Όλα τα είχαμε, να πλακωθούμε για μια ένσταση μας έλειπε

Η πιο… αδιάφορη ένσταση όλων των εποχών ας μη γίνει αιτία νέου διχασμού στον έτσι κι αλλιώς απογοητευμένο και απομακρυσμένο κόσμο του Παναθηναϊκού. Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος.

Ειλικρινά λίγο με ενδιαφέρει το αν ο Παναθηναϊκός θα καταθέσει ένσταση ή όχι για το ματς με τη Λαμία και αν θα ξανά μπει στο γήπεδο να διεκδικήσει μια πρόκριση η οποία χάθηκε το βράδυ της Πέμπτης. Ο διχασμός που φέρνει μία τέτοια απόφαση είναι λογικός. Από τη μία μπαίνει το γράμμα του νόμου, από την άλλη η ηθική. Βέβαια, πως διάολο γίνεται το γράμμα του νόμου να θεωρείται ανήθικο, είναι άλλο ένα “φαινόμενο” της χώρας μας και δεν είναι η ώρα για να το αναλύσουμε.

Πράγματι, ο Παναθηναϊκός είναι πληγωμένος από τέτοιου είδους υποθέσεις. Και πράγματι του έχουν πάρει βαθμούς στα χαρτιά. Και φώναζε τότε και καλά έκανε και φώναζε, γιατί τα παιχνίδια πρέπει να κρίνονται μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και όχι να προσπαθούν μπαμπέσικα οι ομάδες να πάρουν κάτι που δεν διεκδίκησαν. Έτσι είχε φύγει ο Ολυμπιακός από τη Λεωφόρο πριν καν ξεκινήσει το ματς, έτσι είχε φύγει ο ΠΑΟΚ, ενώ έχανε πεντακάθαρα. Όμως εδώ δεν έφυγε καμία ομάδα από το γήπεδο. Δεν είδε ο Παναθηναϊκός πως δεν τον… παίρνει και αποφάσισε να πάρει την ομάδα και να αποχωρήσει τρέχοντας στα αποδυτήρια. Εδώ έκανε ένα τραγικό λάθος ένας διαιτητής. Θυμίζω, λοιπόν, πως εδώ και καμιά 20αρια χρόνια τα τραγικά λάθη των διαιτητών έχουν στερήσει από τον Παναθηναϊκό όχι προκρίσεις σε προημιτελικά Κυπέλλων, αλλά τίτλους. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, εξόδους σε Τσάμπιονς Λιγκ. Του έχουν στερήσει εκατομμύρια.

Το να γίνει και ένα λάθος του διαιτητή, που στην τελική μπορεί και να ευνοήσει τον Παναθηναϊκό, δεν είναι λόγος για να απολογηθεί κι από πάνω. Επιπλέον, εδώ η υπόθεση είναι εντελώς διαφορετική. Δε μιλάμε για πρόκριση στα χαρτιά. Μιλάμε για επανάληψη αγώνα. Στο γήπεδο ξανά. Στο χορτάρι. Και όχι στα δικαστήρια. Γι’ αυτό και πρόκειται για διαφορετική προσέγγιση της υπόθεσης. Και δεν πρόκειται για έναν τίτλο που κρίνεται. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι η… Λαμία θα σηκώσει στο τέλος το τρόπαιο και ο Παναθηναϊκός πάει να της κόψει την ευκαιρία! Πρόκειται για μια πρόκριση σε προημιτελικά Κυπέλλου. Γι’ αυτό λοιπόν και για να επανέλθω στην αρχική τοποθέτηση, είναι σχεδόν αδιάφορο το τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Είναι εύκολο να πάρουμε τη σημαία της επανάστασης και να φωνάζουμε πως δε θέλουμε να κρίνονται τα παιχνίδια στα χαρτιά, αλλά εδώ δεν υπάρχει παιχνίδι στα χαρτιά. Ας μην έκανε το λάθος ο Παπαπέτρου, να μην το συζητούσαμε. Όπως είναι πολύ εύκολο να λέμε ότι “μια ζωή τα κάνουν οι άλλοι, ας τα κάνουμε κι εμείς”. Ούτε με αυτό συμφωνώ. Γιατί διαχρονικά ο Παναθηναϊκός δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον στον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί. Ας κάνουν λοιπόν ότι καταλαβαίνουν εκείνοι που θα πάρουν την οριστική απόφαση, που όποια κι αν είναι δεν αξίζει να τη σχολιάσουμε ιδιαίτερα, πολύ περισσότερο να την κατακρίνουμε. Αν αποφασίσουν να παίξουν, θα παίξουν και θα ευχηθούμε να προκριθούν κιόλας.

Αν αποφασίσουν να μην παίξουν, ας μην παίξουν, να προχωρήσουμε παρακάτω. Όσο για το dna του συλλόγου, που διαβάζω δεξιά κι αριστερά από το πρωί, ας σκεφτούμε και πέντε πράγματα πριν το γράψουμε και το πούμε. Το dna του συλλόγου να το σκεφτούμε και όταν στο ΟΑΚΑ βλέπουμε 2.000 κόσμο. Το dna του συλλόγου να το σκεφτούμε όταν κινδυνεύει ο σύλλογος με αφανισμό, σώνεται λόγω του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού και δεν αντιδρά κανείς. Το dna του συλλόγου να το σκεφτούμε και όταν κάνουμε – και ορθά κάνουμε όταν χρειάζεται – ενστάσεις και σε άλλα αθλήματα. Το dna του συλλόγου να το σκεφτούμε και όταν έρχεται ένας τύπος από την Ταϊλάνδη και βλέπει το ματς στη σουίτα, μας δουλεύει μέσα στη μούρη μας κι εμείς (από απελπισία ή από… βαρεμάρα να ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε) απλά το προσπερνάμε. Όχι όποτε μας βολεύει να βάζουμε μπροστά το dna του συλλόγου και όποτε το ξεχνάμε να λέμε “έλα μωρέ τώρα και τι έγινε”.

ΥΓ: Μακάρι να μην είχε κάνει ποτέ το λάθος ο Παπαπέτρου και να προχωρούσαμε, διότι σ’ αυτή την ομάδα ο διχασμός μπορεί να προκύψει από το μηδέν. Όπως πάει να συμβεί και τώρα. Λες και δεν έχει άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός, λες και δεν βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, λες και λύθηκαν όλα τα υπόλοιπα ανοιχτά θέματα και θα καθόμαστε τώρα να ασχολούμαστε με μια ένσταση της κακιάς ώρας και να τρώγονται (για νιοστή φορά) οι μισοί με τους άλλους μισούς.