Εσύ πώς θα αντιδρούσες αν ήσουν ο Καλάθης;
Η Νίκη Μπάκουλη γράφει για το ξέσπασμα του Νικ Καλάθη στην Πόλη, ενός παίκτη ο οποίος παίρνει την ευθύνη στην ήττα και στη νίκη απονέμει τα εύσημα στους συμπαίκτες του.
Ο Νικ Καλάθης (των ρεκόρ καριέρας στην Ευρωλίγκα, σε πόντους και index) έχει σηκωθεί για το τρίποντο που εν πολλοίς, διαμόρφωσε αποτέλεσμα και γυρίζοντας φαίνεται να λέει “f you all”.
Μπαίνουν οι παίκτες στα αποδυτήρια, μετά τη νίκη και το πρώτο πράγμα που τους λέει ο Τσάβι Πασκουάλ (που προφανώς και έπαιξε το ρόλο του στο 81-82 επί της Έφες) είναι για τις ζωές που χάθηκαν στην Αθήνα, εξαιτίας των ακραίων καιρικών φαινομένων. Ακολουθούν ποσταρίσματα συμπαράστασης αρκετών στα social networks, μαζί και αφιέρωση της νίκης στις οικογένειες των θυμάτων και σε όσους δοκιμάζονται.
Δεν θέλω να γίνω κακιά, αλλά αν είχα ακούσει τα μισά από όσα έσουραν πολλοί στον Έλληνα διεθνή γκαρντ, πριν ενάμιση μήνα και έκανα ό,τι έκανε την Πέμπτη (έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της Ευρωλίγκας με +29π., +9 ριμπ. και +10 ασίστ, όπως ενημέρωσε ο @YPsar στο Τwitter), θα έλεγα πολλά περισσότερα, πιο καθαρά και κατανοητά, μπροστά στην κάμερα.
Μιλάμε για τον παίκτη που όταν χάνει η ομάδα του παίρνει την ευθύνη και όταν κερδίζει, δίνει συγχαρητήρια σε όλους τους συμπαίκτες του -θεωρώντας τους ισόποσα υπεύθυνους για το θετικό αποτέλεσμα. Συνέχισε εσύ, να τον αμφισβητείς και να ψάχνεις για ηγέτη που λείπει, από όταν εγκατέλειψε τα παρκέ ο Διαμαντίδης.
Συνέχισε να ψάχνεις και προπονητή που να μπορεί να διαχειριστεί τα μισά από όσα καλείται να τακτοποιήσει ο Πασκουάλ -και δη από την αρχή της τρέχουσας σεζόν- και την ίδια ώρα, να ‘χει τη διαύγεια -το μυαλό, την ενσυναίσθηση- να θυμίσει στους παίκτες του πως υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα, από έναν αγώνα μπάσκετ.
Δεν θα σταθώ σε στατιστικά στοιχεία, διότι προφανώς και τα έχεις διαβάσει όλα, έως τώρα. Θα σταθώ όμως, στο γεγονός ότι εσχάτως κάθε βράδυ υπάρχει κάποιος διαφορετικός παίκτης που κάνει το βήμα μπροστά. Που ξεχωρίζει.
Και αυτό δεν είναι ακριβώς, το σύνηθες -τσέκαρε τι γίνεται οπουδήποτε αλλού. Βέβαια, η κοινή συνισταμένη είναι ο Καλάθης, διότι από τα χέρια του περνά η μπάλα, εκείνος οργανώνει, δημιουργεί και εσχάτως έχει τη ψυχολογία να εκτελεί καλά σουτ. Για όσους επιμένουν πως δεν το κάνει σε κάθε ματς, να πω ότι αν είχε και αυτό το στοιχείο θα ήταν στο ΝΒΑ. Όχι στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια, δεν θα ερχόταν ποτέ στην Ευρώπη.
Σήμερα θα κλείσω με το post ενός συνεργάτη που το λες και ευφυές. Είναι από το ημίχρονο του αγώνα με την Έφες, αλλά… θα το πιάσεις το νόημα: «Καλάθης (στο ημίχρονο): 10 πόντοι, 7 ασίστ, 6 ριμπάουντ, 1 κλέψιμο, 3 κερδισμένα φάουλ σε 15:54. Τα βράδια δεν πάει για ύπνο, αλλά για φορμάτ…»