Πολύ μουρμούρα και χθες, διόλου άδικα αφού ο Παναθηναϊκός ίδρωσε να υποτάξει την πιτσιρικαρία του Πανιωνίου που εύκολα μπορούσε να προηγηθεί αν ο Μολέδο δεν διόρθωνε τις γκάφες Στιλ, Κουτρουμπή. Το κοινό έχει κουραστεί να βλέπει «νέα ξεκινήματα», προπονητές φτωχού βιογραφικού (αν κι αυτό είναι σχετικό στη χώρα που πρωταθλήματα πήραν Λεμονήδες, Μαντζουράκηδες, Σεγκούρες, Προτάσοφ), τραγικές επιλογές πάνω που ο σύλλογος έδειχνε έτοιμος να εκτοξευτεί (παραίτηση Κυράστα, «φάγωμα» Μαρκαριάν, διάλυση πολυμετοχικότητας). Η ΠΑΕ από το 1997 δεν έχει δώσει πολλές αφορμές για θετικά σχόλια κι η μαυρίλα έχει κατοικοεδρεύσει στην εξέδρα.
Ο Αντρέα Στραματσόνι ήδη συγκρίνεται με Μπάκε, Φάμπρι, Σάντος τα αποτελέσματα των οποίων ήταν άθλια. Από τη στιγμή που υπάρχει χειροπιαστό κακό παράδειγμα από τις προηγούμενες δουλειές του (Ίντερ, Ουντινέζε) μόνο ηρεμία δεν προκαλεί στο κοινό η απόφαση της διοίκησης να πορευτεί και του χρόνου με τον Ιταλό. Τέσσερις μήνες μετά τα θετικά σχόλια που γέννησε η έλευση ποιοτικών ποδοσφαιριστών, τα μόνα θετικά αυτή την ώρα είναι η παλινόρθωση Λέτο και το «λαχείο», Μολέδο. Ο Αργεντινός -που στις αναμνηστικές φωτό με την πράσινη φανέλα παρουσιάστηκε με κοιλίτσα -κάνει την διαφορά απροπόνητος, ενθουσιάζοντας τον Μάρκους Μπεργκ που με τον Σέμπα θυμήθηκε τις μέρες της άριστης συνεργασίας του με τον Λουτσιάνο Φιγκερόα.
Ο Γιάννης Αλαφούζος κόντρα στην άρνηση της κερκίδας και της τρομερής επιφυλακτικότητας του Τύπου (που διαμορφώνει κλίμα) είναι αποφασισμένος να δώσει την ευκαιρία στον «Στράμα» που ομολογουμένως διαθέτει βαρβάτη ατζέντα και άκρες παντού. Το πρόβλημα είναι πως σ’ εποχή που δεν υπάρχουν (πολλά) λεφτά η συσπείρωση είναι απαραίτητη κι αυτό το στοιχείο λείπει δραματικά. Είναι βέβαιο πως αν η επόμενη σεζόν ξεκινήσει στραβά ο Παναθηναϊκός θα ψάχνει προπονητή πριν φύγει το 2016. Το μειονέκτημα για τον κόουτς είναι ότι θα δουλέψει σε ομάδα όπου ο πήχης των απαιτήσεων έχει ανέβει μετά από μία διετία πρωτοφανούς στήριξης στο εγχείρημα με τα παιδιά των ακαδημιών (συν αυτά που έχει καταπιεί ο κόσμος από την «εγκληματική οργάνωση» και την «παράγκα»).
Αν ο ΠΑΟ τα προηγούμενα χρόνια είχε διακρίσεις η υπομονή θα περίσσευε κι ασχέτως της ενόχλησης για τα άσχημα αποτελέσματα οι περισσότεροι θα έλεγαν πως ο Ιταλός στο παρελθόν δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να αναλάβει το τριφύλλι. Έχοντας βρεθεί στο προπονητικό κέντρο Ίντερ και Ουντινέζε σαφώς θα πήρε εφόδια προπονώντας καθημερινά τοπ παίκτες. Μόνο που ο Στραματσόνι εργάζεται σε μέρος που ήδη μεγάλο μέρος των φιλάθλων πρόλαβε να τον αντιπαθήσει έχοντας επίγνωση ότι πριν από αυτόν κάμποσοι δούλεψαν καλύτερα με φτωχότατο μπάτζετ (Αναστασίου) ή με την διοίκηση απούσα (Φερέιρα). Γι αυτό οι πρώτοι του μήνες δεν είχαν καθόλου χαρακτήρα «δοκιμασίας», γι αυτό πολλοί στο νου τους τον έχουν «έτοιμο», αν μεθαύριο έρθει καμιά σφαλιάρα στην Τούμπα το κλίμα θα βαρύνει περισσότερο. Το «κατεστημένο» των άλλων, η ευκολία της ΑΕΚ –με «ταπεινό» υλικό μάλιστα- ν΄ ανακτήσει φέτος τεράστιο μέρος του πληγωμένου της εγωϊσμού μετά την περιπλάνηση στις χαμηλότερες κατηγορίες, η οικονομική ευχέρεια του ΠΑΟΚ βαραίνουν κι άλλο την εύθραυστη ψυχολογία του οπαδού που είναι μαθημένος ν’ αναζητά εξιλαστήρια θύματα.
Ο Ιταλός έχει δεθεί σκληρή κριτική για τις δηλώσεις του, το κοουτσάρισμα, τις επιλογές του αν και η ομάδα που έχει στο νου είναι ακόμα ασχημάτιστη. Τον Δεκέμβρη πόνταρε σε Πράνιτς, Εσιέν χωρίς κανείς να τον δικαιώσει κι ο Παναθηναϊκός έφτασε να παίζει χωρίς κλασικό κεντρικό χαφ, με ακραίους μπακ ντεφορμέ ή σε φάση επανένταξης, με δίδυμο στόπερ που άλλαζε ανά εβδομάδα λόγω της μυϊκής αδυναμίας του Τελάντερ. Από κει και πέρα μια ομάδα για να πιστέψει τον προπονητή της πρέπει να νιώσει ότι την προστατεύει και δεν την εκθέτει. Με τον -φευγάτο -Μαμούτε να παίρνει ευκαιρίες αντί των Καλτσά, Βλαχοδήμου, τον Κλωναρίδη σε θέση…φορ στο Περιστέρι (κύπελλο), τον Ζέκα «εξάρι», τον Πράνιτς βρέξει-χιονίσει βασικό, υπήρξαν θέματα. Του χρόνου με τα «πρέπει» να επιστρέφουν κανείς από τους παίκτες δεν πρόκειται να γίνει καλύτερος αν καταλάβει ότι παίζει σε σύνολο που λόγω διάταξης/στρατηγικής κάθε λάθος πληρώνεται πανάκριβα. Ουδείς προοδεύει ζώντας καθημερινά με την αμφιβολία.
