Αν ήξερα πώς γίνονται τα deal των εκατομμυρίων… θα τα έκανα. Ως εκ τούτου, ας μην περιμένουν ο Αλαφούζος, ο Γιαννακόπουλος και οι εισέτι ανώνυμοι Κινέζοι επενδυτές από μένα συμβουλές και ορμήνειες για το πώς να διαχειριστούν τα χρέη και το… δημοσιονομικό κενό της ΠΑΕ ούτε έγκυρη πληροφόρηση για το αν χρειάζεται να μπουν 25, 35 ή 45 εκατομμύρια σε αυτήν. Εκείνοι είμαι σίγουρος πως ξέρουν –ή τουλάχιστον πως μπορούν να το βρουν- καλύτερα.
Εκείνο παρ’ όλα αυτά που μπορώ, με βάση όσα βλέπουν τα δικά μου μάτια, να πω είναι πως η ομάδα που έφτιαξαν με peanuts –που έλεγε και μια ψυχή παλιότερα- οι άνθρωποι που επέλεξε ο Αλαφούζος μοιάζει να βγάζει ως τώρα στο γήπεδο στιγμές ποδοσφαιρικής ομορφιάς και εικόνα υγείας. Είναι μία ομάδα που μοιάζει να έχει τον χρόνο με το μέρος της και η οποία από Κυριακή σε Κυριακή φαίνεται να εξελίσσεται προς το καλύτερο. Που προσπαθεί να παίξει στρωτό, «κανονικό» ποδόσφαιρο, που δημιουργεί ευκαιρίες, που ανατρέπει σκορ, που αρέσει. Και που θα ήταν κρίμα να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη ή να αποπροσανατολιστεί από την πορεία της, οραματιζόμενη νέα Χάμερ για την άμυνα.
Το περιβάλλον στο οποίο η εν λόγω ομάδα καλείται να δώσει την προσπάθειά της είναι… άλλου παπά Ευαγγέλιο (μάλλον άλλου Ευάγγελου παπάς). Το 15-1 των συνεδριάσεων της Σουπερλίγκα και οι αποφάσεις που αυτό γεννά, οι διαιτητές που σε αντιμετωπίζουν λες κι είσαι τα Ταταύλα, το ότι ο Σγουρός βγάζει (στο μιλητό τουλάχιστον) 20 εκατομμύρια από την τσέπη υπέρ ανεγέρσεως του ιερού ναού της ΑΕΚ ενώ στον Βοτανικό οι κορμοράνοι πετούν κάνοντας άσεμνες χειρονομίες και η συνολική αντιμετώπιση του ευωδιαστού συστήματος που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο προς τον Παναθηναϊκό είναι το βασικό ζήτημα που χρειάζεται στο άμεσο μέλλον να αντιμετωπιστεί με κάθε τρόπο (μιλώντας για τρόπους: όπως είχε πει και ο αρχιτέκτονας της μεταρρύθμισης της Κίνας Ντενγκ Χσιάο Πινγκ «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια»).
By the way –και ταυτόχρονα μία λεπτομέρεια με σημασία, κατά κάποιον τρόπο σχετική με το παραπάνω- τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων μετά από ήττα του Ολυμπιακού μοιάζει να τα έχει σχεδιάσει οφθαλμίατρος. Από αυτούς που σου δείχνουν τον πίνακα με τους αριθμούς και σου λένε «το βλέπεις αυτό; εκείνο εκεί δίπλα;». Με μεγάλα γράμματα «Εδώ περνάς», «Εσύ στου 16». «Σπουδαίος», «Μεγάλος και στο Παρίσι», «Εδώ η πρόκριση» και κάπου σε μια γωνιά, χωμένο ντροπαλά το τελικό σκορ που ψιλο-κόβει τη μαγιονέζα τόσου μεγαλείου. Και το εμπάργκο του «μεγάλου» προς τη ΔΤ επειδή ένας ολυμπιακότατος δημοσιογράφος τόλμησε στη διάρκεια της μετάδοσης να επισημάνει ένα οφθαλμοφανές οφσάιντ, να περνά την επομένη στα ψιλά και στα παρα-αθλητικά λίγο-πολύ χαριτωμένα. Σαν το καπρίτσιο ενός κακομαθημένου παιδιού και όχι σαν ένα (ακόμα) τεκμήριο επικίνδυνου ναπολεόντειου καλαμοκαβαλικέματος.
Στις δουλειές και τη ζωή δε χρειάζεται βιασύνη, μα ούτε και η νωχελικότητα που παριστάνει τη μεθοδικότητα. Ό,τι είναι να γίνει θα πρέπει να γίνει γρήγορα –αν και όχι πρόχειρα- και με το ίδιο νεύρο που απαιτεί κανείς να δείξει π.χ. ο Λούτσο μπροστά στο τέρμα ή ο Ρισβάνης σε ένα τάκλιν. Θα είχε άλλωστε πλάκα, σκέφτομαι, να καταφέρουν ο Γιαννακόπουλος, ο Αλαφούζος ή οι Κινέζοι (που είναι και πολλοί) το παιχνίδι να παίζεται κάποια στιγμή επί ίσοις όροις, όχι μόνο στο αγωνιστικό αλλά και στο διοικητικό ή το επικοινωνιακό επίπεδο…
