Ο Παναθηναϊκός στους τελικούς έμοιαζε με μηχανή παραγωγής σκεπτόμενου μπάσκετ, όχι θεαματικό μα σοβαρό. Εκ του αποτελέσματος του έλειψε η ουσία, αλλά παίζει κι ο αντίπαλος, ενώ κι η τύχη ήταν μεγαλοπρεπώς στο μέρος του. Ο Εξάστερος είχε να χάσει δύο σερί πρωταθλήματα από τον προηγούμενο αιώνα μα η ειδοποιός διαφορά της ομάδας που θα εμφανιστεί στα παρκέ του χρόνου είναι πως δεν θα έχει να διανύσει χιλιόμετρα για να καλύψει την χημεία του Ολυμπιακού.
Διαβάζουμε τα ονόματα που τσεκάρονται, βλέπουμε τα σχόλια για τους μεταγραφικούς στόχους, οι ρεπόρτερ εξετάζουν τις λίστες των free agent, οι φίλαθλοι αναρωτιούνται ποια μεγάλα ονόματα θ’ αποκτήσει ο Κυπελλούχος ως απάντηση στον αντίπαλο που κράτησε τον κορυφαίο του σταρ κι ετοιμάζεται να υποδεχθεί πίσω την πιο ηχηρή περσινή του μεταγραφή (Πάτρικ Γιανγκ).
Γκαρντ και ψηλοί θα αποκτηθούν σίγουρα μα η υπόθεση που ξεσηκώνει τις περισσότερες συζητήσεις είναι αυτή της θέσης «3». Ανεξαρτήτως τι θα γίνει με τον Βλάντο Γιάνκοβιτς που μένει ελεύθερος ο ρόλος φαίνεται να πηγαίνει στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, την ώρα που ο βασικός αντίπαλος διαθέτει τους φόργουορντ της εθνικής (Παπαπέτρου, Παπανικολάου). Ο νεαρός πέρασε μ’ επιτυχία τις εξετάσεις που του έβαλε ο προπονητής όταν τον έριξε στα βαθιά εναντίον του ΟΣΦΠ. Βλέποντας τον μικρό ν’ ανταποκρίνεται ικανοποιητικά είναι λογικό ο Πεδουλάκης να θελήσει την επόμενη σεζόν να τον καθιερώσει.
Απ’ τη στιγμή που το παλικάρι έδειξε πως διαθέτει κότσια να εξελιχθεί σε παίκτη πρώτης γραμμής είναι λογική η απόφαση να μην αποκτηθεί μεγάλο όνομα που θα του φράξει τον δρόμο εξέλιξής του σε κεφάλαιο του ελληνικού μπάσκετ. Το παιδί διαθέτει αξιόπιστο σουτ, ισορροπία στο παιχνίδι του, θέληση να μάθει και ιδανικό ύψος για να παίξει σε δύο θέσεις («3»-«4»). Το γεγονός ότι ο προπονητής τον πιστεύει του δίνει όλα τα περιθώρια να βελτιωθεί αγωνιστικά, άλλωστε το παιδί ζώντας καθημερινά σε οργανισμό που έχει μετατραπεί σε μηχανή κατάκτησης τίτλων έχει μπολιαστεί με το μικρόβιο του πρωταθλητισμού και καλείται να κάνει το παραπάνω βήμα.
Μόνο έκπληξη δεν θα είναι αν του χρόνου κοντράρει τον Νίκο Παππά για τον τίτλο του πιο βελτιωμένου πράσινου παίκτη. Με την απόφαση του κόουτς να μην αποκτηθεί «έτοιμος» αθλητής στο «3» σαφώς δεν καλλιεργείς υπεραισιοδοξία στον κόσμο σου ότι θα τα…σαρώσεις όλα όμως διατηρείς σε εγρήγορση τα υγιή σου αγωνιστικά κύτταρα. Χωρίς τον αντίστοιχο «Ουίλιαμς» που θα θέλει να παίζει +25 λεπτά, παίκτες σαν τον «Χαραλαμπό», τον Βλάντο (;) ή τον Μπράμο (;) θα γνωρίζουν εκ των προτέρων πως θα έχουν ρόλο και χρόνο στην ομάδα κάτι που συνεπάγεται αγωνιστική υγεία, αυξημένο ανταγωνισμό στις προπονήσεις, καλύτερο επίπεδο στην προετοιμασία των αγώνων.
Ο Πεδουλάκης μπορεί να είναι αντιτουριστικός, να μην μιλά καλά αγγλικά, μπορεί να φαίνεται σε πολλούς αναχρονιστικός τεχνικός μα στην καριέρα του ποτέ δεν συνήθιζε να χαρίζεται σε παίκτες που έβλεπε ότι δεν του έκαναν τη δουλειά, πρόσφατα είναι τα παραδείγματα Χέηνς, Χάντερ, Ουίλιαμς, Ραντούλιτσα, όλοι θυμόμαστε τι συνέβη την πρώτη χρονιά του Παππά στην ομάδα. Ο κόουτς δημιουργεί καλές προϋποθέσεις γι αυτούς που εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται για αγωνιστική άνοδο και βελτίωση. Τώρα που απαλλάχτηκε από τους «προβληματικούς» που αδυνατούν να αποδώσουν το μπάσκετ που ουστάρει (ο Ραντούλιτσα λαχάνιαζε στο πεντάλεπτο, ο Ουίλιαμς ευημερούσε σε ανοιχτό γήπεδο και δεν πόσταρε, ούτε έβαζε γερά τα χέρια στις διεκδικήσεις αλά Ματσιούλις) θα έχει τα εφόδια να φτιάξει το σύνολο που θ’ «ανεβάσει» και τους μικρούς.
