Το πρώτο θετικό της υπόθεσης είναι πως το πρώτο ματς με τη Μπρόντμπι θα γίνει στη Λεωφόρο. Μπορεί οι περισσότεροι να θεωρούν πως τη ρεβάνς καλό θα είναι να την έχει στην έδρα σου, προσωπική άποψη όμως είναι πως αυτό… βολεύει μόνο όταν είσαι το αουτσάιντερ στη “σειρά”. Αν έχεις τον ρόλο του φαβορί, όπως θα τον έχει ο Παναθηναϊκός κόντρα στους Δανούς, αρκεί να κερδίσει με… μισό – μηδέν στο γήπεδό σου ώστε να πάρεις το πάνω χέρι. Στέλνεις το άγχος και την πίεση στον αντίπαλό σου, που θα πρέπει ενώπιον του κοινού του να ανατρέψει την κατάσταση. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε, όλα αυτά.
Διαφωνώ. Πέρσι ο Παναθηναϊκός πήρε ισοπαλία στο Αζερμπαϊτζάν και θεώρησε πως θα καθαρίσει μόνο με τη φανέλα και τον κόσμο του τη Γκαμπάλα. Του έλειψε η σοβαρότητα και η συγκέντρωση που θα είχε σε έναν εκτός έδρας επαναληπτικό (όπως συνέβη με την ΑΪΚ χθες), φορτώθηκε με όλο το άγχος του κόσμου όταν οι Αζέροι προηγήθηκαν στη Λεωφόρο και εν τέλει έζησε στο σπίτι του μια τραγική βραδιά. Μακριά από εμάς τα περσινά. Η κληρωτίδα έκανε και πάλι τα… τερτίπια της, αφού από το “γκρουπ” των αντιπάλων είχαν “ξεμείνει” η πιο δυνατή (Μπρόντμπι) και η πιο αδύναμη (Παρτιζάνι). Ξένισε που ακούσαμε τους Δανούς, περισσότερο γιατί μόλις χθες το βράδυ πέταξαν έξω τη γερμανική Χέρτα, ανατρέποντας το εις βάρος τους 1-0 και θριαμβεύοντας με το τελικό 3-1 στον επαναληπτικό. Αν δεν ήταν τόσο πρόωρο το παράδειγμα, ουδείς δεν θα προβληματιζόταν τόσο έντονα για τους Δανούς, που βγήκαν πέρσι 4οι στο πρωτάθλημά τους και πριν τη Χέρτα δεινοπάθησαν να ξεπεράσουν το εμπόδιο της Χιμπέρνιαν (δεύτερη κατηγορία Σκωτίας, έπαιξε Ευρώπη λόγω κατάκτησης του Κυπέλλου), την οποία πέρασαν στα πέναλτι.
Σε 13 μέρες από τώρα, όταν και είναι προγραμματισμένο το πρώτο παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός εκτός από το “διάβασμα” της Μπρόντμπι (ο Στραματσόνι και οι συνεργάτες του πήραν άριστα στο “ξεψάχνισμα” της ΑΪΚ και την… ακύρωσαν στα δύο ματς) θα έχει ακόμα δύο εβδομάδες προετοιμασίας. Πιθανότατα με ένα φιλικό ακόμα στα πόδια του (Ομόνοια;), σίγουρα με μεγαλύτερες αντοχές σημαντικών παικτών (Λεντέσμα, Λέτο), ακόμα περισσότερη ομοιογένεια και αυτοματισμούς. Και πάνω απ’ όλα, με μεγαλύτερη δίψα για πρόκριση, αφού αυτή θα σου εξασφαλίσει την Ευρώπη τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβριο. Δεν είναι Παρτιζάνι η Μπρόντμπι, δεν είναι ούτε καν… Γκαμπάλα, μα δεν είναι δα και καμιά Μπαρτσελόνα.
Δεν έχει την ποιότητα και την προσωπικότητα του Παναθηναϊκού. Οι “πράσινοι” έχουν την πολυτέλεια να βγάζουν τον Ιμπάρμπο και να βάζουν τον Λέτο, να έχουν στον πάγκο τους τον Βιγιαφάνιες, να λείπει ο Χουλτ και να μην φαίνεται το κενό του. Έχουν παίκτες με παραστάσεις, όπως ο Μολέδο, ο Λεντέσμα και ο Μπεργκ. Ως φαβορί θα μπουν στο γήπεδο και καλούνται να το επιβεβαιώσουν. Αισιοδοξώ πως θα το καταφέρουν με τρόπο που δεν θα αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης
