Σωτήρης Νίνης: «Μου άρεσε απλά να παίζω μπάλα στο προαύλιο του σχολείου μου»
Ο Σωτήρης Νίνης μίλησε για άγνωστες πτυχές της ποδοσφαιρικής του καριέρας.
Η οικογένεια του, το ξεκίνημα στον Παναθηναϊκό, ο Μουνιόθ, ο Τεν Κάτε και πολλά άλλα στο πρώτο μέρος της συνέντευξης του Σωτήρη Νίνη στο Athletestories.gr.
Γεννήθηκα στις 3 Απριλίου 1990 στη Χειμάρρα. Το μικρότερο παιδί μιας πεντεμελούς οικογένειας.
Έχω έναν αδελφό επτά χρόνια μεγαλύτερο και μια αδελφή πέντε χρόνια πιο μεγάλη από εμένα.
Είμαι μόλις ενός έτους όταν φεύγουμε από ‘κει για πάντα.
Οι γονείς μου αναζητούν μια καλύτερη τύχη, ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.
Πάμε στη Ζάκυνθο, όπου είχαμε συγγενείς. Μένουμε εκεί περίπου πέντε χρόνια.
Έχω μνήμες και στιγμές αποτυπωμένες στο μυαλό μου. Οι πρώτες ωραίες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας.
Ήμουν πολύ ζωηρό παιδί και χτυπούσα συνέχεια. Θυμάμαι κάθε «ατύχημα» πολύ χαρακτηριστικά, όπως και την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο.
Μεγαλώνω λίγο στον «αυτόματο» με μεγαλύτερα αδέλφια και δύο γονείς να δουλεύουν.
Είμαι περίπου έξι ετών όταν ο πατέρας μου φεύγει για Αθήνα. Η πρωτεύουσα, αλλά και όλη η χώραείναι σε ανάπτυξη και υπάρχουν δουλειές για όλους.
Πράγματι, βρίσκει γρήγορα και λίγο μετά μάς παίρνει κι εμάς μαζί του. Μένουμε πρώτα στο κέντρο, στην Κυψέλη. Εκεί πήγα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.
Όμορφα παιδικά χρόνια, ανέμελα. Θυμάμαι να παίζουμε όλη μέρα. Έφευγα το πρωί και γυρνούσα το βράδυ, δεν με κρατούσε τίποτα στο σπίτι. Δεν είχαμε κινητά, παιχνιδομηχανές, τίποτα. Μόνο μια τηλεόραση.
Η μόνη χαρά ήταν να παίζω έξω: μπάλα, κυνηγητό, οτιδήποτε. Να κάνω βόλτες.
Σε γενικές γραμμές, δεν αντιμετώπισα ρατσιστική συμπεριφορά. Μεμονωμένα περιστατικά υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν σε αυτές τις ηλικίες, αλλά συνολικά δεν είχα πρόβλημα.
Δείτε τη συνέχεια εδώ
