Πολύς λόγος έγινε και γίνεται ακόμα και τώρα, για το γεγονός, πως ο Παναθηναϊκός, απέτυχε να δημιουργήσει έναν ελληνικό κορμό και να βασιστεί σε αυτόν, προκειμένου να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά και ευρωπαϊκές πορείες.
Οι αναμνήσεις, είναι καλές και πολύτιμες και πάντα βοηθούν, στο δρόμο που χαράζει ο κάθε σύλλογος, για το μέλλον. Ο αμιγώς ελληνικός Παναθηναϊκός, της αρχής της δεκαετίας του ’00, που αποτέλεσε τον βασικό κορμό της Εθνικής στο Euro 2004, δεν έχει σχεδόν τίποτα κοινό με τον σημερινό Παναθηναϊκό.
Οι ευθύνες γι’ αυτό πολλές και καλό είναι να αναλύονται και να συζητιούνται, ωστόσο η σκληρή πραγματικότητα, δεν έχει να κάνει με τις λάθος κινήσεις της εκάστοτε διοίκησης του «τριφυλλιού» (σαφώς και υπάρχουν), αλλά στο γεγονός, πως δεν υπάρχουν πραγματικά καλοί γηγενείς ποδοσφαιριστές και όσοι υπάρχουν, είτε παίζουν σε ξένα πρωταθλήματα, είτε έχουν δευτερεύοντα ρόλο στις ομάδες τους.
Πρωταθλητής είπατε;
Παρί Σεν Ζερμέν, Τσέλσι, Μπάγερν Μονάχου, Γιουβέντους, αλλά και οι περισσότερες μεγάλες ομάδες αυτών των πρωταθλημάτων, δεν στηρίζονται σε γηγενείς ποδοσφαιριστές.
Προσοχή, δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν καλοί Άγγλοι, Ιταλοί, Γάλλοι ή Γερμανοί ποδοσφαιριστές, αλλά αλήθεια, δείτε τις ομάδες αυτές (και άλλες ακόμα). Σε ποιους στηρίζονται, ποιοι αποτελούν τα βαριά χαρτιά (και συμβόλαια);
Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας του, να στηριχθεί σε παίκτες της ακαδημίας του, ωστόσο αυτό το πρότζεκτ δεν εφαρμόστηκε με επιτυχία, καθώς πλην του Καρέλη, κανείς άλλος Έλληνας δε διακρίθηκε στο «τριφύλλι», την τελευταία τριετία.
Ρισβάνης, Χουχούμης, Δώνης, Μαρινάκης, Λαγός, Κλωναρίδης, Τριανταφυλλόπουλος, μερικοί από τους ελπιδοφόρους Έλληνες που ξεκίνησαν τη σεζόν ’12-’13, είτε έχουν φύγει από την ομάδα, είτε βρίσκονται μεταξύ πάγκου και εξέδρας.
Η πικρή αλήθεια, είναι άλλη. Ο πρωταθλητισμός και οι τίτλοι, θέλουν ποιότητα και αποτέλεσμα! Ο κόσμος της κάθε, δυνάμει πρωταθλήτριας ομάδας, αυτά θέλει. Τίτλους, πανηγύρια, φιέστες και κούπες.
Αν υπάρχουν οι Έλληνες παίκτες που μπορούν να πάρουν από το χέρι ομάδα όπως τον Παναθηναϊκό (ή και τις άλλες μεγάλες ομάδες της Ελλάδας), μαζί σας. Υπάρχουν άραγε;
Τα πράγματα είναι πιο απλά, από τη λειτουργία μιας ακαδημίας, ή τη χρησιμοποίηση ενός φέρελπι έλληνα ποδοσφαιριστή, σε ματς που «καίνε». Θέλεις να πετύχεις; Παίρνεις και χρησιμοποιείς τους καλύτερους. Θες να φτιάξεις μια ομάδα με ελληνική «απόχρωση»; Τη φτιάχνεις, αλλά δε δίνεις υποσχέσεις για διακρίσεις και κούπες.
Επί της ουσίας δεν υπάρχει «αφελληνισμός» στο ελληνικό ποδόσφαιρο, απλά ο σκοπός, αγιάζει τα μέσα. Αν θες να «μπεις» στη λογική του ελληνικά και φθηνά, τόσο για οικονομικούς λόγους, όσο για να κρατήσεις την ταυτότητά σου, θα πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και τον κόσμο σου…
