Ο πατέρας μου έλεγε πόση χαρά έκανα όταν έπαιζα πολύ μικρός με αυτές τις πλαστικές μπάλες που έγραφαν πάνω ΠΑΟ-ΓΟΥΕΜΠΛΕΙ… Πήγαινα δημοτικό στο Χολαργό και καμάρωνα όταν κατόρθωνα να συμπληρώνω τα χαρτάκια της ΠΑΝΙΝΙ με τους παίκτες του τριφυλλιού!
Θυμάμαι τα περιοδικά ΜΠΛΕΚ και ΑΓΟΡΙ… Η καλύτερη μου ήταν όταν έδιναν αφίσες του Παναθηναϊκού δώρο. Είχα γεμίσει τον τοίχο του δωματίου μου….. Από Γαλάκο μέχρι Ρότσα. Οι αναμνήσεις γυρνάνε στα σιδερότυπα με το σήμα του Παναθηναϊκού που παίρναμε από τα περιοδικά Μπλεκ.
Τα σιδέρωνε η μάνα πάνω στο λευκό μπλουζάκι και τσουπ καμαρώναμε σα να κάναμε παρουσίαση φανέλας! Ποιος δεν έχει φορέσει αλήθεια ποδοσφαιρική φανέλα από τους πάγκους στα πανηγύρια με την ομάδα του αλλά με συνθετικό υλικό που… βρώμαγες ιδρωτίλα στο χιλιόμετρο. Αλλά με αυτές τις εμφανίσεις δίναμε ομηρικές μάχες στις αλάνες.
Δε θα ξεχάσω όταν ο πατέρας μου με πήγε πρώτη φορά στη Λεωφόρο σε ένα ματς με τη Λάρισα. Βρήκε εισιτήρια στη θύρα 13. Άλλη αίσθηση να ζεις από κοντά το μεγαλείο της πράσινης φανέλας και τον παλμό της εξέδρας! Περιττό να πω ότι όλο το ματς το είδαμε όρθιοι και απολαύσαμε τον περίφημο… πόλεμο με τις στρογγυλές πορτοκαλάδες.
Η πάνω κερκίδα με την κάτω στο πέταλο. Μεγάλα γλέντια! Εγώ με το μεγάλο μάλλινο άσπρο-πράσινο κασκόλ περασμένο στους ώμους ένιωθα κάτι μαγικό… Σα να ήμουν ένα μέρος της ιστορίας του τριφυλλιού. Ανήκω στη γενιά που αν χάναμε ένα ματς την Κυριακή τη Δευτέρα, ντρεπόμασταν να πάμε σχολείο από την καζούρα.
Αλλά αν κερδίζαμε ειδικά στα ντέρμπι με Ολυμπιακό και ΑΕΚ, κόλαση! Αναγκάζαμε…. αλλόθρησκους συμμαθητές να τραγουδάνε τον ύμνο μας. Γυμνάσιο ήταν μαγικά χρόνια γιατί έκατσαν μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές με την πρόκριση στους 4 των Πρωταθλητριών το 1985. Τι περηφάνια για ένα έφηβο…
Στο Λύκειο δε θα ξεχάσω πόσοι συμμαθητές άφηναν τη χαίτη του Σαραβάκου για να μοιάσουν στο ..μεγάλο-μικρό! Βέβαια όταν κλωτσούσαν το τόπι οι συγκεκριμένοι έμοιαζαν με… εξωφυλαρούχες στον πάγκο… Ταγάρια…
Θυμάμαι τα ματς που πηγαίναμε με κολλητούς στο ΟΑΚΑ.
Κάποιες φορές το κόβαμε και με τα πόδια από το Χολαργό λες και ήμασταν ο Σπύρος Λούης. Πηγαίναμε σε ματς π.χ. με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και είχε 50.000 κόσμο μέσα. Όλοι με μαντολάτα ΤΣΑΚΑ-ΤΣΟΥΚΑΣ πιο πριν και με… Άντζελα Δημητρίου στα ηχεία του γηπέδου. ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΘΥΣΙΑ και τέτοια… Πολύ πλάκα… Μεγαλοπρεπέστατο το ΟΑΚΑ.
Όταν είχε πολύ κόσμο και ήταν τίγκα τότε το στάδιο μετατρεπόταν σε καυτή έδρα. Άλλες εποχές. Μεγαλώσαμε. Σπουδάσαμε. Πήγαμε στρατό (ακόμα και εκεί έκανα κρυφά κοπάνα και με τα στρατιωτικά ντυμένος είχα χωθεί να δω τον αγώνα του ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ με τη Γκέτεμποργκ το 2-0 το 1991 στο ΟΑΚΑ με τη φαουλάρα του Σαραβάκου στο «γάμα»! Τα χρόνια πέρασαν. Έχω ζήσει πολλά. Ο Παναθηναϊκός ήταν είναι και θα είναι το καμάρι μας.
Παναθηναϊκοί γεννηθήκαμε με περηφάνια μέσα μας! Αγαπήσαμε το τριφύλλι γιατί πιστεύουμε στο μεγαλείο της Ομάδας μας. Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές-προπονητές η παράγοντες θα πρέπει πάντα να έχουν στο μυαλό τους ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλά business plan είναι ΙΔΕΑ! Και οι ιδέες δε μιζεριάζουν δε συμβιβάζονται δε κάνουν εκπτώσεις αλλά κατακτούν την κορυφή.
Η σημαία με το τριφύλλι πρέπει να κυματίζει ψηλά σε ΕΛΛAΔΑ και Ευρώπη… Ο Παναθηναϊκός ιδρύθηκε να πρωταγωνιστεί. Εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι του σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο τον θέλουν ΠΡΩΤΟ ΠΑΝΤΟΥ! Ξυπνήστε όλοι!
Τα ξυπνητήρια χτυπούσαν δυνατά από τον αποκλεισμό από την …Καβάλα του Αζερμπαϊτζάν, αλλά κάποιοι αντί να τα ακούσουν… έβαλαν ωτοασπίδες. Φθάνει πια το πανηγύρι. Το τριφύλλι αγαπήστε το ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! Δώστε ΟΛΟΙ τη ψυχή σας όπως κάνει ο κόσμος της ομάδας!
ΥΓ: Σηκώστε κεφάλι ΠΡΩΤΆΘΛΗΜΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ! Τίποτα δεν έχει χαθεί…