Ψάχνοντας χημεία

Στο ποδόσφαιρο οι νίκες είναι έννοιες σχετικές. Μπορεί λόγου χάρη να κερδίζεις σχεδόν σ’ όλα τα ματς και να μην «ψήνεις» τον κόσμο σου, συνέβη με τον ΠΑΟ του Δανιήλ (1998) και την ομάδα του Πεσέιρο (2008). Μπορεί να είσαι καβάλα  στ΄ άλογο…διαρκώς από το 1997 και στην πρώτη σοβαρή «στραβή» να διαβάζεις εφημερίδες και ν’ ακούς τους φιλάθλους να ζητούν να πάρεις το πρωτάθλημα και να…φύγεις από ‘δω! Πέρσι ας πούμε ο Παναθηναϊκός ήταν αρκούντως…αγαπησιάρικος για τους οπαδούς του μετά από ήττες, το τραγούδι στήριξης μετά τις γκέλες με Ολυμπιακό, Ατρόμητο συγκρίνεται μόνο με το πάρτι που ακολούθησε το 0-3 του Φαλήρου.

Από την ομάδα που αντικρίσαμε πέρσι εμπεδώσαμε ότι προτέρημα για ένα σύνολο δεν είναι μόνο οι ντρίμπλες κι οι περίτεχνες ενέργειες. Το ποδόσφαιρο είναι επίπονο σπορ στο οποίο ακόμα κι αν υπολείπεσαι σε ποιότητα μπορείς να πετύχεις αρκεί να είσαι διατεθειμένος να δώσεις μάχες. Ο κυπελλούχος κατέγραψε εντυπωσιακά αποτελέσματα  όχι επειδή διέθετε παικταράδες αλλά γιατί το πλάνο που εκπονήθηκε στο Κορωπί υπηρετήθηκε στην εντέλεια. Το επίπεδο ετοιμότητας των ποδοσφαιριστών φαινόταν από τους τρόπους που κάλυπταν χώρους είτε κλείνοντας το οπτικό πεδίο των αντιπάλων, είτε δίνοντας σ’ όποιον κουβαλούσε μπάλα δύο και τρεις επιλογές πάσας, αφού εξτρέμ, πλάγια μπακ, εσωτερικοί μέσοι συνέκλιναν διαρκώς προς το «κουτί».

Πολλές φορές στην Ελλάδα κοιτάζοντας ΜΟΝΟ το αποτέλεσμα κρίνουμε επιφανειακά δίχως να εξετάζουμε τις δυσκολίες και τις ρεαλιστικές δυνατότητες που υπάρχουν. Συμφωνούμε με όσους λένε ότι δεν χρειαζόσουν τον Μάρκους Μπεργκ για να νικήσεις ΟΦΗ, Καλλονή, έλα όμως που οι πιτσιρικάδες είχαν μάθει να παίζουν με τον Σουηδό ανάμεσά τους. Διανύοντας μόλις την δεύτερη περίοδο τους στο τριφύλλι δεν είναι εύκολο να «βάλουν πλάτη», προβάροντας μπέρτα πρωταγωνιστή. Τα up and down στην απόδοσή τους είναι συνεχόμενα (κι αναμενόμενα) κι όσο οι παλιοί δεν βοηθούν («μαύρες τρύπες» Πέτριτς, Πράνιτς, Μπούρμπος) η ομάδα έχει πάθει αγκύλωση,  χωρίς να βγάζει και ένταση στο παιχνίδι της,το κύριο γνώρισμά της πέρσι.

Ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδικός σύλλογος που προσπαθεί να σβήσει χρέη κάνοντας εκπτώσεις στην ποιότητα του δίχως προσπάθειες να «σκαλίσει» άρθρα, πτωχευτικούς κώδικες. Κάτι τέτοιο όμως σ’ ένα περιβάλλον ανυπόμονο γι αποτελέσματα εγκυμονεί ρίσκο. Κάθε σύνολο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, αν μάλιστα παραμένει …μπατίρης χωρίς δυνατότητα ν’ αντικαταστήσει κομμάτια που αποσπώνται με ισάξια το ντόμινο μπορεί να τον ρίξει στα μαύρα κατάστιχα.

Οι απουσίες Αμπέιντ, Μπεργκ δημιουργούν απόγνωση. Στο περασμένο πρωτάθλημα έχοντας Ζέκα, Μεχντί δίπλα του, ο Πράνιτς έκρυβε την έλλειψη δυνάμεων, προσφέροντας τις ποιοτικές στιγμές που γύρευε ο Αναστασίου.  Φέτος ο Κροάτης είναι άφαντος, ενώ η κακή κατάσταση του Ζέκα κι ο τραυματισμός του Μέντες άφησαν τον άξονα γυμνό. Επιθετικά Καρέλης, Κλωναρίδης έχουν ποιότητα, ο πρώτος επιβραβεύτηκε με την κλήση του στην εθνική αφού παρότι ατσούμπαλος στην τελική προσπάθεια, βγάζει ένταση, δυναμικά σπριντ, είναι καλός τακτικά, αν δουλέψει σε πάσα, υποδοχή γίνει καλύτερος.

Τα παραπάνω τα έκανε στην εντέλεια ο Μπεργκ,  δίπλα στον σπουδαίο παίκτη  αναβαπτίστηκε ο ρόλος των νεαρών που αποτελούσαν ιδανικά συμπληρώματα. Χωρίς τον Μάρκους και με τον Πέτριτς αδύναμο ν΄ανταποκριθεί, είναι ουτοπικό να τους ζητάμε να παραστήσουν τους σέντερ –φορ. Ούτε εκτόπισμα διαθέτουν για ν’ αντέξουν το ξύλο, ούτε αυτή τη στιγμή η ομάδα έχει φορμαρισμένα χαφ και πλάγια μπακ που θ’ αναλάβουν την δημιουργία, ώστε οι μικροί να μένουν στην αντίπαλη περιοχή αντί να βγαίνουν εκτός ζητώντας το τόπι στα πόδια.

Επιπλέον υπάρχουν θέματα χημείας με τον κόουτς να προσπαθεί να βολέψει Δώνη, Μπούρμπο, Στιλ, Ντίνα, Ατζαγκούν και την ομάδα να «ψάχνεται», κάτι που της έχει στερήσει τον …αέρα που έβγαζε πέρσι. Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε ας πούμε Σίντενφελντ, Κουτρουμπή να ανεβαίνουν μέχρι τη σέντρα τονίζοντας περισσότερο τον βαθμό του πρέσινγκ; Τσεκάροντας τον Ζέκα με Εστορίλ, ΟΦΗ  καταλήξαμε ότι με τα προβλήματα που υπάρχουν στα μετόπισθεν (κάκιστος ο Μπούρμπος, εκτός κλίματος ακόμα ο Στιλ, ντεφορμέ ο Κουτσουμπής, «χαμένος» ο 30) θα ήταν αυτοκτονία αν ο κόουτς «άπλωνε» τους παίκτες στο τερέν. Καταρχάς για να πρεσάρεις ψηλά επιβάλλεται όσοι σκαρώνουν τις παγίδες ν’ ακολουθούνται από συμπαίκτες. Με τον αρχηγό σε κακή κατάσταση, τον Μέντες off και τον Πράνιτς να έχει το νου του σε μεταγραφή (;) αν ανέβεις ψηλά ρισκάρεις να πάθεις…χειρότερα! Στο β΄ γύρο π.χ η ομάδα έπαιξε μπαλάρα γιατί με Μέντες, Ζέκα, Αμπέιντ, Ατζαγκούν, Κλωναρίδη, Καρέλη, Μπεργκ  να τρέχουν παντού, ήταν εύκολο για τους μπαλαδόρους κεντρικούς μπακ να ανέβουν ψηλά, «φορτώνοντας» περισσότερο τα αντίπαλα καρέ.

Ο κόουτς τώρα έχει στα χέρια του ρόστερ χωρίς κλασικό φορ, με…μαθητευόμενο εξάρι (Λαγός), με επιθετικογενείς που δεν έχουν μάθει να παίζουν πλάτη τους αντίπαλους στόπερ αλλά βολεύονται πιο πολύ με άδειους χώρους μπροστά τους, ένα σωρό ντεφορμέ μπακ και τα ομαδικά τρεξίματα να μην είναι στο καλύτερο σημείο.  Χωρίς τις διαιτητικές αβάντες που σου επιτρέπουν να περνάς «άβρεχτος» εμπόδια ο ΠΑΟ είναι στο ίδιο ακριβώς σημείο με πέρσι με τον κόουτς περισσότερο να «σταυρώνεται» για την (ατυχέστατη) δήλωση πληρότητας που έκανε προ εβδομάδων.

Δημήτρης Στρατής Για τον Δημήτρη Στρατή το panathinaikos24 αποτελεί το τρίτο πράσινο μετερίζι στο οποίο θ' ασχολείται με το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή του.
Η διαδρομή ξεκίνησε από το balla.gr, συνεχίστηκε στο leoforos.gr, τώρα όντας ο 13ος (προφανώς σημαδιακό μιας κι ο αριθμός -για προφανείς λόγους- είναι ο αγαπημένος του) συνεργάτης του site θ' ασχολείται (σχεδόν) καθημερινά με τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο! Θεωρεί τη γενιά του προνομιακή αφού έζησε live τα σπουδαιότερα επιτεύγματα των τμημάτων του κλαμπ, πλην Γουέμπλεϊ. Μια ζωή θα τον στοιχειώνει ο χαμένος προημιτελικός με την Πόρτο του Μουρίνιο το 2003 , όταν χάθηκε τελικός-φαντασίωση για όλους τους πράσινους πιστούς απανταχού Γης! Φαντάζεστε τι θα γινόταν σε συναπάντημα ΠΑΟ και...Σέλτικ;