Είδες την ομάδα που μπορεί να προκριθεί στο Final Four και να διεκδικήσει και τον τίτλο. Είδες και αυτή που… παίζει χαριστικά στην Euroleague. Δεν θα σου ζητήσω να διαλέξεις, γιατί θα είναι σαν να κλέβω εκκλησία. Θα σε καλέσω όμως, να θυμηθείς πώς έπαιζε ο Παναθηναϊκός προ διμήνου, όταν βάζω στοίχημα ότι είχες αναφωνήσει και εσύ “ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ”, ως άλλος Κούρκουλος στην αλήστου μνήμης φράση “Όχι άλλο κάρβουνο”.
Πάει που λες, το “τριφύλλι” στη Βασκονία και μπαίνει με το καλύτερο δεκάλεπτο που έχει κάνει φέτος, αμυντικά και επιθετικά (6-24). Κρατάς μια επιφύλαξη, γιατί έχουν δει πολλά τα μάτια σου, αλλά ομολογείς ότι η ομάδα είναι εντυπωσιακή. Έχει μυαλό, έχει λύσεις, παίζει αμυνάρες και εγκλωβίζει τους πάντες και όλα αυτά, χωρίς να κάνει ένα φάουλ. Αρχίζουν οι αλλαγές, χάνεται -κλασικά, εικονογραφημένα- η οργάνωση, με τον Καλάθη στον πάγκο, αλλά έχεις τον Παππά να δίνει λύσεις στο “ένας με έναν”, τον Σίνγκλετον και μετά τον Γκάμπριελ να κατεβάζουν ριμπάουντ και εν πάση περιπτώσει, ο ρυθμός διατηρείται, γιατί υπάρχει άμυνα και μυαλό (του επιπέδου των δύο λαθών).
Βγαίνουν οι Βάσκοι από τα αποδυτήρια, για την τρίτη πράξη πιο επιθετικοί, γιατί αλλιώς μάλλον θα εξευτελίζονταν, αλλά βλέπεις τον Σίνγκλετον να ίπταται για διαδοχικούς πόντους στο επί μέρους 10-4, για το 25-47 στο 24.21”. Ξαναρχίζουν οι αντικαταστάσεις, μπαίνει ο Μπουρούσης, αλλά ο Αλόνσο ήξερε καλύτερα από τον αφήσει να γίνει χρήσιμος για την παρέα του. Όσο όμως, υπέπιπταν σε λάθη οι “πράσινοι” (5 στην γ’ περίοδο), έπαιρναν αέρα και πόντους οι άλλοι και να ‘σου το 37-51. Έμενε η τελευταία επίθεση και την μπάλα την είχε ο Παναθηναϊκός. Έπεσαν όλοι πάνω στον Τζέιμς (λογικά). Σκόραρε ο Γκάμπριελ. Εκεί λες “εντάξει, δεν χάνω”, μολονότι είχες γίνει μάρτυρας της… ύπνωσης στο Κάουνας. Επιστρατεύονται οι Τζέιμς, Καλάθης, Ρίβερς, Γκάμπριελ και Μπουρούσης για αρχή και πριν ζεσταθούν, κάνουν τρία διαδοχικά λάθη. Στήνεται “πάρτι” στην πλάτη του Μπουρούση, οι άλλοι χάνονταν στα μετόπισθεν, τα πόδια ήταν βαριά, το μυαλό θολό και τότε βλέπεις πως σηκώνονται ο Σίνγκλετον, με τον Γκιστ. Λες “επιτέλους”. Μετά λες “τι βλάκας είσαι ρε Γκιστ;”, στο χτύπημα στον Ντιόπ, σε ένα τόσο δύσκολο σημείο.
Παρ’ όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός συνεχίζει και βρίσκει λύσεις, από αυτές που αποδιοργανώνουν τους αντιπάλους (πχ τα σουτ του Τζέιμς), η Μπασκόνια όμως, δεν “νιώθει”. Και όχι μόνο δεν “νιώθει”, αλλά συνεχίζει να χτυπά ανελέητα τις αδυναμίες των “πρασίνων”. Κάνει ο Φελντέιν διαδοχικά λάθη, κάνει και ένα ο Καλάθης και τελικά σώζεσαι από την άμυνα του Σίνγκλετον στον Μπάντιγκερ και το επιθετικό ριμπάουντ (που έγινε καλάθι) του Γκιστ. Αυτά που συμβαίνουν στο τελευταίο δίλεπτο σου προκαλούν γέλιο (γιατί η άλλη επιλογή είναι η απελπισία), κρατάς τη νίκη και συνεχίζεις. Στα πλέι οφ. Τι θα γίνει εκεί;
Όπως πιθανόν να είδες, ο Παναθηναϊκός είναι ικανός για το καλύτερο. Και αν με ρωτάς, δεν είναι τρελό ότι δεν μπορεί να παίζει εξαιρετικά περισσότερο από 20 αγωνιστικά λεπτά, αν σκεφτείς όσα έχουν γίνει φέτος. Άρα στόχος είναι να φτάσει στα πλέι οφ έχοντας αυξήσει αυτό το διάστημα. Και τότε θα είναι επικίνδυνος, για όλους.
