Όπως το ’99;

Την Κυριακή ολοκληρώθηκε η πιο ψυχοφθόρα σεζόν, που θυμάμαι προσωπικά, στο τμήμα μπάσκετ της ομάδας μας.

Βασικά η πιο παλαβή χρονιά, που εξαιτίας ακριβώς της ανισοροπίας της, με (μας) έκανε να μοιάζω με συναιθηματικό εκκρεμές.

Από το περυσινό πατατράκ, της απώλειας του τίτλου εντός έδρας, μα κυρίως της αποχώρησης από την ενεργό δράση του Μήτσου, στο πείσμα για μια καλύτερη φετινή ομάδα, η αρχή της φετινής πορείας ήταν γεμάτη υποσχέσεις.

Το μαγικό Παναθηναϊκό διήμερο του αποχαιρετισμού στον Αρχηγό, οι νέες προσθήκες, αλλά κυριώς, η θέληση για νέο μπάσκετ, μας είχαν γεμίσει αισιοδοξία.

Η οποία έγινε θρύψαλα, μαζί με την τζαμαρία που κατέβασε ο Τζέιμς, και σκόνη στην 25αρα που μαζέψαμε στο εξοχικό.

Η έλευση Πασκουάλ είναι εκείνο το γεγονός που πιθανότατα θα ορίσει διαφορετικά την επόμενη περίοδο. Εντελώς τυχαία και όχι αποτέλεσμα σχεδιασμού (ο Καταλανός ήταν ελεύθερος και το καλοκαίρι..), αυτή η συμφωνία είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη, αλλά και προοπτική της διοίκησης  Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Ο παραλογισμός δεν σταμάτησε βέβαια. Δεν σταματάει ποτέ. Ο νέος προπονητής έπρεπε να απαξιωθεί από την κάστα των ”δημοσιογράφων”, που δεν εγκρίνει τίποτα μη ελληνικό, και έτσι η απαξίωση για τον κόουτς, ξεκίνησε από τον πρώτο μήνα.!! Αλλά η δουλειά φαινόταν σιγά σιγά. Και φτάσαμε στην κατάκτηση του πλεονεκτήματος έδρας, αποτέλεσμα και συγκυριών, αλλά κυρίως καλού μπασκετ στο τελευταίο κομμάτι της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας.

Και εκεί άνθισε ο σουρεαλισμός.

Λες και δεν ξέραμε ποιον είχαμε απέναντι. Λες και πάμε final-4 κάθε χρόνο, λες και γίναμε Warriors, χάσαμε την ισορροπία μας και ο Ζοτς όρμησε σαν λύκος. Και καλά έκανε.

Η Φενέρ δεν παιζόταν, αλλά έπρεπε να κάνει πλάκα σε όλη την Ευρώπη για να το πάρουμε χαμπάρι και εμείς.  Η ιστορία με το πούλμαν είναι cult πλέον, αλλά και ενδεικτική του πως μπορείς να κάνεις  λίμπα μια ομάδα σε 5 λεπτά.

Αλλά τη γλιτώσαμε και πανηγυρίσαμε το πιο μάγκικο πρωτάθλημα όλων των εποχών.

Γιατί έχουμε προπονητή που μάλλον μπορεί να μπει στα παπούτσια του Μέγιστου, και μακάρι να μείνει μαζί μας για 10 χρόνια. Είναι ο δρόμος για να κατακτήσουμε το 7ο αστέρι. Οι πλάκες που σκάρωσε στον Σφαιρόπουλο είναι μυθικές, οι άμυνες ICE και triple-switch οδηγούν τον αντίπαλο σε απόγνωση.

Προσωπικά δεν έχω δει άλλον κόουτς να προοδεύει τόσο πολύ σε μια σειρά, από παιχνίδι σε παιχνίδι, να το παλεύει, να εμφανίζει νεωτερισμούς (Γκάμπριελ στο 3, άμυνες προσαρμογής), να παίρνει ρίσκα και να δικαιώνεται. Είναι αυτός που μπορεί να μας ξαναδώσει την ιστορική μας αίγλη, αρκεί να περιβληθεί με εμπιστοσύνη από τον οργανισμό.

Έχουμε μια ιστορική ευκαιρία, που έχει και τον χαρακτήρα ιστορικής ευθύνης.

Το ’99, μετά τα εγκαίνια του εξοχικού, σταμάτησαν τα πειράματα με δεκάδες κοινοτικούς, οι παρεμβάσεις στα της ομάδας, τα άσκοπα πεταμένα λεφτά, τα πολλά νεύρα, και μπήκαμε, με την παρακαταθήκη μιας επιτυχημένης αλλα θεότρελης χρονιάς, στην εποχή Ζοτς.

Δεν είμαι σίγουρος οτί θα γίνει το ίδιο. Αλλά οι προυποθέσεις είναι αντίστοιχες.

Θα περάσουμε το πρώτο μας ήρεμο καλοκαίρι εδώ και καιρό, έχουμε καλό κορμό που πρέπει να παραμείνει ενιαίος και να ενισχυθεί, και έχουμε κορυφαίο δάσκαλο στον πάγκο.

Ελπίζω το ”όπως το ’99” να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής.

Με μεγαλύτερη ωριμότητα, σεβασμό και εμπιστοσύνη από όλους.

Και ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ.

Αυτό είναι το στοίχημα της νέας εποχής.