Απόστολος… Παύλος!

Είναι κάποιες βραδιές που δεν ξεχνιούνται. Κάποιες στιγμές που χαράζονται στο μυαλό ή ακόμα πιο έντονα, χαράζονται στην καρδιά. Σε ζωντανή σύνδεση με το εξωτερικό, σε ζωντανή σύνδεση με το εσωτερικό ή ακόμα πιο έντονα, σε ζωντανή σύνδεση με το παρελθόν σου και το μέλλον σου. Θα συμβούν σε ένα σπίτι, σε μια αυλή, σε μια ταράτσα, σε έναν ανώνυμο δρόμο ή ακόμα καλύτερα, σε ένα γήπεδο. Ανώνυμο όπως κάποτε ήταν το ΟΑΚΑ. Επώνυμο, όπως έγινε εκείνο το βράδυ το «Παύλος Γιαννακόπουλος». Οι βραδιές και οι στιγμές μπορεί να παρέλθουν, μπορεί να ξεπεραστούν ή ακόμα χειρότερα, μπορεί να σβηστούν. Τα μάτια δεν μπορούν να κοροϊδέψουν, δεν μπορούν να υποκριθούν ή ακόμα σημαντικότερο, δεν μπορούν να ξεχάσουν.