Στις (πολυήμερες) διακοπές του ο Τάκης Τσιρτσώνης διαπίστωσε για μια ακόμα φορά πως τα κοκόρια δε λαλούν μόνο το ξημέρωμα. Αλλά περίπου ό,τι ώρα γουστάρουν. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι δε λένε να ξυπνήσουν με τίποτε.
Φτάνει λοιπόν η στιγμή που βλέπεις τον άλλον που έχει φάει τα μούτρα του λόγω των λαθεμένων του επιλογών να έχει τη δυνατότητα να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και λες από μέσα σου «δεν μπορεί, κάτι θα έμαθε από το στραπάτσο, δε θα ξανακάνει τα ίδια λάθη». Κι εκείνος τα ξανακάνει ανέμελα και χαρωπά. Για να ξαναπέσει αργά ή (συνήθως) γρήγορα στην ίδια λούμπα (Τυπικό παράδειγμα: ενώ όλοι στις μεταξύ τους συζητήσεις βρίζουν τη γραφειοκρατία, το δημόσιο και τους υπαλλήλους του, προσδοκούν να έρθει η ανάπτυξη μέσω… διορισμών και δημοσίων επενδύσεων!).
Κάπως έτσι λοιπόν μου μοιάζει το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς για την ομάδα. Εκεί που (ο αφελής) φανταζόμουν πως κάτι θα είχαμε διδαχθεί από τη λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο περυσινή χρονιά και θα περιορίζαμε το καρκίνωμα που λέγεται γκρίνια και μας έχει φάει δεκαετίες τώρα τα σωθικά, παρακολουθώ τα σχόλια που γράφονται στα φόρουμ και τις αθλητικές σελίδες μετά το κρύο ξεκίνημα της ομάδας (από τη Λιέγη στη Λιβαδειά, δε μας πάει το Λ φέτος) και (ψιλο)απογοητεύομαι.
Το ότι η ομάδα παραμένει από οικονομικής άποψης στο πλην μοιάζει να μην απασχολεί κανέναν. Φέρε παίκτες φωνάζουν οι περισσότεροι, παραπέμποντας στην εποχή που ο κυρ-Νίκος Αλέφαντος έκανε τακτική στο τραπέζι της ταβέρνας με μπουκάλια της μπύρας. Νέο Βύντρα έχουν βαφτίσει τον Τριανταφυλλόπουλο (το ότι ο… παλιός Βύντρα παίζει Πριμέρα Ντιβιζιόν στα ποδοσφαιρικά του γεράματα μοιάζει να μη δίδαξε σε κανέναν τίποτε), περιπατητές τους Κροάτες, κουβαρίστρα τον Ατζαγκούν, πού πάμε με τον Κοτσόλη και τον Μπούρμπο κλπ κλπ. Κάποιοι (δηλώνουν ότι) φοβούνται ακόμα και τη ρεβάνς του 4-1 με τους Δανούς, ενώ άλλοι κάνουν σα να μην περίμεναν τη διαιτησία-χειρουργείο του Θάνου (μα πόσο αρνιά πιά;)
Μετά το σοβαρό τραυματισμό του Μπεργκ μάλιστα, νέο πανηγύρι ξεκινά. Να πάρουμε επιθετικό, λέει. Το ότι Μπεργκ δε βρίσκονται κάθε μέρα (ρωτήστε και τους άλλους, που κάνουν τον Διαμαντάκο τους παξιμάδι…) λεπτομέρεια. Το ότι δεν υπάρχει παίκτης που να αρχίζει να τα βάζει από το αεροδρόμιο, επίσης. Το ότι δεν μπορείς ακόμα και στα όνειρα να πάρεις τον (συμπατριώτη του Μάρκους) Ιμπραΐμοβιτς με… τρίμηνη σύμβαση κι όταν θα γυρίσει ο παικταράς να του πεις «εσύ τώρα, μεγάλε, κάτσε πάγκο για να μπει εκείνος που ξέρουμε κι εμπιστευόμαστε», ασήμαντο κι αυτό. Το ότι έχεις Καρέλη, Πέτριτς, Μπερίσα (;) για να καλύψουν –έστω προσωρινά- τη θέση, δε νοιάζει κανέναν.
Όχι πως δε θα υπάρξει πρόβλημα με την απουσία του Σουηδού. Για την ακρίβεια, υπήρχε –ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα- και με την παρουσία του. Η ομάδα είχε μάθει να ζει και να πεθαίνει κρεμασμένη από τον (παιχταρά) Μάρκους. Τα έβαζε; Όλα καλά. Σκάλωνε (όπως π.χ με τη Σταντάρ); Πρόβλημα αξεπέραστο και μηδέν εις το πηλίκο (ένα αυτογκόλ από πάσα βάλαμε, αν θυμάστε)
Προφανώς και δεν ξέρω στα σίγουρα αν μπορεί ή αν προλαβαίνει η ομάδα να μάθει να παίζει χωρίς τον Μπεργκ, παίρνοντας γκολ και από άλλους. Αλλά είμαι σίγουρος πως αξίζει να το δοκιμάσει (στο κάτω-κάτω, γι αυτό ο Αναστασίου και οι συνεργάτες του παίρνουν περισσότερα από μένα). Όπως διαχρονικά σίγουρος είμαι πως η γκρίνια φέρνει γκίνια.
