Τα «διαμάντια» είναι... παντοτινά

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016,

Ώρα 19.00

Ο επιβλητικός ήλιος, καθώς περνά η ώρα, αρχίζει να βυθίζεται στο αστεροστόλιστο πέπλο του. Χιλιάδες κόσμου, αναρίθμητες ορδές κατευθύνονται προς το σημείο, όπου ένα «αστέρι» θα χαράξει τον τελευταίο σταθμό της δικής του λαμπρής, σχεδόν εκτυφλωτικής πορείας, πριν παρεκτραπεί από την τροχιά γύρω από το χώρο του αθλητισμού. Τα πρόσωπα μουντά για την επικείμενη απώλεια, αλλά με μάτια γεμάτα ελπίδα για την συνέχεια. Το βάδισμα βαρύ, σχεδόν νωχελικό, πάνω στο τσιμεντένιο οδόστρωμα που έχει «ζήσει» αναρίθμητους πανηγυρισμούς πρωταθλημάτων και επικές επιτυχίες. Το γήπεδο αυτή την φορά μοιάζει απειλητικό και ανεξήγητα ψυχρό, μέχρις ότου θα κάνει την εμφάνισή του ο λόγος που το άθλημα άλλαξε άρδην φιλοσοφία, εντός κι εκτός των τεσσάρων γραμμών. Ο αναμορφωτής του αθλήματος είναι εδώ για την τελευταία του παράσταση μπροστά στο μπασκετικό κοινό που σεβάστηκε αλλά και από το οποίο λατρεύτηκε.

Απαλλαγμένος από την επίδειξη περίτεχνων πράξεων εντυπωσιασμού, αλλά με ασύλληπτη αθλητική ευφυΐα, ταπεινότητα και εργατικότητα, αυτός ο αθλητής μετουσίωσε ένα απλό παιχνίδι σε απαράμιλλης ομορφιάς «αγωνιστική» τέχνη. Θα ήταν πέρα ως πέρα άδικο, όμως, να μείνουμε μόνο σε αυτή την τεράστια παρακαταθήκη που άφησε στις επόμενες γενιές. Οπότε θα εστιάσουμε στο απαράμιλλο κοινωνικό του έργο. Ο αθλητισμός σήμερα, σε μια κοινωνία που πάσχει από πάσης φύσεως προβλήματα, λειτουργεί, αρκετές φορές εσφαλμένα, ως το μέσο απασφάλισης της βαλβίδας εκτόνωσης εξορίζοντας κατά αυτό τον τρόπο τον δικαιολογημένο θυμό του. Προφανώς όμως ο ρόλος του δεν περιορίζεται μονάχα σε αυτό. Το αθλητικό ιδεώδες και η παιδεία συντελούν στην δόμηση μιας κοινωνίας υγιών και ευσυνείδητων πολιτών.

Η αξία που ενέχει ένα κοινωνικό πρότυπο, σαν αυτό του αθλητή, είναι καθοριστικής σημασίας για την γαλούχηση της νέας γενιάς. Ο συγκεκριμένος δίδαξε στους μικρότερους πώς να αναγνωρίζουν αξίες, που μέχρι πρότινος δεν είχαμε μάθει να σεβόμαστε όπως την υπέροχη γοητεία της απλότητας . Κατέκτησε τα πάντα, και, παρ’ όλα αυτά, η ταπεινοφροσύνη και η απλότητά του ερχόταν σε άμεση αντίθεση με την ψιμυθιωμένη κοινωνία των δήθεν. Πέρασε καιρός για να αντιληφθώ πως η βασική ένδειξη πνευματικότητας είναι η ανεπιτήδευτη έκφραση είναι η τέλεια αρμονία ανάμεσα στο ωραίο, το χρήσιμο και το ακριβές.

Ώρα 20.30

Ακόμα και τώρα συμπαίκτες, αντίπαλοι, προπονητές και χιλιάδες οπαδών προσπαθούν να ξεκλέψουν έστω μια ματιά του από την τελευταία μπασκετική του παράσταση. Εκείνος παραμένει σεμνός και προσηλωμένος στο σκοπό του. Το παιχνίδι λήγει, η ομάδα χάνει. Εκείνος κοιτάζει ψηλά, λες και επικοινωνεί με κάποιον όμοιό του. Ο κόσμος αστραπιαία ξεπερνά το σοκ της οδυνηρής ήττας και αναφωνεί σύσσωμα και ρυθμικά το όνομά του. Το γήπεδο σείεται κι ακόμα και τα τσιμέντα ριγματώνουν από τις ιαχές του ονόματός του. Είναι εκείνη η στιγμή που η δύναμη της βαθιάς εκτίμησης ξεπερνά την δύναμη του «οπαδικού» αλαλαγμού. Είναι το μάθημα ζωής που εκείνος έδωσε.

Τα μάτια πια όλων πλημμυρίζουν για την απώλεια του ηγέτη επαληθεύοντας την ρήση του Ουγκώ πως η ζωή δεν είναι κάτι άλλο από μια παρατεταμένη απώλεια όλων όσα αγαπάμε. Αυτή την στιγμή παραλαμβάνει από το κοινό το σημαντικότερο βραβείο της ένδοξης καριέρας του αποδεικνύοντας πως μεταξύ των χιλιάδων κλεψιμάτων που έκανε εντός αγωνιστικού χώρου το πιο σημαντικό ήταν αυτό του «κλεψίματος» της καρδιάς του φίλαθλου κόσμου. Μπορεί να αποχώρησε, όμως, μία από τις σημαντικότερες προσφορές του στο άθλημα είναι ότι μας χάρισε την πιο αποδοτική ασιστ της καριέρας του: μας έμαθε να μην μιλάμε πολύ, αλλά να πράττουμε. Η ζωή, η ομάδα, εμείς, όλοι μαζί θα συνεχίσουμε να μπαίνουμε στο γήπεδο της ζωής οπλισμένοι με ψυχική δωρικότητα και απεκδυόμενοι το βάρος της προσποιητής έκφρασης των σκέψεων και των αισθημάτων μας. Σε ευχαριστούμε!