Αναμφίβολα ήταν κατόρθωμα γι αυτούς ότι στέφθηκαν πρωταθλητές «σπάζοντας» δις το ΟΑΚΑ. Κρίνοντας απ’ την αποχώρηση του Μεγάλου, το διαρκές «πήγαινε –έλα» προπονητών/παικτών η μεγαλύτερη άνεση που βγάζουν οι παίκτες τους παίζοντας στο Μαρούσι κρίνεται φυσιολογική. Προσοχή αναφερόμαστε σε άνεση κι όχι αίσθημα απόλυτης κυριαρχίας, στο κάτω-κάτω τους ξεπάστρεψες όταν ήταν πρωταθλητές Ευρώπης, όταν όλα έδειχναν να τείνουν προς τη μεριά τους (ψυχολογία, χημεία, έδρα, νιάτα, ταχύτητα).
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έγινε ο πρώτος προπονητής τους που έχει να περηφανεύεται πως γνωρίζει τον τρόπο να φεύγει νικητής απ’ την Καλογρέζα. Στάθηκε τυχερός στα «τρελά» σουτ των παικτών του μα θες κι αυτή την εύνοια στον πρωταθλητισμό. Του έκατσαν τέλεια όλες οι συγκυρίες, πέρσι ο ΠΑΟ έπαιζε χωρίς Παππά, Μπατίστα, Γκιστ, φέτος πήγε σε αλλαγή φιλοσοφίας πριν τους τελικούς κι άφησε ανενεργούς Χέινς, Ουίλιαμς, Χάντερ, Ραντούλιτσα, με τον Βλάντο λαβωμένο και τον Παπαγιάννη να γυρνά μετά από 40 μέρες απουσίες. Ουσιώδεις λεπτομέρειες μα στο τέλος μένει αυτό που γράφει το ταμπλό. Του χρόνου ο κόουτς ξεκινά τη σεζόν με αίσθηση πληρότητας που φουντώνει μέσα σου όταν σηκώνεις κούπα εκτός έδρας με την ραχοκοκαλιά σου (Πρίντεζης, Λοτζέσκι) αδύναμη ν’ αγωνιστεί.
Δεκαετίες οι αντίπαλοι έχαναν απ’ τη φυσούνα αντικρύζοντας απλώς τον Mr.Green να σουλατσάρει στο παρκέ. Σαφώς έκαναν άλματα στον τομέα διαχείρισης που δημιουργεί η αλληλεπίδραση της πίεσης με τον βαθμό συγκέντρωσής τους να εντυπωσιάζει, άλλωστε δεν πρέπει να υπήρχε άνθρωπος που βλέποντας τον ΠΑΟ να ξεφεύγει στο τέλος με +5 να πίστεψε ότι η σειρά δεν έβαινε προς ισοφάριση. Ο «Σφαιρό» είδε την τύχη να του κλείνει το μάτι σε πολλές περιπτώσεις μα ΠΑΝΤΑ βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από τους αντιπάλους του (είτε τον Σάλε, είτε τον Πεδουλάκη) αφού έκανε πιο «προχωρημένες» προπονήσεις βρίσκοντας στο ΣΕΦ κορμό που έχει φτιαχτεί εδώ και μια πενταετία.
Σε κλειστά παιχνίδια συνήθως ώθηση παίρνεις όχι από σταρ μα από παίκτες που δεν υπολογίζει ο αντίπαλος. Συνέβη π.χ το 1999 όταν στο τελευταίο παιχνίδι ο Ίβκοβιτς είδε από τον πουθενά τον Πάτρικ Μπερκ να βάζει στα καλάθια Φασούλα, Τάρλατς. Το 2007 ο Γκέρσον κράδαινε μια… βέργα προς τον Ζοτς θέλοντας να τον πειράξει για την έμπνευση με τον Δημήτρη Παπανικολάου που ήρθε από τα βάθη του πάγκου και με 12 ποντάκια προσυπέγραψε το τριπλ κράουν. Το 2011 ο Νικ Καλάθης ηγήθηκε αγωνιζόμενος 44 λεπτά (!) στον 4ο τελικό μ’ όλη τη σάλα να έχει παγώσει από το διάστρεμμα του Διαμαντίδη στο ξεκίνημα του ντέρμπι. Φέτος ο Παναθηναϊκός την έπαθε από τον Παπαπέτρου στο 3ο παιχνίδι, από Αγράβανη, Μάντζαρη τις προάλλες.
Η ψυχολογία είναι με το μέρος τους, ο Δημήτρης Διαμαντίδης του χρόνου θ’ αράζει στην Καστοριά και πολλοί εικάζουν πως ήρθε η ώρα τους. Είναι όμως έτσι; Όταν η πράσινη παντοκρατορία «βαπτιζόταν» εκεί κάτω πριν από 17 χρόνια τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ο Παναθηναϊκός είχε απεριόριστο μπάτζετ, φέρνοντας προσωπικότητες απέναντι σε Παπαμακάριους, Καλαμπόκηδες, Αγαδάκους, Γκούλιες ήξερε πως θα νικούσε ακόμα κι αν κατέβαινε στο γήπεδο με δεμένα μάτια. Όταν μπήκαν στην εξίσωση οι Αγγελόπουλοι και τα χρήματα άρχισαν να μοιράζονται αφειδώς ο ΠΑΟ είχε ήδη έξι χρόνια δουλειάς με τον Ομπράντοβιτς πίσω του και μια παγιωμένη αίσθηση ανωτερότητας που εξαργύρωσε με αμέτρητους τίτλους. Τώρα όμως οι συνθήκες άλλαξαν, σούπερ σταρ δεν έρχονται στη χώρα, οι έδρες σπάνε ευκολότερα, ενώ ο Σφαιρόπουλος ούτε Ίβκοβιτς είναι, ούτε Ιωαννίδης, στο κάτω –κάτω αν δεν έμπαιναν τα σουτ του Σπανούλη του χρόνου ίσως απέναντι βρισκόταν ο… Τόμιτς!
Ο αντίπαλος αν και διέθετε μεγαλύτερη φρεσκάδα, πιο σβέλτα πόδια έχοντας την δυνατότητα ν’ ανοίξει τις αποστάσεις στην άμυνα των πρασίνων ώστε να τρέξει τα plays του ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ δεν άφησε στο παρκέ εικόνα κυρίαρχου. Ο «Αρτζι» βλέποντας στο ΣΕΦ τον Ραντούλιτσα να γίνεται ο καλύτερος παίκτης των αντιπάλων τον πάρκαρε στον πάγκο αποφασίζοντας να ρισκάρει τα πνευμόνια Γκιστ, Φώτση που «πέθαναν» στο γήπεδο (ειδικά ο Αμερικανός ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ την Δευτέρα παίρνοντας άφεση αμαρτιών για τα ποτάκια στη Θεσσαλονίκη και τα μπάνια στον Αστέρα μετά τη Λαμποράλ). Θεωρητικά Σπανούλης-Χάκετ απέναντι σε μη γρήγορους ψηλούς (πλην Γκιστ) και τον Καλάθη να υποστηρίζεται αμυντικά μόνο από τον 36χρονο αρχηγό του είχαν εύκολο έργο σκανάρωντας το γήπεδο, ψάχνοντας την καλύτερη πάσα στο ζωγραφιστό, όπου ο Πρίντεζης έκανε τεράστιες ζημιές, πλην όμως όλοι οι κοντοί τους (εκτός του Θεσσαλού) έμειναν στη ρηχά.
Ο Ολυμπιακός απόλαυσε «ασφάλεια» μόνο από Πρίντεζη, Σπανούλη εξού κι ο κόμπος στον λαιμό των Παναθηναϊκών μιας κι ένα ακόμα πρωτάθλημα μπορούσε να κατακτηθεί αν ο Θεσσαλός (πρώτη φορά εδώ κι έξι χρόνια) δεν έβλεπε το καλάθι σαν βαρέλι! Ασχέτως της κατάληξης, για Πεδουλάκη-ΠΑΟ οι τελικοί αποτέλεσαν σπουδαίο τεστ χαρακτήρα το οποίο η ομάδα έβγαλε με καλό βαθμό, λαμβάνοντας υπόψη τι ακουγόταν για όλους (πλην κάπτεν) μετά το 0-3 απ’ τους Μπουρούσηδες. Του χρόνου βέβαια δεν θα υπάρχει ο καθοριστικός παράγων Διαμαντίδης γι αυτό οι άλλοι έχουν ξεσαλώσει θεωρώντας ότι ήρθε η ώρα τους. Έχει βάση το επιχείρημα τους όμως κι ο Παναθηναϊκός δεν βαδίζει στα τυφλά.
Το μεγαλύτερο προσόν του Αργύρη Πεδουλάκη ενδεχομένως να βρίσκεται μακριά από το πινακάκι του, στην έφεσή να κάνει παίχτες αξίας «5» να παίζουν για πάρτη του ανεβαίνοντας στο «7-8». Ο Ματσιούλις, ο Λάσμε, ο Γκιστ δεν τρέλαιναν κιόλας το ΟΑΚΑ όταν πρωτοφόρεσαν τα πράσινα, θα θυμάστε τι χαμός έγινε το καλοκαίρι του 2014 όταν οι δύο πρώτοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο Χαραλαμπόπουλος κι ο Παπαγιάννης από παιδιά έγιναν άντρες εν μια νυκτί. Ο Παππάς – «σκοτωμένος» με τον κόουτς στην προηγούμενη συνεργασία τους- ηγήθηκε κι άκουσε το όνομά του να γίνεται σύνθημα περισσότερες φορές κι απ’ του Διαμαντίδη στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του τελευταίου! Ο Φελντέιν έκανε καλούς τελικούς, το ίδιο κι ο Καλάθης που είχε αντιμετώπιση… Βασίλη Ξανθόπουλου μετά τα άθλια παιχνίδια με τους Βάσκους.
Σαφώς οι άλλοι με 2/2 πρωταθλήματα και τον μέγα Καστοριανό σπίτι του είναι αναμενόμενο να βγάζουν γλώσσα. Ο Παναθηναϊκός αν κρατήσει τον Πεδουλάκη (κατά την ταπεινή μας άποψη πρέπει να μείνει, άλλωστε για τα επόμενα χρόνια με το μπάτζετ ψαλιδισμένο και το σύστημα διεξαγωγής της Euroleague ν’ αλλάζει ο σύλλογος μάλλον πρέπει να χτίσει κι όχι να εξαγγέλει ευρωπαϊκά) ξεκινά από μειονεκτικότερη θέση αλλά όχι κι ότι πρέπει να διαβεί «βουνό»! Η ομάδα διαθέτει γκαρντ να διαχειριστούν την αντίπαλη πίεση και να βάλουν τη μπάλα στο ζωγραφιστό στο σωστό χρόνο, κατάσταση που θα βάλει τις βάσεις για να παρουσιάσει ισορροπημένη επίθεση, κατεβάζοντας τον Γκιστ στη φυσική του θέση κι αφήνοντας του χρόνου τον Φώτση να δίνει κάποια ποιοτικά δεκάλεπτα.
Ο κόουτς θα ψάξει αθλητικούς ψηλούς, βαρόμετρο για τους χώρους που θα βρουν επιιθετικά αποτελεί η αποτελεσματικότητα των φόργουορντς στο περιφερειακό σουτ για αυτό οι πράσινοι προτιμούν Φώτση ξανά και ποντάρουν στον μπαλαντέρ Χαραλαμπόπουλο που με το ύψος του επιβάλλεται να «χτίσει» το κορμί του ώστε να ξεκινήσει να ποστάρει τους αντιπάλους του και στη θέση «4». Τα υπόλοιπα θα φανούν αναλόγως των επιλογών που θα γίνουν στο μεταγραφικό κομμάτι. Οι αντίπαλοι έχουν τον μεγαλύτερο βαθμό συνοχής στα υπέρ. Ο Παναθηναϊκός την επίγνωση πως διαθέτει απείρως μεγαλύτερο ειδικό βάρος ενώ ποντάρει και στο τεράστιο «εγώ» του οπαδού ιδιοκτήτη που δεν φαίνεται διατεθειμένος να παρατήσει την ομάδα όπως ο «εθνικός προμηθευτής» που μπουχτισμένος από τις σφαλιάρες άφησε μονάχους τους Αγγελόπουλους το 2006 να δέχονται εκείνοι τις κατραπακιές. Με το νόμο των πιθανότήτων να το δεις κάποια στιγμή θα γύρναγε ο τροχός…
