Αν δεν κερδίσεις, δεν θα ηρεμήσεις…

Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για το ματς με τον Αρη που έτσι ξαφνικά έγινε… χωρίς επιστροφή για τον Παναθηναϊκό.

Οκ, φυσικά και δεν μπορεί να είναι τελικός το ματς που έρχεται κόντρα στον Αρη. Ο κανονικός τελικός μαζί τους ήταν άλλωστε πριν από εννιά χρόνια όταν και πανηγυρίσαμε το τελευταίο νταμπλ της ιστορίας μας, με άλλο βέβαια ρόστερ και κυρίως με άλλη διοίκηση. Κάπως έτσι όμως θα πρέπει να το δουν οι πράσινοι αν θέλουν να κάνουν το restart και να σώσουν ότι σώζεται. Δεν γίνεται αλλιώς.

Γιατί μπορεί να μην είναι και το πιο… ποδοσφαιρικό το να βγάζεις συμπεράσματα από την 2η αγωνιστική, από την άλλη όμως ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει με το καλημέρα να κάψει μια σεζόν στην οποία ο ίδιος δημιούργησε απαιτήσεις και προσδοκίες. Όχι… τίτλων, αλλά τουλάχιστον για την εμφάνιση μιας υγιούς και δουλεμένης ομάδας, που θα δίνει το 100% από αυτό που μπορεί. Και δεν ήταν/είναι αυθαίρετο το συμπέρασμα αυτό, οι ίδιοι οι πράσινοι το προκάλεσαν με την εξαιρετική εικόνα τους στα φιλικά αλλά και τη δεδομένη ενίσχυσή τους σε θέσεις που πόναγαν.

Υπήρξε λοιπόν τόσο ανώμαλη η προσγείωση που κινδυνεύεις να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Για τίποτα και για κανέναν δεν θα υπάρχει δικαιολογία και υπομονή και όλους θα τους πάρει η μπάλα ασχέτως αν άπαντες γνωρίζουν τον πραγματικό υπαίτιο του κακού. Δεν χρειάζεται να γραφτεί εδώ μέσα το συμπέρασμα αυτό, το βλέπετε και το ζείτε και μόνοι σας. «Να φύγουν όλοι» κλπ. Υπερβολικό μεν, κατανοητό δε με βάση την έλλειψη υπομονής απ’ όλα όσα έχει τραβήξει αυτός ο κόσμος.

Όπως σωστά έγραψε και ο Δεσύλλας πράγματι είναι το πρώτο μεγάλο «πρέπει» της σεζόν αυτό της Κυριακής. Αν είχες ήδη έξι ή έστω τέσσερις βαθμούς αλλά με υποφερτή εικόνα το πράγμα θα ήταν αλλιώς. Τώρα είσαι με την  πλάτη στον τοίχο και χωρίς καμιά δικαιολογία. Και δεν είναι μόνο ο Αρης αλλά και το τι ακολουθεί. Να έχεις δηλαδή την ίδια παρουσία που είχες τις δύο πρώτες αγωνιστικές και να σου έρθει την άλλη εβδομάδα ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ; Αστο καλύτερα…

Πάντως για πολλούς και διάφορους λόγους πιστεύω ότι στη Θεσσαλονίκη θα δούμε ΑΛΛΟΝ Παναθηναϊκό. Και μακάρι να μην πέσω έξω γιατί δεν νομίζω ότι μας παίρνει κιόλας. Από τη μία και οι ίδιοι οι παίκτες πρέπει να έχουν αντιληφθεί πόσο αδίκησαν τη δουλειά που έκαναν όλο το καλοκαίρι και αφετέρου αυτό που είδαμε τις δύο πρώτες αγωνιστικές ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι ο φετινός Παναθηναϊκός. Δεν γίνεται διάολε η φετινή ομάδα να μην είναι καλύτερη από την περσινή, δεν γίνεται να πέσουν οι πάντες τόσο έξω, να ξεγελαστήκαμε τόσο πολύ.

Το αν έχει κενά η ομάδα κι αν έχουν γίνει λάθη στον σχεδιασμό είναι άλλη ιστορία. Δεν έκανες από αυτό γκέλες. Γκέλες έκανες γιατί δεν κατέβηκες καν στο γήπεδο, γιατί δεν ήσουν πουθενά. Δεν εμφάνισες απλώς μια μέτρια ομάδα που χρήζει βελτίωσης αλλά το απόλυτο μηδέν, το απόλυτο τίποτα. Και αυτό και πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Αρχής γενομένης από την Κυριακή. Διότι μετά, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, το πράγμα δεν θα μαζεύεται με τίποτα. Πάμε για «τελικό» λοιπόν. Εστω και εντός εισαγωγικών. Για εκτός ΜΟΝΟ με αλλαγή διοίκησης, αλλά δεν είναι ώρα να την κάνουμε αυτή την κουβέντα, δεν υπάρχει και διάθεση.