Να κάθεσαι με την οικογένεια στις παραλίες της Κέρκυρας και να παίρνεις την απόφαση να φύγεις για μια μόνο ημέρα, αφήνοντας πίσω γυναίκα και παιδιά. Οι λόγοι, προφανείς. Θες να πάρεις τη δόση σου. Να δεις πράσινο χρώμα, να πάρεις… μυρωδιά Λεωφόρου και Θύρας 13. Ε, αυτό που έγινε την Τρίτη, είχα χρόνια να το δω. Σας το ορκίζομαι! Πηγαίνω στον Παναθηναϊκό από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και τέτοιο πράγμα είχα χρόνια να νιώσω!
Από την αρχή, το πράγμα φαινόταν. Οι γύρω δρόμοι και τα στενά στου Αμπελόκηπους, παρά τον καύσωνα, είχαν γεμίσει από Παναθηναϊκούς. Παναθηναϊκούς, που το μάτι τους γυάλιζε. Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Εβλεπες στο βλέμμα τους την ένταση, το πάθος, τη δίψα, για να μην πω κάτι άλλο, να μπουν στο γήπεδο και να φωνάξουν για την Πανάθα τους! Κι όταν μπήκαν, έκαναν τη Λεωφόρο, να είναι όπως πρέπει. Την πιο καυτή έδρα της Ευρώπης! Χωρίς καμία αμφιβολία…
Η Θύρα 13 χοροπηδούσε και έδινε τον ρυθμό και το υπόλοιπο γήπεδο ακολουθούσε. Και να σου το “χόρτο” και να σου το “Ελλάς, Ευρώπη” και να σου το “στ’ αστέρια θέλω γήπεδο”. Και η ένταση στα υψηλά volume. Συνθήματα και παλμός απίστευτος, που με έκανε να δακρύσω και πιστέψτε με δεν είμαι ο μόνος.
Τι Λεωφόρος ήταν αυτή ρε μάγκες! Τι γήπεδο, τι κόσμος, τι υγεία, τι πάθος! Τέτοια θέλουμε και μέσα στη χρονιά. Αυτό θα πει “Θύρα 13”, αυτό θα πει Παναθηναϊκός, αυτό θα πει οπαδισμός. Μη σας πω, ότι με αυτό που έζησα, το σκέφτομαι τώρα στα γεράματα να επιστρέψω στο πέταλο… Eviva Θύρα 13! Πάντα τέτοια…
