To πρωτάθλημα κατέληξε στον πιο τυχερό. Πριν ένα μήνα όλοι λέγαμε πως ο αντίπαλος είναι ομάδα, βασικά υπήρχε σύνολο που είτε καλό, είτε κακό να το αποκαλούσες, χαρακτηριζόταν από αρχές στο παιχνίδι του, συγκεκριμένη φιλοσοφία, κορμό και προπονητή που γνώριζε απέξω κι ανακατωτά τους αθλητές του.
Το τριφύλλι ανάγκασε τον αντίπαλο να καταφύγει σε «τρελά» σουτ από τα οκτώ μέτρα κι όλα αυτά με προπονητή εβδομάδων, βαρβάτα προβλήματα στο «3» και το «5», με τα βαριά επιθετικά του «χαρτιά» (Ραντούλιτσα, Ουίλιαμς) να βρίσκονται «αλλού» κι επιπλέον τον κόουτς να τ΄ ακούει επειδή δεν χρησιμοποίησε τους Αμερικανούς. Σημεία των καιρών. Ο Πεδουλάκης αποχώρησε την άνοιξη του 2014 γιατί δεν έπαιζαν Παππάς, Χαραλαμπόπουλος, Βλάντο προτιμώντας Κάρι, Ούκιτς, Ράιτ. Τώρα που μίλησε στην καρδιά των γηγενών ρίχνοντάς τους στη μάχη του γκρινιάζουν που δεν έβαλε στο rotation τους αλλοδαπούς!
Η «νίκη» του τριφυλλιού αφορά την αίσθηση που άφησε ότι μπορούσε να κερδίσει και τα τέσσερα παιχνίδια. Αν δεν υπήρχε η επίγνωση ότι ο Παναθηναϊκός οδεύει (ξανά) προς ανακατασκευή, αναζήτηση (;) νέου (;) προπονητή και ηγετών τα πράγματα θα ήταν πιο cool ενόψει της νέας σεζόν, μόνο που μετά την ολοκλήρωση της μυθικής καριέρας του αρχηγού του το τμήμα έβαλε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τα καλύτερά του χρόνια. Το μόνο που του μένει είναι η προσμονή για το καινούργιο που πάντα -στις αρχές- γεννά όνειρα. Το brand name του συλλόγου είναι ασυναγώνιστο, η παράδοση του στο άθλημα δεν συγκρίνεται με καμίας άλλης ομάδας (ακόμα κι όταν ξεκίνησε η παντοκρατορία του Βορρά ο ΠΑΟ μετρούσε ήδη 19 πρωταθλήματα), η κληρονομιά των glory days -θέλουμε να πιστεύουμε -θα προικίσουν με γνώση την διοίκηση για την επόμενη μέρα.
Διαβάζουμε από χθες σκληρή κριτική για τον κόουτς από οπαδούς που δεν νοούν να καταλάβουν ότι ο σύλλογος βρίσκεται σε φάση ανασύνταξης, έπαψε ν’ αποτελεί top class ομάδα στην Euroleague, ότι ανανέωση και σάρωμα τίτλων είναι κάτι που δύσκολα επιτυγχάνεται παρότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μετρά από το 2012, 6/8 εγχώριες κούπες (!) και σταθερή παρουσία του Εξάστερου στις οκτώ καλύτερες ομάδες της ηπείρου.
Η λύση της συνεργασίας με τον Μεγάλο δεν έφερε την καταστροφή (όπως πολλοί περίμεναν ή… εύχονταν) αφού η ύπαρξη του μυθικού Διαμαντίδη λειτουργούσε συσπειρωτικά. Ο Καστοριανός ήταν ο μεγαλύτερος «κυματοθραύστης» στα παράπονα που μπορεί να προέκυπταν κατά περιόδους για αθλητές, διοικούντες, προπονητές. Πλέον αυτό μας τελείωσε γι αυτό το καλοκαίρι που έρχεται είναι κρισιμότερο συγκριτικά μ’ εκείνο του 2012 όταν η ομάδα έπρεπε να ψάξει στην αγορά για δέκα παίκτες, προπονητή, βοηθούς. Όπως σωστά ανέφερε ο «3-D» στη συνέντευξη Τύπου, ο Σύλλογος συνεχίζει να γράφει ιστορία όποιοι κι αν τον απαρτίζουν μα για τον πράσινο οργανισμό η αντικατάσταση του μεγαλύτερού του μύθου μόνο απλή δεν είναι. Ο Διαμαντίδης μπορεί να μην είχε το ατόφιο ταλέντο άλλων κολλοσών του αθλήματος (σαν το Ντέγιαν, τον Ράτζα ή τον Σάρας) ωστόσο ο συνδυασμός «στρατηγός στις αποφάσεις/στρατιώτης του συνόλου» υπήρξε one of a kind. Επιπλέον η ΚΑΕ δεν πληρώνει πια βαρβάτα συμβόλαια. Προπονητές όπως ο Μπλατ κι ο Μεσίνα -που στο παρελθόν θα έμπαιναν δίχως δεύτερη σκέψη στο αεροπλάνο για Αθήνα- κρίνονται πλέον απλησίαστοι οικονομικά, συν ότι είναι αδύνατον ν’ ανταγωνιστείς Ισπανούς, Ρώσους, Τούρκους.
Όλοι ευχαριστηθήκαμε στους τελικούς βλέποντας Παπαγιάννη, Παππά, «Χαραλαμπό», Καλάθη να παίρνουν τα πάνω τους, αυτή η τετράδα μαζί με τον Γκιστ έχει εξαιρετικό μέλλον όμως (για να μην γελιόμαστε) οι πρώτες σεζόν άνευ Δ.Δ θα κάνουν την ομάδα πολύ πιο ευάλωτη μετά τις (αναπόφευκτες) στραβές κι ενδεχομένως πιο εσωστρεφή. Μόνο αυτό μας έλειπε για το καμάρι του Ομίλου, με την ΠΑΕ την ίδια ώρα του κλώτσου και του μπάτσου παρασκηνιακά και τον Ερασιτέχνη να ψάχνει το ευρώ με το τουφέκι…
