Κερδίζει τις «μάχες», αλλά ο «πόλεμος» χάνεται…
Στα δικαστήρια ακούγονται καθημερινά υποτιμητικά σχόλια για μια μεγάλη ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, την ώρα που ο Γιάννης Αλαφούζος παραμένει τόσο κυνικός που σε κάνει να αναρωτιέσαι: άραγε ένιωσε ποτέ του τι εστί η ομάδα της οποίας είχε την τύχη να ηγείται; Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος
Καθημερινά και μια νέα «μάχη» για τον Παναθηναϊκό. Καθημερινά και ένα νέο δικαστήριο, όπου απέναντι βρίσκονται παίκτες που κάποτε φωτογραφίζονταν περήφανοι και χαρούμενοι με τη φανέλα της ομάδας. Πότε ο Εσιέν, πότε ο Τοτσέ, πότε ο Τελάντερ, πότε ο Ταυλαρίδης. Όλοι έχουν ακούσει υποσχέσεις για χρήματα που τους οφείλονται και χρήματα δεν βλέπουν.
Οι δικηγόροι τους πλέον φωνάζουν ανοιχτά, όπως έκανε ο Πάρης Ατλαμαζόγλου, δικηγόρος του Ταυλαρίδη που φώναζε σήμερα στο δικαστήριο πως «θα πέσει ο Παναθηναϊκός και θα χάσουμε τα λεφτά μας». Υποτιμητικές ατάκες για τον σύλλογο, που παίρνει τη μία αναβολή πίσω από την άλλη. Που αντί να πανηγυρίζει γκολ και μεγάλες νίκες, πανηγυρίζει επειδή μία εκδίκαση αναβλήθηκε για μερικές μέρες αργότερα. Που αντί να λύνει τα προβλήματά της, απλά τα μεταφέρει για λίγο αργότερα.
Και πάλι απ’ την αρχή. Νέο τρέξιμο, νέο ψάξιμο, νέα παρακάλια για να μην εκδικαστούν οι υποθέσεις και να κερδίσει η ομάδα εκ νέου χρόνο. Μέχρι να σκάσει. Διότι είναι δεδομένο πως αν δεν βρεθεί λύση και μάλιστα άμεση, θα σκάσει. Ήδη οι ποδοσφαιριστές και οι εκπρόσωποι αυτών έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται και να πεισμώνουν. Με το δίκιο τους. Όταν βρίσκονται χρήματα για να πληρωθεί ο Χουλτ, αλλά δεν βρίσκονται για εκείνους, είναι σαν να τους κοροϊδεύεις μπροστά στα μούτρα τους. Και είναι λογικό να «βγάλουν νύχια».
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τις χθεσινές «μάχες» με αναβολή. Κέρδισε και τις σημερινές, επίσης με αναβολή. Ίσως να κερδίσει και τις επόμενες με τον ίδιο τρόπο. Όμως ο «πόλεμος» θα χαθεί με μαθηματική ακρίβεια, αν δεν προκύψουν πωλήσεις μέσα στο επόμενο δεκαήμερο. Ο Γιάννης Αλαφούζος παρακολουθεί χωρίς να αγχώνεται, απ’ ότι φαίνεται. Η ομάδα είναι έτοιμη να «βαρέσει κανόνι» στα δικά του χέρια, όμως δεν νοιάζεται.
Ο κυνισμός του έχει φτάσει σε όρια που δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, που τον έβλεπαν τόσο ζεστό στο ξεκίνημά του στον Παναθηναϊκό. Μια συμπεριφορά που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πράγματι ένιωσε ποτέ του τι εστί Παναθηναϊκός, αν αγάπησε έστω και στο ελάχιστο την ομάδα ή αν απλά η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο υπήρξε η αφορμή για να γίνει ευρέως γνωστός και να διεκδικήσει πράγματα σε άλλες επαγγελματικές του δραστηριότητες.
