Εμπιστοσύνη στα «τοπικά προϊόντα» δεν σημαίνει μόνο να αγοράσεις μία ντουζίνα εγχώρια παραγωγή, αλλά να χρησιμοποιήσεις και αυτά που είχες στα… ράφια σου και τα άφηνες να σκονίζονται. Γράφει στο panathinaikos24.gr ο Γιάννης Αβραμίδης.
Όταν πριν από ένα μήνα περίπου είχαμε γράψει για την στροφή στην ελληνική παραγωγή παικτών, για το αναγκαίο αντίο που έχει αυτή η στροφή σε κάποιους σπουδαίους ξένους παίκτες αλλά και το ρίσκο της επιλογής του να στηριχτεί σε Έλληνες παίκτες το ρόστερ του χρόνου, όλοι θυμόμαστε τι είχε ακολουθήσει.
Τα σχόλια σας ήταν εξαγριωμένα μέχρι υβριστικά για όσους πιστεύαμε (μεταξύ των οποίων και εγώ) ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να ενισχύσει το ελληνικό του στοιχείο και να δώσει ευκαιρία σε νέους παίκτες.
Λίγο πριν το τέλος των μεταγραφών, σίγουρα οι κινήσεις δεν ήταν αυτές που είχε σχεδιάσει στο 100% ο Παναθηναϊκός αλλά φανέρωσαν τις προθέσεις του και ακόμα και οι δύσπιστοι κατάλαβαν ότι το πλάνο της «ελληνοποίησης» ήταν πρωταρχικός σκοπός.
Βέβαια για να κλείσει μία μεταγραφή θέλει βοήθεια και από τις τρεις πλευρές που εμπλέκονται σε αυτή. Τον Παναθηναϊκό, τον ίδιο τον παίκτη και την ομάδα στην οποία ανήκει.
Λόγω ομάδας χάλασε η μεταγραφή του Καλάθη, λόγω παίκτη οι μεταγραφές των Μποχωρίδη και Βεζένκοφ και λόγω ομάδας και συνθηκών η μεταγραφή του Μάντζαρη (αλήθεια το ότι δεν έχει ανανεώσει ακόμα δεν λέει κάτι;).
Στο κείμενο που είχε γραφτεί τότε, είχε τονιστεί ότι ένας εκ των Λάσμε ή Γκιστ θα μείνει, πως θα αποκτηθεί άλλος ένα ψηλός και ένας σουτέρ από την περιφέρεια.
Ο Γκιστ έμεινε, στην θέση του Λάσμε ο Ιβάνοβιτς ήθελε έναν ψηλό πιο δυνατό, για περισσότερο ξύλο και καλύτερη άμυνα και ο Μπατίστα αυτό ακριβώς κάνει, σαν σουτέρ αποκτήθηκε ο Σλότερ και σαν οργανωτής ο Ντεμάρκους Νέλσον.
Έτσι καλύφθηκαν οι θέσεις των Ούκιτς, Κάρι και Λάσμε. Για τους υπόλοιπους δύο ξένους που έφυγαν, τον Ραιτ και τον Ματσιούλις, η επιλογή ήταν σαφέστατα, το να στηρίξουμε τους Έλληνες Παππά και Γιάνκοβιτς, που φέτος θα παίξουν επιτέλους. Σαν να έγιναν μεταγραφή φέτος.
Ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός στην περιφέρεια έχει τους Νέλσον, Σλότερ, Διαμαντίδη, Παππά και Γιάνκοβιτς, με τους μικρούς Χαραλαμπόπουλο, Λούτζη και Κόνιαρη που κατεβαίνει από την Θεσσαλονίκη, να δίνουν ανάσες και να παίρνουν τις ευκαιρίες τους.
Άποψη μου είναι, ότι ίσως αποκτηθεί και ένας ακόμα περιφερειακός παίκτης, αλλά με μόλις 4 ξένους στο ρόστερ, προσθήκες και αλλαγές μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή. Στο χέρι των Παππά και Γιάνκοβιτς, αλλά και των «μικρών» είναι να αποδείξουν ότι δεν χρειάζεται κανείς άλλος.
Στους ψηλούς, Γκιστ, Φώτσης, Μαυροκεφαλίδης και Μπατίστα θα είναι η βασική τετράδα, με τον Παπαγιάννη να παίρνει πολύ χρόνο συμμετοχής γιατί μιλάμε για έναν εκπληκτικό παίκτη (θα το δείτε) και τον Διαμαντάκο να κερδίζει ότι του αναλογεί.
Και στους ψηλούς μπορεί να γίνει κάποια προσθήκη αν και το γεγονός ότι Γιάνκοβιτς και Χαραλαμπόπουλος μπορούν να βοηθήσουν και σε σχήματα στο «4» ίσως φέρει και άλλον περιφερειακό.
Ο Παναθηναϊκός μετράει 14 παίκτες και ακόμα δεν έχουμε μπει στον Αύγουστο και κυκλοφορούν πολλοί ελεύθεροι παίκτες, ενώ για κάποιους αρχικούς στόχους, υπάρχει ανοικτό παραθυράκι.
Σαφώς πιο νεανικός, άρα πιο πιεστικός, με σουτέρ από την περιφέρεια και την ευκαιρία στον Διαμαντίδη να μην έχει συνεχώς την μπάλα στα χέρια του (άρα να τρώει και το περισσότερο ξύλο), με τους Παππά και Νέλσον να μπορούν πλέον να οργανώνουν το παιχνίδι των πρασίνων, ο Παναθηναϊκός είναι ελκυστικός.
Έχει νέα πρόσωπα και σαν παρουσίες αλλά και σαν ηλικία, έχει θέαμα, έχει σουτ από την περιφέρεια και το κυριότερο είναι πως έχει παίκτες με εξαιρετικό κίνητρο. Και ακόμα ίσως να μην έχει τελειώσει…
Πολύ σημαντική παράμετρος και κρατήστε το… Ο Παναθηναϊκός έχει μόλις τέσσερις ξένους σε σύνολο 14ων παικτών, που πάει να πει ότι μπορεί να φέρει και κάποιο λαβράκι από το εξωτερικό, ανά πάσα στιγμή.
Εν κατακλείδι… Ο Παναθηναϊκός ορθώς (κατ’ εμέ) αποφάσισε να ενισχύσει το ελληνικό του στοιχείο, αποκτώντας ότι καλύτερο κινείται στην γενιά των 97’αρηδων που είναι μάλλον από τις πιο ταλαντούχες στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ (θα το δείτε και σε λίγο στις Ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις). Το να ενισχύσει το ελληνικό στοιχείο σημαίνει όμως και να βασιστεί και στους Παππά, Γιάνκοβιτς και Μαυροκεφαλίδη που πέρυσι ήταν σαν να μην υπήρχαν στην ομάδα, πλην του τελευταίου στο τέλος.
Οι ξένοι του αλλάζουν λίγο την φιλοσοφία του, αλλά άλλαξε και ο προπονητής και δεν μπορεί να μην θέλει να φτιάξει την ομάδα σύμφωνα με τα δικά του στάνταρ.
Ο κόσμος μπορεί να φωνάζει γιατί θα ήθελε τον Λε Μπρόν αλλά οι ελληνικές ομάδες έχουν μπει σε άλλη διαδικασία και ψάχνουν να βρουν λαβράκια. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να σκέφτεται σιγά σιγά και την μετά-Διαμαντίδη εποχή και τι καλύτερο η νέα καλή φουρνιά του ελληνικού μπάσκετ, να μάθει δίπλα σε αυτόν.
Και είπαμε… έχουμε ένα μήνα ακόμα μέχρι την «πρώτη» του Παναθηναϊκού και υπάρχει μία θέση κενή ουσιαστικά στο ρόστερ. Ίσως και δύο…
