Είναι πραγματικά απολαυστικό να βλέπεις τον Μάρκους Μπεργκ πως συμπεριφέρεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πως συμπεριφέρεται απέναντι σε όλους. Στη μπάλα, που την αγγίζει με τρόπο… ερωτικό, στους συμπαίκτες του, που θέλει να τους κάνει ευτυχισμένους, δίνοντας τους τη μπάλα ακόμα και σε φάσεις που μοιάζουν εύκολες να τις τελειώσει ο ίδιος, στους αντιπάλους, οι οποίοι είναι στιγμές που απλά τον χαζεύουν να τους ντριπλάρει, να περνάει τη μπάλα κάτω απ’ τα πόδια τους ή πάνω απ’ τα κεφάλια τους και αυτοί να μην μπορούν να αντιδράσουν.
Βλέποντας το ματς με τον Πανιώνιο στο γραφείο και σε μια φάση προς το τέλος του αγώνα, που ο Μπεργκ σούταρε μόνος του και δεν έδωσε τη μπάλα στον αμαρκάριστο Δώνη στα δεξιά του, νεαρός συνάδελφος μου είπε: «Ρε φίλε, αξίζει να τελειώσει κι αυτός μια φάση μόνος του. Συνέχεια τους τη δίνει». Το δίκιο του βουνό. «Μακάρι να είχε άλλους δέκα Μπεργκ ο Παναθηναϊκός. Το πρωτάθλημα θα διεκδικούσε», του απάντησα. Με πάσα ειλικρίνεια.
Σπανίως βλέπεις έναν παίκτη να είναι τόσο σημαντικός για μια ομάδα. Αν θυμηθείτε το ματς με τον Ατρόμητο, θα θυμηθείτε ταυτόχρονα πως η αποχώρηση του Μπεργκ στο 42’ έφερε αλλαγή στην αγωνιστική εικόνα, λιγότερους κινδύνους στον αντίπαλο και στέρησε από την ομάδα αυτοπεποίθηση και ψυχολογία. Θυμηθείτε και κάτι ακόμα: την σημαντικότητα που είχε ο Τζιμπρίλ Σισέ στον Παναθηναϊκό, στη διετία που βρέθηκε στο «τριφύλλι». Κι όμως, με «11 Σισέ» ο Παναθηναϊκός δεν θα τα πήγαινε καλά. Με «11 Μπεργκ», θα υπήρχε ομαδικότητα παντού, θα υπήρχε ποιότητα στην άμυνα, καθαρό μυαλό σε όλη τη διάρκεια του ματς. Στοιχεία που έλειψαν από τον Παναθηναϊκό του β’ ημιχρόνου κόντρα στον Πανιώνιο, με αποτέλεσμα να «σταυροκοπιέται» ολόκληρη η Λεωφόρος στο τέλος του ματς, που γλίτωσε από του χάρου τα δόντια και απ’ του Καπίνο τα δοκάρια.
