ταμπέλα του «άσχετου» επειδή θέλησε να εφαρμόσει το σύστημα «3–5-2». Πρόλαβε να τσακωθεί με τον Δημήτρη Σαραβάκο και τον Χρήστο Δημόπουλο, ενώ μετά τον αποκλεισμό από τον Ερυθρό Αστέρα στον α΄ γύρο του πρωταθλητριών η ψυχολογία έπεσε στο ναδίρ. Ο αφιονισμένος κόσμος απειλούσε προπονητή και Βέλιμιρ Ζάετς με …χειροδικία, ο γενικός αρχηγός, Νίκος Σοφράς παραπονιόταν στους ρεπόρτερ ότι εκείνοι (!!!) φταίνε για την άσχημη ψυχολογία αθλητών/φιλάθλων, ο «Φίλαθλος» έγραψε πως την 11άδα την βγάζει ο πρόεδρος! ΜΥΛΟΣ!!!
Ο Ολυμπιακός με υλικό για γέλια (Μπονόβα, Ψεύτη, Ζελελίδη, Σεμερτζίδη, Παπαχρήστου, Παπαγγέλη, Σκούνα) πήρε εύκολα το πρωτάθλημα από ένα Παναθηναϊκό που έπαιζε μονίμως ράθυμα προκαλώντας οργή. Ήταν τέτοια η απάθεια των ποδοσφαιριστών που τ’ απόνερα εκείνης της χρονιάς μεταφέρθηκαν στην επόμενη, παρατηρήθηκε το φαινόμενο να νικά η ομάδα 2-0 την Οσέρ του Καντονά και το ΟΑΚΑ να τρίζει από τις αποδοκιμασίες κάθε φορά που η μπάλα γυρνούσε στην άμυνα.
Εκείνο το 3-6 ήταν η μοναδική εντός έδρας ήττα εκείνης της περιόδου (τι ήττα όμως), αλλά αρκούσε για ν’ απλωθεί κλίμα καχυποψίας απέναντι σ’ όλους. Ο κόσμος γκρίνιαζε για την μη προτίμηση του προπονητή στο Σαργκάνη (σχεδόν ένα μήνα πριν την «εξάρα» είχε διαφυλάξει την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου, «βγάζοντας» -στο 90΄-με απίθανη εκτίναξη την κεφαλιά του Μάικλ Σμολ στο εκτός έδρας ματς με τον Πανιώνιο) που τελικά φρόντισε την υστεροφημία του με την απόδοσή του στον «τελικό του αιώνα» του 1988.
Ο Μήνου αποδεσμεύτηκε το καλοκαίρι του 1988, υπέγραψε στην ΑΕΚ αλλά η στάμπα εκείνου του αγώνα τον ακολουθούσε ακόμα κι όταν υπέγραφε στον Απόλλωνα Αθηνών. Την 1η αγωνιστική της περιόδου 1994-1995 (στη Ριζούπολη) ο έμπειρος πορτιέρο μάζεψε …κιλά από μπουκάλια σ’ ένα παιχνίδι που το τριφύλλι νίκησε με χίλια ζόρια στις καθυστερήσεις (3-2). Το Νοέμβρη της ίδιας σεζόν η «ελαφρά ταξιαρχία» πέρασε νικηφόρα απ’ το ΟΑΚΑ (2-1) για το κύπελλο κι η ατμόσφαιρα δονούνταν από συνθήματα που αφορούσαν αυτόν και την οικογένειά του ενώ βίωσε ακόμα χειρότερα στη ρεβάνς (0-3). Η συντριβή απ’ τον Εθνικό (που είχε για σταρ τον Ντανιέλ Μπατίστα και τον Δημήτρη Δοξάκη, τον πιο κοντό τερματοφύλακα που παρουσιάστηκε στα παγκόσμια γήπεδα από τότε που ξεκίνησε να παίζεται ποδόσφαιρο) άφησε πληγές στις σχέσεις του με την πράσινη εξέδρα που δεν επουλώθηκαν ποτέ…
