Το διαρκές πήγαινε-έλα Αμερικανών την τελευταία διετία «φωνάζει» ότι στην off season περίοδο πρέπει να γίνουν μελετημένες κινήσεις. Δεν αρκεί να διαθέτεις αθλητές με αρετές, πιο σημαντικό είναι οι συγκεκριμένοι παίχτες να πλαισιωθούν ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ώστε στα κρίσιμα παιχνίδια να μπορούν να φανερώσουν την ποιότητά τους. Είδαμε π.χ με την Λαμποράλ, Καλάθη, Γκιστ να είναι ξέπνοοι από την υπερπροσπάθεια των προηγούμενων μηνών κι οι Βάσκοι το εκμεταλλεύτηκαν περνώντας σαν τρένο πάνω από το πράσινο «πτώμα».
Το σύγχρονο μπάσκετ υπαγορεύει στις τοπ-ομάδες την ύπαρξη όσων περισσότερων παικτών με γρήγορα πόδια που θα ανοίξουν τη γκάμα επιλογών στη pick & roll άμυνα και θα μειώσουν τον χώρο δράσης της αντίπαλης επίθεσης. Ο κόσμος τραβούσε τα μαλλιά του φέτος όχι βλέποντας την βραδύτητα Πάβλοβιτς, Ραντούλιτσα, Κούζμιτς (από άποψη σβελτάδας όλοι γνωρίζαμε ότι ο Τζόρτζεβιτς έφερε στην Αθήνα «χελώνες», αρκούσε να διαβάσεις 3-4 κείμενα για την αξία τους από τους μύστες του σπορ) μα ότι «ψημένοι» αθλητές σπρώχνονταν πανεύκολα από τους αντιπάλους που έμοιαζαν σαν να πηδούσαν από πάνω τους.
«Σίγουρο» ριμπάουντ και δυναμικά τελειώματα (εκτός από αυτά του Μίρο) στην επίθεση δεν υπήρχαν σε σημείο ν’ απορείς πως ο Κούζμιτς πήγε στο ΝΒΑ κι ο Πάβλοβιτς έπαιξε στο πλευρό του ΛεΜπρον. Το γλυκανάλατο παιχνίδι των «πλάβι» είχε χαμηλό ταβάνι, άπαντες εύθραυστοι, με μηδέν πολεμικό ένστικτο, όταν ανέβαιναν στην περίμετρο ν’ αμυνθούν ήταν διαρκώς οι κορυφαίοι του αντιπάλου, αναγκάζοντας Γκιστ-Καλάθη να «πεθάνουν» από την υπερπροσπάθεια. Ο Ραντούλιτσα αδικήθηκε κιόλας από τους προπονητές που ποτέ δεν βρήκαν κάποιο σύστημα να τον προστατεύσουν αφού στο κάτω κάτω μιλάμε για αθλητή που δεν τον λες άχρηστο όταν μπορεί να σου προσφέρει σε κάθε αγώνα 15-20 ποντάκια!
Κακά τα ψέματα η ομάδα πρωτοτύπησε επιλέγοντας να πάρει ρίσκο «μεγέθους» σ’ εποχή που το άθλημα έχει πάει στα φυσικά προσόντα, άλλωστε η μόδα με τους «κοντούς» σέντερ ξεκίνησε από (ποιον άλλο;) τον μέγα Ομπράντοβιτς που δημιούργησε σχολή στις αρχές ’00s. O Μεγάλος ήταν ο πρώτος που τόλμησε να κατεβάσει τα ύψη αρχικά με τον Ντάριλ Μίντλετον κι εν συνεχεία τον Μάικ Μπατίστ κατανοώντας ότι με τον χρόνο επίθεσης να κατεβαίνει στα 24 δευτερόλεπτα σχήματα με βαριά κορμιά δεν είχαν μέλλον. Ο Αργύρης Πεδουλάκης βάδισε στα χνάρια της παράδοσης με Γκιστ, Λάσμε, προ ημερών βλέποντας πως κανείς δεν μπορούσε να του κάνει την δουλειά αποφάσισε να «λιώσει» Φώτση, Γκιστ με τον Παπαγιάννη να παίρνει ειδικούς ρόλους σ’ επιθετικά plays.
To πάθημα έγινε μάθημα κι επειδή ο συγκεκριμένος προπονητής είναι μεθοδικός θα κοιτάξει να δώσει το μεγαλύτερο μέρος του μπάτζετ (εκτός από τον «καυτό» περιφερειακό) σε φορ που δεν θα τον «κρεμάσει» στην άμυνα πάνω σε pnr. Αν διαθέτει και post παιχνίδι ο κόουτς θ’ ανοίξει σαμπάνιες, τώρα που επιχειρείται ξανά η επιστροφή στα βασικά! O Σάσα Τζόρτζεβιτς προσπάθησε να ξανακάνει μόδα το …μάκρος αλλά απέτυχε με τους «πύργους» άνω των 2.10 (από την εποχή Σούμποτιτς και τους Ράτζα, Χούπμαν, Φεράν, Μπερκ είχαμε να δούμε τόσο μπόι στο «5») παρότι στην εθνική οι «δεινόσαυροι» τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο.
Ο «Σάλε» μπέρδεψε τον ΠΑΟ με το αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα όπου κατά καιρούς χώρεσε μαζί Ραντούλιτσα, Μιλουτίνοφ, Μαριάνοβιτς, Κρίστιτς, Κούζμιτς, Στίματς άπαντες 2.10 και πάνω. Χημεία δεν προέκυψε ποτέ κι ο κόουτς απολύθηκε κακήν κακώς με το τριφύλλι να επιστρέφει στην πεπατημένη. Φέτος ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε ουκ ολίγα θέματα στην αναχαίτιση του pick ’n’ roll, αν δεν μειωνόταν η ποινή του Τζέιμς Γκιστ (ήταν να ενσωματωθεί τον Δεκέμβρη αντ΄ αυτού τέθηκε στη διάθεση του κλαμπ από τον Οκτώβρη) τότε 100% ο ΠΑΟ θ’ αντιμετώπιζε περισσότερα προβλήματα. Επιπλέον επειδή ο Πεδουλάκης είναι «περπατημένος» θα το σκεφτεί δέκα φορές να υπογράψει αθλητή χωρίς εμπειρίες σε τοπ επίπεδο.
Ακόμα και στην πρώτη του θητεία Αρμστρονγκ, Κίτσεν, Μπανκς, Καπόνο παύτηκαν με συνοπτικές διαδικασίες όταν κατάλαβε πως δεν του πρόσφεραν τίποτα σε υψηλής επικινδυνότητας αγώνες. Ο Ραντούλιτσα (που είχε φτάσει ως την Κίνα) δεν είχε παραστάσεις από μεγάλα ευρωπαϊκά ντέρμπι, ο Κούζμιτς εκπαιδεύτηκε στο NBDL, στη θυγατρική ομάδα του Γκόλντεν Στέητ ασχέτως αν οι «πολεμιστές» τον κάλεσαν το περασμένο καλοκαίρι να βγάλει μαζί τους φωτογραφίες με τα καπέλα και τα δαχτυλίδια των πρωταθλητών κόσμου! Αμφότεροι γυρολόγοι, με τον Κούζμιτς στα 26 του να έχει παίξει ήδη σε δέκα (!) ομάδες (ως τη Φινλανδία και την Κοριχάιτ έφτασε η χάρη του) σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσαν να κάνουν τη διαφορά.
