Σε απόλυτο παναθηναϊκό πνεύμα (πολλοί βέβαια εκνευρίζονται με την ανωτερότητα που παραδοσιακά βγάζει το σωματείο, έχοντας στο νου τους τις αλητείες που συντελούνται στο ποδόσφαιρο για το «25άρι» της ΟΥΕΦΑ) η ανακοίνωση της ΚΑΕ.
Σειρά των προπονητών να «καθαρίσουν» το μυαλό των παικτών ώστε η ομάδα να πάει για δύο ακόμα υπερβάσεις όχι τόσο σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο (σιγά το φόβητρο, εδώ που τα λέμε), αλλά στα…επιμέρους (ψυχολογία, έδρα, κούραση). Ο κόουτς τα είπε μια χαρά στο τέλος («έγιναν βήματα, μα εμείς ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΕΤΣΙ»), ξεκούραση, νέα πλάνα κι ο «πόλεμος» συνεχίζεται. Ορθώς ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν μιμήθηκε τον πατέρα του τη σεζόν 1992-1993, τυχόν απουσία από το Φάληρο θα αποτελούσε αχρείαστο πισωγύρισμα και θα σήμανε άδοξο τέλος στην καριέρα του αρχηγού που ακόμα έχει μερικές μέρες μπροστά του για να τους κάνει να ιδρώνουν και να ξεροκαταπίνουν κάθε φορά που θα βαστά τη «σπυριάρα».
Αν δεν έμπαινε η «ρουκέτα» του Σπανούλη, αυτό που θα γινόταν με τον Διαμαντίδη είμαστε βέβαιοι ότι θα ξεπερνούσε κάθε φαντασία, ενδεχομένως να μπούκαραν μέχρι κι από τα επίσημα στο γήπεδο για να τον σήκωναν όλοι μαζί στα χέρια! Θα τους δοθεί κι άλλη η ευκαιρία, η σειρά έχει μέλλον, μα έτσι κι αλλιώς αυτά που θα εκτυλιχθούν στην τελετή αποχαιρετισμού του Δημήτρη δεν θα έχουν προηγούμενο στην αθλητική ζωή του τόπου!
Ο Παναθηναϊκός παίζει στα όριά του αλλά όσο έχει βενζίνη στο ντεπόζιτο θα ΤΟΝ ΤΡΕΜΟΥΝ, όπως χθες που προηγήθηκαν με +6 και στο τέλος έδιναν τη μπάλα μόνοι τους σε Παππά, Διαμαντίδη. Τα τσιτάτα για το… νόμο του ΣΕΦ ούτε οι ίδιοι τα πιστεύουν, μην κοιτάτε που ευστόχησε ο Σπανούλης και τα «κυνηγητά», έγιναν εκδηλώσεις λατρείας. Γεγονός είναι πως ο αντίπαλος δείχνει πιο φρέσκος, παρά την τρύπα του στο «4» είναι περισσότερο πλήρης, με παίκτες που έχουν βρεθεί περισσότερη ώρα «μαζί».
Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει βγάλει από τη μύγα, ξύγκι μετρώντας στον πάγκο τέσσερις (!) σκόρερ (Χέηνς, Φελντέην, Ουίλιαμς, Παππά) που θέλουν πολύ τη μπάλα στα χέρια και την ίδια ώρα πάει σε αλχημείες με τον Γκιστ στο «5» και τον Πρίντεζη να γίνεται ήρωας απέναντι στον Αντώνη Φώτση που δεν έχει την επιθετικότητα και τα αλτικά στοιχεία του Αμερικανού.
Η γενική αίσθηση που κυριαρχεί είναι ότι φεύγοντας ο Σάλε άφησε πίσω του «συντρίμμια», ξενερωμένο (;) το αγαπημένο του παιδί (Ραντούλιτσα), την ώρα που ο Πεδουλάκης ίσως πετούσε την σκούφια του να έχει μαζί του σ’ αυτή την φάση τον…Ογκιέν Κούζμιτς. Ο κόουτς ολοφάνερα έχει ανεβάσει την ψυχολογία Παππά, Καλάθη, Χαραλαμπόπουλου με τον πιτσιρικά να είναι η ευχάριστη έκπληξη. Ο Περιστεριώτης προ τριετίας επέμενε φορτικά στην απόκτησή του «γείτονα» Αιγαλεώτη ο οποίος δείχνει πόσο έξυπνος αθλητής είναι. Παιχνίδι με πλάτη, καλές τοποθετήσεις στη διεκδίκηση του ριμπάουντ, τρίποντο και…20 χρόνια καριέρας μπροστά του. Άριστα πράττει ο προπονητής που τον βάζει βασικό, το παιδί επιβάλλεται να πάρει ευθύνες από τώρα ώστε να «ζυμωθεί» κατάλληλα στο πρόγραμμα. Κατά τη γνώμη μας ο «Χαραλαμπό» έπρεπε να παίξει περισσότερο χθες, ειδικά όταν του μπήκαν τα σουτ στο ξεκίνημα, αποκτώντας «αέρα».
Ο Αντώνης Φώτσης… άφησε τα κόκκαλά του στο παρκέ (37΄), ενώ στο τέλος Καλάθης, Παππάς, Διαμαντίδης, Γκιστ δεν πήραν ανάσες κι είδαμε θολωμένο μυαλό, στατικότητα. Ακόμα κι έτσι βρέθηκες στο τσακ να τους ξανακερδίσεις και την Πέμπτη θα συναντούσες… Τόμιτς στον πάγκο. ΑΝ αντέξουν οι παλιοί κι ο Γκιστ (τραβά κουπί ασταμάτητα, χθες έχασε κάμποσα χουκ δίχως να «τιμωρήσει» τα miss match, αλλά είναι παίκτης-κλειδί κι αναντικατάστατος) η υπόθεση τίτλος έχει «ψωμί» ακόμα. Ο Πεδουλάκης έχει κοντύνει το rotation, δεν παίρνει τίποτα από Ραντούλιτσα, Ουίλιαμς όμως δημιουργεί παραστάσεις νίκης, το αν αξιοποιούνται εξαρτάται από τους αθλητές που στο ΟΑΚΑ έχασαν βολές και σουτάκια από το low post.
