Η προσπάθεια να σηκώσεις κεφάλι, όταν έχεις γίνει ένα με τα πατώματα, νιώθεις κενός και σε έχει κυριεύσει η απογοήτευση, (σ.σ. συμπτώματα του Παναθηναϊκού, μετά τον αποκλεισμό του από το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας), δεν είναι και το πλέον εύκολο πράγμα. Ακόμη θυμάμαι την έκφραση του Δημήτρη Διαμαντίδη στο τρίτο και τελευταίο ματς με την Λαμποράλ Κούτσα στο Ο.Α.Κ.Α.
Η απογοήτευση αλλά κυρίως η στεναχώρια ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του μεγάλου αρχηγού ο οποίος όμως έσπευσε να τονίσει ότι η ομάδα όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο πολύ και αν έχει αδειάσει μετά την απώλεια του μεγάλου στόχου της, οφείλει να βρει κίνητρο να συνεχίσει. Και αν κρίνουμε από την πρώτη της αντίδραση στην πρεμιέρα των πλέι οφ του πρωταθλήματος, η ανασύνταξη της βρίσκεται σε καλό δρόμο. Και δεν αναφέρομαι στην άνετη επικράτηση επί του Κολοσσού, η οποία εύκολα ή δύσκολα θα ερχόταν.
Αλλά στη διάθεση και την ενέργεια που έβγαλαν οι παίκτες, σημάδι ότι είναι αποφασισμένοι να αφήσουν πίσω τους τον αποκλεισμό από την Ευρωλίγκα και να τα δώσουν όλα για τον επόμενο στόχο τους που δεν είναι άλλος από το πρωτάθλημα. Και έρχομαι τώρα στη νέα τάξη πραγμάτων στον Παναθηναϊκό και στο κεφάλαιο Αργύρης Πεδουλάκης. Στην περίπτωση του Αρτζι δεν ταιριάζει μόνο το «ο νέος είναι ωραίος», αλλά και το «ο παλιός είναι αλλιώς».
Ο Αργύρης Πεδουλάκης λοιπόν, ο οποίος στην πιο δύσκολη περίοδο για τον Παναθηναϊκό στη μετά Ομπράντοβιτς εποχή, έκατσε στον πάγκο οδηγώντας τον σε ένα νταμπλ, και ένα κύπελλο… πλήρωσε το μη ελκυστικό μπάσκετ που έπαιζε η ομάδα και την ήττα από τη Λαμποράλ με αποτέλεσμα να παραδώσει την… σκυτάλη στον Φραγκίσκο Αλβέρτη που ανέλαβε χρέη υπηρεσιακού προπονητή. Τώρα, περίπου δύο χρόνια μετά ο ίδιος άνθρωπος επιστρατεύτηκε ξανά για να βοηθήσει τη δύσκολη κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στο «πράσινο» στρατόπεδο μετά τον αποκλεισμό από τη Λαμποράλ. Οξύμωρο ε;
Η αλήθεια είναι ότι όταν άκουσα ότι συζητιόταν έντονα η επιστροφή του Πεδουλάκη στον Παναθηναϊκό δεν ήμουν βέβαιη ότι ο ίδιος θα δεχόταν. Κι όμως ο Έλληνας τεχνικός, αποδείχθηκε κύριος με Κ κεφαλαίο και το σημαντικότερο πιστός στρατιώτης του Παναθηναϊκού. Άλλος στη θέση του ενδεχομένως να μη δεχόταν να ρισκάρει να αναλάβει μια ομάδα που για το στήσιμό της δεν φέρει ευθύνη, όμως είναι υποχρεωμένος να δουλέψει με το δυναμικό που έχει στα χέρια του αποτελεσματικά και ταυτόχρονα να την οδηγήσει και στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Πφφφφ μεγάλο το βάρος. Όχι όμως για τον Αργύρη Πεδουλάκη ο οποίος ενδεχομένως να έβαλε το συναίσθημα πάνω από τη λογική.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει να επαναλάβει το θρίαμβο της πρώτης του θητείας, όπου με μειονέκτημα έδρας «σκούπισε» τον Ολυμπιακό στο Σ.Ε.Φ. Για να είμαι ειλικρινής διόλου με απασχολεί κιόλας. Αυτό που για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να μπουν επιτέλους σωστές βάσεις στον Παναθηναϊκό, να εμπιστευτεί έναν προπονητή και να τον αφήσει να δουλέψει με την ομάδα χωρίς πίεση και αν δεν έρθει και τίτλος μια σεζόν, δεν χάλασε κι ο κόσμος. Ξέρω πολλοί θα διαφωνήσετε, διότι πράγματι έχετε καλομάθει, όμως μεγαλύτερη αξία έχει να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός σταθερότητα και ταυτότητα και όχι κάθε Πάσχα να εκπέμπει SOS και να ψάχνει «Τσακ Νόρις» να σώσουν την κατάσταση.
ΥΓ: Η επιστροφή Παππά, οι πιο ξεκάθαροι ρόλοι στην ομάδα, η διάθεση και το κλίμα που έχει αλλάξει προς το καλύτερο στα αποδυτήρια, είναι οι πρώτες… πινελιές του Αργύρη Πεδουλάκη.
