Μπορεί ο περισσότερος κόσμος να μην έχει πειστεί για την παρεμβατικότητα του προπονητή όταν ο Παναθηναϊκός «κολλάει» στο γήπεδο αλλά όλοι τον παραδέχονται για τις άκρες του. Όχι μόνο στην ιταλική αγορά -που ξέρει απέξω κι ανακατωτά- μα και στη Λατινική Αμερική όπου προέκυψε η εξαιρετική περίπτωση Μολέδο.
Η παρουσία του Ζιλμπέρτο Σίλβα θ’ αποτελέσει μαγνήτη και γι άλλους ποδοσφαιριστές αν και το έργο του Βραζιλιάνου στη μεταγραφική περίοδο δεν θα είναι δύσκολο. Η ομάδα έχει «γεμίσει» το 90% του ρόστερ της, χρειάζεται πάνω απ΄όλα κεντρικό χαφ της προκοπής που δεν θ’ αναγκάζει τον Κάρλος Ζέκα να παριστάνει τον υπεράνθρωπο τρέχοντας παντού. Είναι πολυτέλεια για τον Γιάννη Αλαφούζο να δουλεύει με ανθρώπους που έχουν άριστη γνώση της παγκόσμιας αγοράς σ’ εποχές που το μπάτζετ δεν μπορεί ν’ ανταγωνιστεί αυτό του Ολυμπιακού. Σε δυναμική μπορεί να υπολείπεται ακόμα κι αυτά των ΠΑΟΚ, ΑΕΚ που με την κατασκευή ιδιόκτητου γηπέδου σύντομα θα εκτοξεύσει τα έσοδά της.
Ο Παναθηναϊκός ασχολείται με τοπ περιπτώσεις (Μοντολίβο, Νιανγκ, Πατζίνι, Ντανίλο, Ιμπάρμπο), τ’ όνομα του τελευταίου δημιούργησε ντόρο παρότι η στατιστική του δεν είναι κι η καλύτερη όσον αφορά το σκοράρισμα. Καμιά σημασία δεν έχει αυτό στο ελληνικό πρωτάθλημα, άλλωστε κι ο Μάρκους Μπεργκ είχε μουδιάσει από την απραξία στο Αμβούργο και πλέον είναι αναντικατάστατος στην Σουηδία στο πλευρό του Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς.
Ο Κολομβιανός είναι ποιοτικός ποδοσφαιριστής, μέλος της «big 5» της εθνικής του (με Φαλκάο, Ροντρίγκες, Κουαδράδο, Μπάκα), σε εξαιρετική ηλικία (26), με άριστη προσαρμογή στο καμπιονάτο κι είναι σίγουρο πως αν υπογράψει θα προσφέρει βοήθειες. Είναι πολυτέλεια για τον Παναθηναϊκό να έχει Μπεργκ-Λέτο-Ιμπάρμπο σε μέρες που δουλεύει με μνημονιακό μπάτζετ. Αν ο προπονητής βρει το κουμπί τους η συνύπαρξη τους θα δώσει στο πρωτάθλημα νίκες ακόμα και σε ματς που δεν θα υπάρχει ρυθμός. Με τους νοτιοαμερικάνους στη θέση Πέτριτς/Μαμούτε ακόμα και σε 90λεπτα υψηλότερου ανταγωνισμού η ομάδα δεν θα έχει έλλειμα ενέργειας, θα εφαρμόζει με καλύτερες συνθήκες το πρέσινκ ψηλά, δεν θα στερείται πλάτους στην ανάπτυξη, δεν θα χάνει μέτρα στο γήπεδο.
Εδώ κολλά η αναγκαιότητα εύρεσης αμυντικού χαφ που θα κάνει την διαφορά. Φέτος με Αμπέιντ, Πράνιτς, Νάνο, Βέμερ ανύπαρκτους, Εσιέν διαρκώς εκτός αποστολής, Λουντ μεταξύ πάγκου και εξέδρας το τριφύλλι είχε πρόβλημα στη μεταφορά μπάλας κι ο Ζέκα έπρεπε να κάνει τον Σούπερμαν. Ο Τάσος Λαγός δίνει πράγματα μόνο στο ανασταλτικό κομμάτι, ο Κουτρουμπής φορμαρίστηκε τον… Μάη άρα έψαχνες με το κυάλι κεντρικό χαφ να μπορεί να κρατήσει μπάλα και να τρέξει μαζί της. Με τους παίκτες που ήρθαν τον Γενάρη (θέλουμε να ελπίζουμε θα παρουσιαστούν καλύτεροι του χρόνου έχοντας κάνει προετοιμασία) είναι αμαρτία να μην υπάρχει μέσος «σύρτης» που θα τους δίνει την ηρεμία και την σιγουριά ν’ ασχοληθούν κυρίως με το επιθετικό κομμάτι.
Βλαχοδήμος, Μπουμάλ, Καλτσάς, Κλωναρίδης αλλάζουν το παιχνίδι, κάνουν τον Παναθηναϊκό πιο απειλητικό από τα άκρα και την πλάτη της αντίπαλης άμυνας, πολύ πιο γρήγορο. Όλοι τους ήρθαν στο Κορωπί με λίγα χρήματα κι είναι σημαντικό για τον κόουτς ν’ αναδείξει τα προσόντα τους σε εποχές που ο σχεδιασμός κι η δημιουργία του ρόστερ γίνεται με προσοχή ακόμα και στο τελευταίο ευρώ. Του χρόνου θα είναι πολυτέλεια να έχεις στον πάγκο ποδοσφαιριστές όπως ο Κλωναρίδης, ο Εβανζελίστα (;), ο Καλτσάς, ο Ιμπάρμπο, παιδιά που τα ρίχνεις στο ματς και ξέρεις πως θα σου δώσουν επιθετική ώθηση. Στα θετικά ,επίσης, η σοβαρή εικόνα του Στιλ στο 95% των αγώνων που έπαιξε και το γεγονός πως Μολέδο, Κουτρουμπής ξέρουν μπάλα κι αυτό τους οδηγεί σε καλό διάβασμα των φάσεων, μειώνοντας τα ατομικά λάθη, σημαντικό για την θέση που καλύπτουν. Ο ευρωπαίος Παναθηναϊκός έχει εξαφανιστεί χρόνια, βάσεις πάντως υπάρχουν να χτιστεί κάτι αξιοπρεπές ώστε το κλαμπ να επιστρέψει εκεί που ανήκει, ανάμεσα στους κορυφαίους.
