Χωρίς την «ομπρέλα» του Διαμαντίδη…

Μια χαρά τα πήγε επιθετικά ο Παναθηναϊκός Superfoods στην Αθήνα στα φιλικά προς τιμήν του αρχηγού του, να τον δούμε και στη Μόσχα. Ο Εξάστερος έχασε την για χρόνια σταθερά του, η αύρα του Διαμαντίδη πολλάκις αρκούσε στα ντέρμπι να κόψει τα πόδια των αντιπάλων, θα έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε την συμπεριφορά του οργανισμού σε περιπτώσεις που βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.

Ακόμα κι οι άσχετοι από το άθλημα καταλαβαίνουν ότι για να πρωταγωνιστήσεις δίνοντας βάρος στην επίθεση παίζει ρόλο πρωτίστως τι παίκτες έχεις στην περιφέρεια. Αν τα ποσοστά ευστοχίας είναι υψηλά θα είναι ανταγωνιστικός και εκτός έδρας, ενώ βαρόμετρο θ’ αποτελέσει η προσαρμογή των ρολιστών πολυτελείας (Ρίβερς, Νίκολς) που κάθονται στον πάγκο χωρίς γκρίνιες και σ’  όσο χρόνο τους δοθεί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να «σκοτώσουν» από μακριά. Αν αυτοί οι δύο παρουσιαστούν «καλά» και βοηθήσουν τον Χαραλαμπόπουλο να ξεψαρώσει η γραμμή των φόργουορντ θα είναι από τις καλύτερες στην Ευρώπη, δίνοντας πληθώρα επιλογών στον κόουτς (που υπολογίζει πολύ και σε Γκιστ, Φώτση) τόσο σε σχήματα όσο και προσαρμογή απέναντι σ’  οποιαδήποτε κατάσταση.

Αν ο Κυπελλούχος αποκτήσει «εγγυημένους» πόντους κι απ’ τους κοντούς θα μπορεί να λυγίσει οποιονδήποτε αντίπαλο, αφού ο συνδυασμός «ψημένου» προπονητή με «παιγμένους» αθλητές σε τοπ επίπεδο χαρίζουν στον ΠΑΟ ένταση, ταχύτητα, τακτική. Τώρα που βρέθηκε και σέντερ φορ πολυδιάστατος (θετικός με πρόσωπο ή πλάτη στη ρακέτα, καλό μακρινό σουτ, άριστος ριμπάουντερ, ο ιδανικός εκφραστής του inside game) ποιος τον πιάνει τον Πεδουλάκη που σημειωτέον δεν θα έχει τα περσινά θέματα του Τζόρτζεβιτς. Θυμίζουμε ότι ο Σάλε με το που έβλεπε τον Ραντούλιτσα να συμπληρώνει τρία φάουλ άρχιζε να ιδρώνει.

Σήμερα «πίσω» από τον Καρδιτσιώτη υπάρχουν Σίνγκλετον, Γκιστ, παιδιά που θα επιτρέψουν στον Παναθηναϊκό Superfoods να παίξει «αντρίκια», να μπει στο παρκέ με μάτι γυαλισμένο και να «δαγκώσει λαιμούς», στυλ που λατρεύει ο κόουτς. Αν όλα πάνε καλά η ομάδα δεν θα διεκδικεί νίκες, θα τις παίρνει με το έτσι θέλω, στοιχείο που με την πάροδο του χρόνου θα την «ατσαλώσει»!

Αυτό ειναι το μεγαλύτερο ζητούμενο τώρα που ο Διαμαντίδης αποχώρησε και μαζί του έφυγε απ’ τα αποδυτήρια η αύρα του «όλο και κάτι θα γίνει στο τέλος και θα κερδίσουμε». Απ’ το 2012 οι πράσινοι δεν φτιάχνονται με εκατομμύρια αλλά με πολύ ιδρώτα, δουλειά, επαγγελματισμό, ειλικρινείς σχέσεις μεταξύ των μελών (θυμάστε τα πρόσφατα λόγια του 3D για την αθόρυβη μα σημαντική συμβολή των Πάρη Δερμάνη, Σάββα Αρώνη που έκαναν κοτζάμ άντρες να βουρκώσουν), πρότζεκτ που «προστάτευε» η τεράστια προσωπικότητα του Καστοριανού. Με αυτόν μάχιμο ποιος τολμούσε να γκρινιάξει ή ν’ αμφισβητήσει; Φέτος τι γίνεται…