Σήμερα συμπληρώθηκαν 19 χρόνια από τον χαμό του Γιάννη Κυράστα. 19 χρόνια χωρίς ένα σπουδαίο άνθρωπο που άφησε το στίγμα του στον Παναθηναϊκό και στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ο Τάκης Φύσσας που τον έζησε τόσο στον Πανιώνιο όσο και στον Παναθηναϊκό μιλάει στο Panathinaikos24.gr για τον Γιάννη Κυράστα.
Η συμβολή που είχε στην καριέρα του, η ανέκδοτη ιστορία από την συνύπαρξη τους στο τριφύλλι και το μερίδιο που έχει στην κατάκτηση του Euro 2004.
Όλα στη συνέντευξη που ακολουθεί στο Panathinaikos24.gr:
Τι σήμαινε για σένα ο Γιάννης Κυράστας;
«Εγώ προσωπικά είχα μια σχέση ζωής με τον Γιάννη Κυράστα. Ξεκίνησα με τον Γιάννη Κυράστα και συνέχισα ποδοσφαιρικά με τον Γιάννη Κυράστα και δεν θα μπορούσα να μην τον έχω μέσα στην καρδιά μου και μέσα στο μυαλό μου. Είναι ο άνθρωπος που με έκανε επαγγελματία ποδοσφαιριστή στον Πανιώνιο. Συνεργαστήκαμε δύο φορές και ήμουν από τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές. Ο Γιάννης Κυράστας είναι συνδεδεμένος με την ποδοσφαιρική μου ζωή και έβαλε πολλά λιθαράκια στην καριέρα μου και στην διαμόρφωση της ποδοσφαιρικής μου προσωπικότητας. Από εκεί και πέρα κάθε χρόνος που περνάει από τότε που έφυγε είναι ακόμα πιο μέσα στο μυαλό μας και στην καρδιά μας. Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Αυτόν τον βάζει στην κατηγορία των «Legend»».
Ποια είναι η ιστορία που θυμάσαι από τότε που τον είχες προπονητή;
«Ο Γιάννης ήταν ένας άνθρωπος που είχε τον απόλυτο έλεγχο τόσο της δικής μας ομάδας όσο και τον… έλεγχο της αντίπαλης ομάδας. Αυτό ήταν συγκλονιστικό. Για την τότε εποχή ήταν πολύ μπροστά. Ήταν πρωτοποριακός. Στο πως δηλαδή μπορούσε να διαβάσει την δική του ομάδα όσο και για τον αντίπαλο. Ήξερε πολλές λεπτομέρειες. Επίσης ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανε και μπορούσε να κρατάει την ψυχραιμία του και αυτή την ψυχραιμία την μετέδιδε και σε εμάς που αγωνιζόμασταν.Υπήρξε τεράστιος ποδοσφαιριστής και τεράστιος προπονητής. Αυτό που ήταν σημαντικό για τον Γιάννη ήταν να υπάρχει καλό κλίμα στην ομάδα και απόλυτη σοβαρότητα στην προπόνηση. Φυσικά κάποιες φορές επέτρεπε και τα αστεία, ώστε να μπορούμε να χαλαρώνουμε και λίγο».
Θυμάσαι κάποια συγκεκριμένη ιστορία από τότε που τον είχες προπονητή;
«Θυμάμαι που με είχε πιάσει να τον μιμούμαι. Μου άρεσε να τον κάνω στους συμπαίκτες μου. Να τον μιμούμαι για το πως δίνει οδηγίες και πως μιλάει. Μάλιστα ο Χένρνικσεν και ο Βαζέχα γελούσαν πάρα πολύ με το πως τον έκανα αναπαράσταση. Με είχε πιάσει λοιπόν κάποια στιγμή που τον μιμούμουν και μου είχε πει: «Επειδή βλέπω ότι με κάνεις καλά θα σε βάλω στην ενδεκάδα. Αν δεν με έκανες καλά θα σε έβγαζα εκτός ομάδας» (σ.σ. γέλια). Υπήρχαν γενικά αρκετές ωραίες στιγμές που είχαμε ζήσει τότε».
Έχει μερίδιο στην επιτυχία του EURO 2004;
«Νομίζω ότι αυτό είναι αυτονόητο. Η ομάδα του 2004 αποτελείται από τεράστιους ποδοσφαιριστές και σίγουρα κάποιοι από εμάς ήμασταν για χρόνια υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Κυράστα. Το μερίδιο που του αναλογεί δεν αφορά μόνο την επιτυχία του EURO 2004, αλλά αφορά και την ποιότητα και την προσωπικότητα των παιδιών που αντιπροσώπευαν την Εθνική μας τότε. Δεν είναι μόνο εκείνος ο Ιούλιος του 2004. Είναι ότι συνετέλεσε τα μέγιστα στο να δημιουργηθούν ποδοσφαιριστές με τεράστια προσωπικότητα. Ο Γιάννης ήταν ο καθοδηγητής που μπορούσε να σου δημιουργήσει το μέταλλο για να σταθείς στο υψηλότερο επίπεδο. Μας είχε δώσει να καταλάβουμε το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Όλοι εμείς που παίξαμε ποδόσφαιρο με τον Γιάννη προπονητή μάθαμε να σεβόμαστε, μάθαμε να έχουμε τις αξίες του συλλόγου που αγωνιζόμασταν, αλλά και το τι σημαίνει να φοράς το εθνόσημο στο στήθος».
Θεωρείς ότι αν δεν είχε φύγει τόσο άδικα την 1η Απριλίου του 2004, θα είχε πετύχει κι άλλα σημαντικά πράγματα με τον Παναθηναϊκό ή θα μπορούσε να είχε κάτσει και στον πάγκο της Εθνικής;
«Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γινόταν ακριβώς. Γι΄ αυτό που είμαι σίγουρος είναι το ότι η ζωή θα του επιφύλασσε όμορφες στιγμές με μας δίπλα του που τον αγαπήσαμε και τον αγαπάμε ακόμα. Είμαι επίσης σίγουρος ότι θα ζούσε ακόμα πιο όμορφες στιγμές με τον Παναθηναϊκό, αλλά και με την Εθνική ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι είχε πετύχει πολλά τόσο ως προπονητής όσο και ως ποδοσφαιριστής τότε. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και 70 και 80 χρονών να πήγαινε δεν θα σταματούσε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Σίγουρα το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε έναν τεράστιο άνθρωπο του ποδοσφαίρου, η οικογένεια του έχασε έναν πατέρα και έναν σύζυγο και εμείς χάσαμε έναν τεράστιο προπονητή και φίλο»
