Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για το περίφημο συλλαλητήριο του 2008, τις άστοχες συγκρίσεις, τη διάλυση του Παναθηναϊκού, την προπαγάνδα και την εσωστρέφεια που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.
Τέτοιες μέρες, όπως κάθε χρόνο, γίνεται έντονη συζήτηση για το περίφημο συλλαλητήριο του 2008. Τότε που χιλιάδες φίλοι του Παναθηναϊκού βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της τότε διοίκησης του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Ας βάλουμε λίγο κάτω κάποια δεδομένα με ψυχραιμία και λογική και ας τονίσουμε τα αυτονόητα…
-Η κατάσταση το 2008, σε κάθε επίπεδο στη χώρα, ήταν τελείως μα τελείως διαφορετική. Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση του τι υπήρχε 12 χρόνια πριν, με το τι έγινε πέντε χρόνια μετά ή τι συμβαίνει τώρα. Συνεπώς, κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε ανάλυση μπορεί να πέσει στο κενό. Η χώρα πέρασε πάρα πολλά, όπως πέρασε και ο Παναθηναϊκός. Κανείς δεν μπορούσε τότε να μαντέψει τι θα γινόταν στη συνέχεια.
-Εκείνη την εποχή, ο κόσμος του «τριφυλλιού» έψαχνε δικαίως να βρει ένα όραμα. Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός είχε έναν ισχυρότατο μεγαλομέτοχο, ο οποίος, όμως, είχε αποτύχει πλήρως στο έργο του. Από τα 10 που έκανε, τα 7 ήταν λάθος και τα 3 σωστά. Από το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, μέχρι το επικοινωνιακό, τις σχέσεις ομάδας – κόσμου, το γηπεδικό και πολλά άλλα. Ο ίδιος είχε καλές προθέσεις για την ομάδα. Όμως, οι περίφημοι… αυλικοί ήταν αυτοί που του έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά και κατ’ επέκταση στο κλαμπ.
-Κανένα συλλαλητήριο δεν έδιωξε τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Ο «Τζίγκερ» παρέμεινε μεγαλομέτοχος, διατηρώντας το πλειοψηφικό πακέτο στον καιρό της πολυμετοχικότητας. Συνεπώς, είχε το μεγαλύτερο μερίδιο τόσο στην επιτυχία, όσο και στην αποτυχία. Στον Παναθηναϊκό, τότε, μπήκαν ισχυροί συμπαίκτες, όπως οι Γιαννακόπουλοι, ο Βγενόπουλος, ο Πατέρας, ο Νίκας, ο Ξυλάς, ο Δάβαρης, ο Ζολώτας, ο Πολέμης κλπ.
-Η πολυμετοχικότητα απέτυχε. Οι λόγοι είναι πολλοί, μα ο κυριότερος ήταν η εσωστρέφεια και η διχόνοια. Πρέπει σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε κάτι. Τον πρώτο καιρό επικρατούσε… ειρήνη ανάμεσα στους μετόχους. Όλα άρχισαν όταν έπρεπε να μπουν νέα χρήματα μέσω δεύτερης ΑΜΚ και όταν ξαφνικά προέκυψε μια μεγάλη κόντρα που δημιούργησε δυο μέτωπα, τα οποία σε όλους μας είναι γνωστά. Ακολούθως σχηματίστηκε το δίπολο Βαρδινογιάννης – Βγενόπουλος με τον Πατέρα να προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του ειρηνοποιού, δίχως αποτέλεσμα, δυστυχώς. Η άποψή μου είναι ότι ο Παναθηναϊκός τότε έχασε μια τεράστια ευκαιρία να αλλάξει επίπεδο. Η διάλυση της πολυμετοχικότητας έφερε ακόμη μεγαλύτερη εσωστρέφεια, οδήγησε στη συνέχεια στην οριστική αποχώρηση Βαρδινογιάννη, σε κάποιες… μυστήριες εμφανίσεις του γνωστού σε όλους Τσάκα, ανθρώπων από αραβικά μέρη και διάφορα τέτοια τραγελαφικά, αλλά και στα ατελείωτα προβλήματα.
-Ο πολυμετοχικός έκανε σωστά και λάθη. Όπως κάθε διοίκηση. Είναι, όμως, κουτό να συγκρίνουμε μια κατάσταση 2,5 χρόνων (πάνω – κάτω) με μια άλλη από το 1979 και έπειτα. Πολύ απλά δε γίνεται να μπαίνουν στη ζυγαριά αυτά τα δυο. Στα λάθη του πολυμετοχικού ήταν, για παράδειγμα, οι μεταγραφές και οι σπατάλες του πρώτου χρόνου. Στα σωστά, τα όσα συνέβησαν τη δεύτερη χρονιά. Για κάθε Μελίσση ή κάθε Σόουζα, υπάρχει κι ένας Σισέ, ένας Λέτο, ένας Κατσουράνης, ένα νταμπλ, 30 χιλιάδες και πλέον διαρκείας, αλλά και δυο σημαντικές πορείες στην Ευρώπη, σε Τσάμπιονς Λιγκ και Europa League. Πορείες που έφεραν χρήματα στα ταμεία. Ηταν και οι τελευταίες. Θυμίζω ότι για μια πενταετία, από τότε που ανέλαβε ενεργό ρόλο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, η ομάδα δεν έκανε τις ευρωπορείες του παρελθόντος. Λάθη… κακοδιαχείρισης στο οικονομικό γίνονταν και πριν (Κωνσταντίνου το πιο τρανό παράδειγμα σε επίπεδο χρημάτων όταν ο Βαρδής είχε δώσει τη διαχείριση στον Φιλιππίδη). Το θέμα είναι εκείνο το διάστημα της πολυμετοχικότητας υπήρχε επιλεκτική μνήμη και ευαισθησία…
-Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν ήταν το οικονομικό η αιτία διάλυσης του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού, ούτε η… τρύπα που παρουσιαζόταν σαν… εθνικό έλλειμα από αρκετούς. Η ΚΥΡΙΑ αιτία ήταν η διχόνοια μεταξύ των μετόχων, το γεγονός ότι μετά τον δεύτερο χρόνο ο ένας δεν ήθελε να δει τον άλλον, αλλά και οι αυλικοί που αναφέραμε παραπάνω, οι οποίοι πήραν βραβείο προπαγάνδας.
-Τα όσα τραβάει τώρα ο Παναθηναϊκός σε μεγάλο βαθμό (όχι στον απόλυτο) οφείλονται και στα όσα οδήγησαν στη διάλυση της πολυμετοχικότητας. Το όραμα χάθηκε, η ομάδα έμεινε ακέφαλη, οι πολυμετοχικοί – ο καθένας για τους δικούς του λόγους- την έκαναν, ο Βαρδινογιάννης επίσης (πάρκαρε τις μετοχές του), χρηματοδότης δεν υπήρχε, οι… πρίγκιπες πηγαινοέρχονταν. Οταν ανέλαβε ο Αλαφούζος άλλαξε χωρίς λόγο 3-4 φορές το σχέδιό του και τα προβλήματα αντί να λυθούν, παρέμειναν για να φτάσουμε στο «σήμερα» της προσπάθειας οικονομικής εξυγίανσης και της εικόνας ενός Παναθηναϊκού που δε θυμίζει σε τίποτα την ομάδα που όλοι γνωρίζαμε.
-Κάτι τελευταίο για να μιλήσουμε με όρους… εταιρίας, όπως έλεγαν και τότε αρκετοί. Όταν ένα μαγαζί δεν πηγαίνει καλά, δε φταίνε οι… πελάτες. Φταίει ο ιδιοκτήτης και καλείται να βρει τις λύσεις για να το κάνει κερδοφόρο και μεγάλο ξανά…
Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Ο κάθε ένας μπορεί να κάνει τη δική του ερμηνεία για το τι συνέβη τότε, αλλά κατ’ εμέ θα πρέπει να σταματήσει η προπαγάνδα και η… ανάλυση που καλά κρατεί ακόμη και 12 χρόνια μετά. Ο πολυμετοχικός τελείωσε. Απέτυχε για τους λόγους που αναφέραμε. Πάει αυτό, πέρασε. Αρκετά έχει ταλαιπωρηθεί ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του απ’ όλο αυτό που συνέβη και από το «δηλητήριο» που έσταζαν κατά καιρούς αυτοί που ζούσαν και αναμφίβολα ακόμη και τώρα… ζουν ανάμεσά μας.
