Προφανώς και ο Ομπράντοβιτς δεν παρέταξε τυχαία αρχική πεντάδα, χωρίς τον Ούντο να κάνει παρέα στον Βέσελι . Γνώριζε πως το καλό “σχήμα” του Παναθηναϊκού αφορά τον Σίνγκλετον και τον Γκιστ. Κατά συνέπεια, έπρεπε να βγάλει έναν ψηλό εκτός παιχνιδιού, δημιουργώντας ένα πρόβλημα στα match up. Αποφάσισε πως αυτός θα ήταν ο Αμερικανός, ένας καλός αθλητής, ο μόνος “πράσινος” που ρολάρει και άρα αξιοποιεί την παρουσία του Καλάθη στο παρκέ, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έριξε λοιπόν, πάνω του τον Ντατόμε, “ντύνοντας” τον Ιταλό ως “τεσσάρι”.
Το λάθος του Πασκουάλ ήταν πως έπεσε στην παγίδα και έστειλε έναν από τους ψηλούς του να μαρκάρει έναν σουτέρ. Πράγμα που σήμαινε ότι ο Γκιστ κυνηγούσε τον Ντατόμε στην περιφέρεια και άρα άφηνε απροστάτευτη τη ρακέτα. Αν γύριζε για βοήθεια, θα άφηνε ανενόχλητο τον Ντατόμε, να δοκιμάσει τρίποντα.
Ο Αμερικανός είναι ο θρίαμβος της ενέργειας, ένας τύπος με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα. Όταν αποσύρθηκε, χωρίς να ‘χει προσφέρει, η ψυχολογία του προφανώς και δέχθηκε πλήγμα. Πολλώ δε, όταν δεν τον εμπιστεύτηκε ξανά ο προπονητής του, αλλάζοντας με κάποιον τρόπο τα δεδομένα υπέρ των “πρασίνων”.
Ενόσω ο Γκιστ είχε τα θέματα του με τον Ντατόμε, η Φενέρ αποφάσισε ότι θα συμπεριφερθεί στον Καλάθη (έναν όχι και τόσο καλό σουτέρ) όπως όλες η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων που αντιμετώπισε φέτος τον Παναθηναϊκό. Του έδωσε το σουτ, όχι όμως την ευκαιρία να δημιουργήσει. Και έτσι “αχρηστεύτηκε” και ο Γκιστ, ο οποίος πέραν του pick n roll, μπορεί να σκοράρει και έπειτα από επιθετικό ριμπάουντ. Αυτό που δεν κάνει είναι να ποστάρει.
Ο Μπουρούσης αποτέλεσε τη λύση στο πρόβλημα, αλλά στο 36-12 έως το ημίχρονο δεν υπήρχε δημιουργία. Υπήρχαν 6/11 τρίποντα. Γεγονός που σήμαινε πως για μία ακόμη φορά οι “πράσινοι” θα ζούσαν ή θα πέθαιναν με αυτά.
Βλέπεις, στο δεύτερο ημίχρονο ο Πασκουάλ στράφηκε πάλι στη δεύτερη ομάδα, αυτή που του είχε δώσει τις λύσεις στο πρώτο μισό. Μόνο που αυτή τη φορά τα σουτ δεν μπήκαν. Και όσο δεν έμπαιναν, αυξανόταν η νευρικότητα των παικτών που έκαναν ακατάλληλες επιλογές -θέλοντας να γίνουν ήρωες. Δεν έγιναν. Κάπως έτσι, το “έχασαν”. Όλοι. Παίκτες και προπονητής. Με εξαιρετική άμυνα (που ήταν δυνατή, είχε και αλλαγές) οι γείτονες εκνεύρισαν ακόμα περισσότερο τους γηπεδούχους, οι οποίοι αν είχαν καθαρό μυαλό ενδεχομένως να αναζητούσαν πιο ορθόδοξες λύσεις. Θα μου πεις πόσο εύκολο ήταν, δεδομένης της δυνατής περιφερειακής άμυνας των Τούρκων και τους Βέσελι και Ούντο να “γεμίζουν” τη ρακέτα. Θα σου πω ότι με καλή κυκλοφορία ή τη στοιχειώδη δημιουργία, πολλά μπορούν να συμβούν.
Σίγουρα δεν θα πήγαινε το “τριφύλλι” σε αργές επιθέσεις που συνήθως ολοκληρώνονταν με κάποιο -τρελό- τρίποντο. Ίσως το “ένας εναντίον ενός” να έδινε κάτι. Αν όχι καλάθι, τουλάχιστον βολές. Αλλά σου είπα: δεν υπήρχε καθαρό μυαλό. Δεν υπήρχε και transition -γιατί αυτό συμβαίνει συνήθως, μετά τα κακά, “τραβηγμένα” σουτ- και βρήκαν χώρο και χρόνο οι σουτέρ της Φενέρμπαχτσε να κάνουν δουλειά.
Εκεί λοιπόν, ίσως να χρειαζόταν ο Καλάθης για να δημιουργήσει (για τους συμπαίκτες του και… προβλήματα στη Φενέρμπαχτσε). Ή να ακουμπήσουν την μπάλα στον Μπουρούση. Να δουλέψουν όλοι για εκείνον. Ούτε αυτό έγινε. Μπορεί να γίνει στο δεύτερο παιχνίδι, οπότε οι 8 παίκτες που χρησιμοποίησε -κατά κύριο λόγο- ο Ομπράντοβιτς θα έχουν ένα θέμα ενέργειας. Όλα όσα διάβασες μέχρι εδώ είχαν ως στόχο να σου εξηγήσουν πως ναι μεν, υπήρχαν συγκεκριμένοι λόγοι που η Φενέρ έκανε το “break”, αλλά όλοι μπορούν να τακτοποιηθούν. Αν υπάρχει καθαρό μυαλό.
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
