Αλφάβητο σε «3D» φόντο…

Πολλές φορές έχει χρησιμοποιηθεί στον αθλητισμό το κλισέ, ουδείς αναντικατάστατος, ωστόσο, στην περίπτωση του αρχηγού Δημήτρη Διαμαντίδη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Δυστυχώς, τον χρόνο δεν μπορεί να τον κερδίσει κανείς, ούτε (δυστυχώς) ο (πάλαι ποτέ) βιονικός «3D», ο οποίος είχε κατορθώσει να αγωνίζεται ανελλιπώς στη βασική πεντάδα του Παναθηναϊκού.

Βέβαια ο «Μήτσος» δεν ήταν ένας συνηθισμένος παίκτης, αλλά ένα από τα μεγαλύτερα γκαρντ της σύγχρονης ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ, γεννημένος με τη στόφα του νικητή. Παράλληλα όμως, ο ίδιος συνήθιζε να είναι μετρημένος και «δωρικός» εκτός παρκέ, δείγμα της μετριοφροσύνης που τον διακατείχε.

Παρά το γεγονός πως το όνομά του ξεπέρασε γρήγορα σε φήμη τα στενά όρια της Ελλάδας, ο ίδιος δεν κούνησε ούτε βλέφαρο, παραμένοντας προσηλωμένος στα καθήκοντά του ως παίκτης του Παναθηναϊκού. Βλέπετε και ο ίδιος ο σύλλογος του είχε δείξει την αμέριστη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του από την αρχή της συνεργασίας τους. Καθοδηγούμενος από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, το προπονητικό alter-ego του, έφτασε σε επίπεδα που ούτε ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί στην αρχή της καριέρας του.

Όσοι τον έζησαν σε καθημερινή βάση, μιλούν για έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχανε σχεδόν ποτέ την παροιμιώδη ηρεμία του, διαθέτοντας μυαλό ωριμότερο της ηλικίας του. Ο βασικός του στόχος ήταν να βελτιώνεται καθημερινά ως παίκτης και ως άνθρωπος. Άξια αναφοράς φυσικά ήταν και η ικανότητά του να ανατρέπει ανά πάσα στιγμή τα δεδομένα ενός αγώνα, χαρίζοντας αρκετές κούπες στον Παναθηναϊκό, χάρη σε δικά του κρίσιμα καλάθια ή κοψίματα.

Αυτός ο λιγομίλητος άνθρωπος, κατάφερε να πει τόσα πολλά στο παρκέ, χωρίς ωστόσο να λησμονεί τον τόπο καταγωγής του ή τους ανθρώπους που τον στήριξαν στα πρώτα του βήματα.

Οι συμπαίκτες του στις ομάδες που αγωνίστηκε αλλά και στην Εθνική ομάδα, παραδέχονται συχνά πως ο Διαμαντίδης με τις πάσες του τους είχε κάνει «μάγκες», με πρώτο και καλύτερο τον Μπατίστ, πολλά από τα καρφώματα του οποίου φέρουν την υπογραφή του Καστοριανού γκαρντ. Παράλληλα, ο ίδιος δεν παρέλειπε να βρίσκεται πλάι στους νεαρούς παίκτες της ομάδας, δίνοντας τους συμβουλές για το μπάσκετ και τη ζωή.

Η σχέση του με τους «πράσινους» ήταν καρμική! Όσο αγωνιζόταν με το «τριφύλλι» στο στήθος, αρκετοί σύλλογοι προσπάθησαν να τον προσεγγίσουν, ενώ έντονο ήταν και το ενδιαφέρον του ΝΒΑ για το πρόσωπό του. Εκείνος όμως ήταν ξεκάθαρος. «Να φύγω και να πάω που; Εδώ είναι η οικογένειά μου, το σπίτι μου».

Να έφευγε και να πήγαινε που; Ο Διαμαντίδης είχε βρει στον Παναθηναϊκό όλα όσα ζητούσε, ενώ παράλληλα είχε αγαστές σχέσεις με όλους τους «παροικούντες» στο ΟΑΚΑ, από τον πρόεδρο μέχρι και το ιατρικό team, δεν είχε κανένα παράπονο από εκείνον. Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν το γεγονός πως το καλοκαίρι του 2012 όταν η εποχή Ομπράντοβιτς έλαβε και επίσημα τέλος, δεν κουνήθηκε ρούπι από τη θέση του. Γενικά, η σταθερότητα στις επιλογές και τις συνήθειές του λαμβάνουν εξέχουσα θέση στο «παζλ» της προσωπικότητάς του. Χωρίς πολλά λόγια, ζήτησε απευθείας τη συνδρομή του Τσαρτσαρή ώστε η ομάδα να μεταβεί όσο το δυνατόν ευκολότερα στη νέα εποχή.

Τις φορές που χρειάστηκε να επέμβει η… γραφειοκρατία μεταξύ του παίκτη και της διοίκησης, ο Διαμαντίδης είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στους προέδρους και τον μάνατζέρ του, αποφεύγοντας να αφήσει έστω για ένα λεπτό την «σπυριάρα» από τα χέρια του και να περάσει χρόνο στο «τραπέζι» των διαπραγματεύσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως όσες φορές χρειάστηκε οι δύο πλευρές να συζητήσουν για την ανανέωση του συμβολαίου του, η διαδικασία ολοκληρωνόταν σε χρόνο d-t, με τις δύο πλευρές να τα «βρίσκουν» αμέσως.

Η υπευθυνότητά του εντός και εκτός παρκέ ήταν αδιαπραγμάτευτη ενώ με την πάροδο των χρόνων αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη υπόληψη στο διεθνές μπασκετικό στερέωμα. Δεν είναι τυχαίο πως έχουν παραδεχθεί την αξία του μέχρι και οι φανατικοί οπαδοί των παραδοσιακών αντιπάλων του Παναθηναϊκού σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Εν’ τέλει, όλοι όσοι παρακολουθήσαμε τον Δημήτρη στα «πράσινα» νιώσαμε ευλογημένοι, διότι μας χάρισε απλόχερα αμέτρητες στιγμές μπασκετικής «μαγείας». Όσο κι αν ψάξει κάποιος για να βρει το διάδοχο του, μάλλον θα απογοητευτεί, καθώς ο Διαμαντίδης είναι ένας και κατά πάσα πιθανότητα, δε θα βγει άλλος κανένας που να του μοιάζει. Εξάλλου, οι ωραιότερες στιγμές του «εξάστερου» φέρουν τη δική του υπογραφή.

Σ’ ευχαριστούμε για όλα Δημήτρη…