Ήττα-«αυτοκτονία»; Εχθρική διαιτησία; Εκφοβισμός στους γκρίζους; Ντεσαβαντάζ για το πρωτάθλημα; Όλα μαζί! Αλλά ταυτόχρονα διασκεδάσαμε παρατηρώντας Χαραλαμπόπουλο, Παπαγιάννη που -χωρίς να είναι τόσο «παιγμένοι» σ’ επίπεδο Ευρωλίγκας -δείχνουν πως θ’ αποτελέσουν την αφρόκρεμα της Εθνικής τα επόμενα 15 χρόνια. Χωρίς να έχουν αξιοποιηθεί φέτος απ’ τον «Σάλε» αγωνίστηκαν στο «θερμό» ΣΕΦ λες κι έκαναν προπόνηση σε άδειο ΟΑΚΑ.
Συγκέντρωση και κρύο αίμα από τους πιτσιρικάδες που αποτελούν ιδιάζουσες περιπτώσεις όπως όλοι οι συνομήλικοι τους που καλούνται να κάνουν step up σε τοπ ομάδες χωρίς συγκεκριμένους προσανατολισμούς. Δίχως σταθερή φιλοσοφία, με προπονητές που αλλάζουν ανά οκτάμηνο, πώς να δημιουργήσεις πλαίσιο για να καρπωθείς πράγματα από το ταλέντο τους;
Οι μικροί επιβιώνουν μόνο με το ταλέντο και το ένστικτο δίχως να είναι ενταγμένοι σε συστήματα που να ευνοούν την παραγωγικότητα του συνόλου. Ο Παπαγιάννης ήταν σκέτη απόλαυση επιθετικά, του αρκούσαν 15 λεπτά για να κάνει τους γηπεδούχους να την…ακούσουν! Την είχαν καταβρεί οι απέναντι ως τώρα αφού στην καρδιά της ρακέτας τους αντιμετώπιζαν finisher που χαρακτηρίζονται μέχρι στιγμής από άστοχοι (Γκιστ) έως ανύπαρκτοι (Ραντούλιτσα).
Ο Χαραλαμπόπουλος στους τελικούς κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα του χρόνου να εκτοξεύσει τους χρόνους συμμετοχής του. Ο κόσμος τον αγαπά, η ιδιοκτησία έχει μαγευτεί μαζί του (πέρσι την άνοιξη δεν στοιχημάτιζε ο πρόεδρος ότι σε πέντε χρόνια θα σηκώσει Ευρωλίγκα με τον ξανθό αρχηγό;), η πρόσληψη Πεδουλάκη είναι τέλεια εξέλιξη γι αυτόν αφού συνεργάζεται με τον κόουτς που τον υπέδειξε στο τριφύλλι όταν ήταν 15 ετών.
Τα παιδιά οφείλουν ν’ αναλογιστούν πόσοι θα εύχονταν να είναι στη θέση τους. Ένα από τα μεγαλύτερα brands της Ευρώπης ετοιμάζεται να τους παραδώσει τα κλειδιά των θέσεων «3» (ή μήπως «4»;) και «5». Οι προδιαγραφές τους, το έντονο ενδιαφέρον των Αμερικανών για τον Γιώργο (στα 17 του ήταν ο κορυφαίος έφηβος σέντερ στην Ελλάδα, σύμφωνα με το ESPN συγκαταλεγόταν στα 25 καλύτερα «5άρια» της ηλικίας του σε όλο τον πλανήτη) γεννούν όνειρα.
Αρκεί να βελτιωθούν με τη μπάλα στα χέρια, να βάλουν μυϊκό όγκο, να εκπαιδεύσουν το μυαλό τους σ’ επίπεδο αποφάσεων όταν οι συνθήκες το απαιτούν, να δυναμώσουν τον κορμό τους, να βγάλουν περισσότερη «αγριάδα» αφού εκεί έξω κυκλοφορούν κάμποσοι «μουράτοι» με περισσότερα «χιλιόμετρα» στο κοντέρ τους που αδημονούν να τους «χιμήξουν», παίζοντας με το μυαλό τους.
Η πρόκληση τεράστια, στον Παναθηναϊκό εκτός -Φραγκίσκου Αλβέρτη και Αντώνη Φώτση- ΚΑΝΕΙΣ δεν έκανε καριέρα εντασσόμενος στον οργανισμό σε τόσο μικρή ηλικία. Ακόμα κι οι σύγχρονες μυθικές μορφές του ελληνικού μπάσκετ (Διαμαντίδης,, Τσαρτσαρής, Παπαλουκάς, Σπανούλης) διέπρεψαν αφού προηγουμένως είχαν φάει τα μούτρα τους σε Ηρακλή, Περιστέρι, Πανιώνιο, Μαρούσι.
Άλλο παράδειγμα; Ο Παναθηναϊκός πήρε από τον Πανιώνιο Παππά/Γιάνκοβιτς αφού πρώτα έγιναν πρωταγωνιστές στην Νέα Σμύρνη και πάλι τα παλικάρια ακόμα δυσκολεύονται να προσαρμοστούν αν και ούτε ένας δεν έχει να πει το παραμικρό για το ταλέντο με το οποίο προικίστηκαν από τον Θεό.
Μ’ όλα αυτά φαίνεται ξεκάθαρα ότι δύσκολα ένας έφηβος που πάει σε ομάδα με τις απαιτήσεις του Εξάστερου εξελίσσεται μένοντας σ’ αυτή. Αυτοί οι νεαροί όμως, «φωνάζουν» ότι αξίζουν τον κόπο ακόμα κι αν η ωρίμανσή τους σημαίνει χαμένους τίτλους. Όταν ζητάς χρόνο για να γαλουχήσεις τέτοιους παίκτες για το απώτερο (κι όχι το άμεσο) μέλλον πρέπει να δεχθείς ότι θα χάσεις μερικά παιχνίδια εξαιτίας τους.
