Τα καλά του… αφελληνισμού

Για δεκαετίες στα ευρωπαϊκά παιχνίδια των ομάδων μας απέναντι σε αντιπάλους με «βαριά» ονόματα καλλιεργούνταν από Τύπο, οπαδούς η «υποχρέωση» ότι πιθανή ήττα ήταν απαγορευτική να συνοδεύεται με…βαρύ σκορ.

Οι επιστροφές στη βάση με 0-2, 1-2, 1-3 αντιμετωπίζονταν συχνά με διθυραμβικά σχόλια! Κάποτε με τη Λιλ ο Στέλιος Γιαννακόπουλος πανηγύριζε εκστασιασμένος (!) τη μείωση του σκορ σε…1-3, στο Τορίνο Ελευθερόπουλος, Αναστολάκης, Γεωργάτος αγκαλιάζονταν  δακρυσμένοι (!) μετά την ήττα με 2-1 από τη Γιούβε. Το «ΦΩΣ» είχε ξεπουλήσει μετά από ήττα 1-2 στη Βαλένθια με την μείωση του σκορ να έρχεται από μια στραβοκλωτσιά του Τζόρτζεβιτς κι ενώ προηγουμένως οι λιμανίσιοι δεν είχαν ξεμυτίσει από τη σέντρα. Κατά τ΄ άλλα… «Επιασαν τον ταύρο από τα κέρατα» όπως είχε κυκλοφορήσει η καλή εφημερίδα.

Όποτε προπονητής πήγε να δοκιμάσει καινοτομίες (σαν τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι που στο «Καμπ Νου» ανέβασε την άμυνά του…ψηλά ή τον Γιτζάκ Σουμ που στο «Ολντ Τράφορντ» έβαλε Γιάνναρο Γκούμα κόφτη να κυνηγά τον πυραυλοκίνητο Ράιαν Γκιγκς) έφαγε πέντε κι επιστρέφοντας στην Ελλάδα οι περισσότεροι του ζητούσαν να παραιτηθεί λες κι αν έπαιζε με δέκα μπροστά από τον γκολκίπερ θα ήταν απίθανο να συντριβεί από Μπάρτσα, Μάντσεστερ.

Βάζοντας πολλούς παίκτες πίσω από τη μπάλα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις η λογική λέει πως δύσκολα θα συντριβείς, αυτό το ποδόσφαιρο ήταν απολύτως κατανοητό στους Έλληνες παίκτες. Περιμένουμε πως και πως τον αγώνα με τον Αγιαξ για να τσεκάρουμε τον …αφελληνισμένο Παναθηναϊκό που όσο κι αν έχει λάβει εντολές για ελεγχόμενο ρίσκο από τον προπονητή του το βλέπουμε κομματάκι δύσκολο να σεβαστεί ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ τον φημισμένο του αντίπαλο. Όσο να ‘ναι με Καρέλη, Καλτσά, Κλωναρίδη στο βασικό σχήμα ήξερες ότι οι δικοί σου θα βλέπουν την κόκκινη φανέλα με δέος. Τώρα το κόβουμε λιγάκι δύσκολο ο Μπεργκ, ο Ιμπάρμπο, ο Λέτο, ο Μέστο, ο Λεντέσμα, ο Μολέδο να νομίζουν εαυτούς λιγότερο προικισμένους από τα πιτσιρίκια των Ολλανδών.