O ανταγωνισμός μπορεί να αποδειχθεί ευεργετικός για Μπερνάρ-Χουάνκαρ

Ως είθισται στις προετοιμασίες τα πρώτα φιλικά ματς δεν ενδείκνυνται για συμπεράσματα. Ανέκεθαν επιλέγονταν από τους προπονητές αντίπαλοι χαμηλότερης δυναμικότητας μια και οι παίκτες προέρχονται από μεγάλο διάστημα αποχής και χρειάζονται χρόνο για να βρουν ρυθμό. Και επιπλέον υπάρχουν διπλές προπονήσεις καθημερινά με συνέπεια, ειδικά τις πρώτες δυο εβδομάδες να είναι τα πόδια των παικτών αρκετά βαριά.

Ενας λόγος παραπάνω από τη στιγμή που η Ρογκάτσκα, ομάδα που ανέβηκε φέτος στην πρώτη κατηγορία της Σλοβενίας, έπαιξε αντιποδόσφαιρο σε ένα ματς προετοιμασίας για να… κρατήσει το σκορ σε χαμηλά επίπεδα, με πεντάδα στην άμυνα, μεγάλες μπαλιές στα όρια της γιόμας, μπόλικο ξύλο και πάντοτε επτά-οκτώ παίκτες πίσω από τη μεσαία γραμμή για να διατηρήσει την οργάνωση της και να μην δεχθεί καταστάσεις τρανζίσιον. Δεν πίεσε σχεδόν ποτέ ψηλά και δεν έβαλε καθόλου δύσκολα στο τριφύλλι. Το παράκαναν στο κατενάτσιο οι Σλοβένοι και υπό αυτήν την έννοια δεν βοήθησαν τον Γιοβάνοβιτς να δει καταστάσεις που σε ένα βαθμό θα προσδοκούσε προκειμένου να βγάλει έστω κάποια συμπεράσματα σε τακτικό επίπεδο. Οι προπονήσεις στην Αυστρία είναι σαφώς πιο ανταγωνιστικές.

Ως εκ τούτου μόνο σε ατομικό επίπεδο μπορεί να υπάρχει ένα ενδιαφέρον και πάλι δίχως πολλά-πολλά. Η όρεξη που δείχνει, για παράδειγμα, ο Μπερνάρ και η μεγαλύτερη σοβαρότητα του Χουάνκαρ σε σχέση με πέρυσι είναι ένα δεδομένο που παρατηρούμε από την πρώτη μέρα της παρουσίας μας επί αυστριακού εδάφους. Ο Βραζιλιάνος είναι αποδεδειγμένο από το βιογραφικό του ότι έχει ποιότητα κι ο Ισπανός έδειξε τη σεζόν της κατάκτησης του Κυπέλλου ότι μπορεί να αποτελέσει τον καλύτερο αριστερό μπακ του πρωταθλήματος. Αρκεί, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, να μην υπάρχει εφησυχασμός και το μυαλό να μένει στο κεφάλι. Η απόκτηση των δύο συνονόματων Σέρβων διεθνών, Τζούρισιτς και Μλαντένοβιτς, μόνο καλό (θα) τους κάνει. Ο Μπερνάρ ξέρει ότι άπαντες στην ομάδα περίμεναν πολλά περισσότερα απ’ αυτόν πέρυσι. Όχι μόνο για τις υψηλές απολαβές του αλλά και για τα παράσημα στο πέτο του από την αξιόλογη καριέρα του και τις συμμετοχές στην Εθνική Βραζιλίας. Όπως ξέρει πολύ καλά, επίσης, ότι ο Τζούρισιτς δεν είναι κανένας παίκτης της σειράς, προέρχεται από γεμάτες σεζόν στο Καμπιονάτο, έχει κίνητρο και φιλοδοξίες, επιλέχθηκε από τον Γιοβάνοβιτς και παίζει στην ίδια θέση. Τα… γάλατα έχουν σφίξει.

Η πίεση μπορεί να αποδειχθεί ευεργετική για τον ίδιο και κατ’ επέκταση την ομάδα. Το ίδιο ισχύει και με το δίδυμο Μλαντένοβιτς-Χουάνκαρ, διότι τα δεδομένα είναι παρεμφερή. Είναι πολύ καλό για τον Παναθηναϊκό να υπάρχει ανταγωνισμός και δίδυμα που δεν έχουν μεγάλες διαφορές ανά θέση. Αυτό που δεν είναι καλό και προκαλεί φυσιολογικά ανησυχία σε όλους, είναι η καθυστερημένη άφιξη τουλάχιστον ενός εκ των δύο στόπερ. Ελπιδοφόρος ο νεαρός Φίκαϊ, έχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία το παλικαράκι και το μέλλον του ανήκει, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αναγκαιότητα ενίσχυσης και την κάλυψη των κενών της αποχώρησης των Σάρλια και Πούγγουρα με πιο ανταγωνιστικούς παίκτες-αντικαταστάτες.

Κάθε μέρα που περνάει αυξάνει το ρίσκο. Και με τα προκριματικά να πλησιάζουν δεν είναι για να παίζεις με τη φωτιά.